bir evi yuva yapan unsurlar

iki kişi...
karı ve koca...
olmazsa olmazları bir yuvanın....

kedi, kitaplık, çiçekler.

bir ev evdir yuva olması imkansızdır dude.
kavga ve gürültünün olduğu yer yuva demek içimden gelmiyor.

şefkat, saygı ve huzur. bunları para ile satın alamazsınız.

içinde varlığının bile size güven verdiği birinin olması

sizin o eve bakış açınız.

bir kere her şeyden önce sahiplenmek gerekir. ev sahibi olmaktan, satın almaktan bahsetmiyorum. yalnızca barınma ihtiyacı duymamak, evin bir ruhu olmasından bahsediyorum. duvarlarına tek bir resim, küçücük bir çerçeve asılmamış bir evi nasıl sevebiliriz? işte sahiplenmek böyle bir şey. bir iz bırakma isteği.

sonra bu evin kendine has bir sıcaklığı olmalı. mevsimlere göre değişmeyen, gözle görülen bir sıcaklık.

mesela sizin seçmediğiniz duvar rengini bile kabullenip sevmelisiniz. hatta belki de bu daha iyidir.

az ışık alıyor belki? olsun, tüm perdeleri açmak için bir fırsat! belki de balkonunuzda daha çok vakit geçirmenizi sağlayacaktır.

bir eve ne zaman maddi değil manevi bir değer biçmeye çalışırız, işte o zaman yuva olur.

iyi bir aile.

huzur ve kedi

anlaşılmak, dinlenmek, dinlemek.
saygıda kusurun edilmemesi.
af dilenmek, af dileyebilmek.
güven duymak, güven vermek.
şefkat göstermek.

mutlu bir kadın, anne, eş, evin hanımı.. evet hepsi aynı kişiye atıfta bulunuyor ama sahip olduğu rollerin her birini mutlulukla icra ederse, onun mutluluğu tüm aileye sirayet edecektir. ona bu imkanı tanıyacak olan da içinde bulunduğu ailedir.

damacana

saygı , sadakat , aile birliği , sevgi

açık ama izlenmeyen televizyon önemli olan evde ses olsun

anne
baba olmayınca zor olsa da bir sekilde idare idare ediliyor. ama anne olmayınca o ev ev olmaktan çıkıyor. kırık dökük çocuklar, paramparça hayatlar

kesinlikle eş ve çocuklardır.

içindeki insanlar.

tuğla, sıva, kaliteli işçilik.

sevgi ve iletişim bence. evin içindeki bireyler birbirlerini gerçekten sevemediği sürece, o ev varsın dünyanın en güzel evi olsun, yine de o yuva hissini veremez. gerçekten sevmekten kastım da, yanlışıyla doğrusuyla karşındakini tamamen kabul edebilmektir bence. her halini kabul edemediğin kişiyi tam sevmiş olamazsın. yanlışa yanlış demek lazım tabii ki, uyarmak, karşındaki kişinin yanlışını düzeltmek için ona istiyorsa yardım etmeye çalışmak gerek ancak karşındaki kişi yanlış yaptı diye onu muhattap almıyorsan, karşısına geçip seni sevmiyorum diyebiliyorsan, ben seni böyle mi yetiştirdim diye bağırıp çağırabiliyorsan veya farklı versiyonu olan benim evlendiğim ... bu değil diyebiliyorsan işte bu gerçek sevgi değildir. ki yanlışlık doğruluk kavramı da kişiden kişiye değişir, çoğu “yanlış” görülen şey aile içinde hayat görüşü oluyor genellikle. benim de bahsetmek istediğim şey tam da bu zaten.

bir diğer unsur da üstte dediğim gibi iletişim kurabilmek, karşındakini anlamaya çalışabilmek. sırf karşındakinin düşündüğü şeyler aynı değil diye karşıdaki kişiye dinlememezlik yapılmamalı, ona sahip olunan fikirler empoze edilmeye çalışılmamalı, olduğu gibi kabul edilmeli insan. üstte bahsettiklerimle az çok aynı oldu bu dediklerim de zaten.

uzun lafın kısası ev içindeki bireyler birbirlerini oldukları gibi kabul edip sevdiği, çekinmeden her şeyi konuşabildiği sürece o ev yuva olabilir. en azından ben böyle düşünüyorum. belki de yuva tanımını değil de kendi evimde niye yuvamdaymışım gibi hissetmiyorum, onu anlattım. gerçi her halükarda pek bir şey fark etmez sanırım.

öncelikle bir evin olması ve içinde insan olması.

devamı gelir zaten..