birhan keskin

...
elveda ırmak, hoşça kal alacakaranlık
geçtim yıllar sonra anımsanacak alınganlıklardan
silahlar ve bellek gerektiren aşkın seramik
teninden, itinalı ve alıngan
yüzümün gürültüsünü unuttum
şüpheci ve med-cezir aşkından oldu böyle
acemi düştüm
yüzünün kayganlığından utanıp
saçlarının ritminden kaçacak kadar

şimdi benden bu uzak yol seslerini alsalar
hazin öyküleri ve yüzünü özlediğim zamanları alsalar
-ormandı, yağmur sonrasıydı, tazelenen yaprakların
üzerinde su damlacıkları tutunuyordu, sanki geç bir
vakit eve dönüyordum, yüzümü heidi'ye ısmarlamıştım
annem lastik tokalarımı yakıyor, annem beni rüzgara
bırakıyor bu yüzden.. gibi olmayacak şeyler
söylerim sana

anımsadıklarımın yanlış olduklarını
yine de hepsinin bir deprem olduğunu
kim bilebilir? ikimizin arasında duran
şu boydan boya ırmak, şu boydan boya
alacakaranlık
ikimizin arasındaki şu depremin bir bellek
uykusu olduğunu kim bilecek

eskiden olsaydı, tuzlu düşler anımsardım
ağzımda eriyip yok olan tadını güneşin
alevin ipekle savaşını, saçlarının altından
akan ırmaklarda yıkandığım sabahları anımsardım
tenine dokundukça bıçak sırtı bir nefeste susan
felç olan sözleri hatırlardım

elveda ırmak
hoşça kal alacakaranlık.


/ve ipek ve aşk ve alev/

“gitmek mi yitmektir, kalmak mı?” artık bilmiyorum…
yerini yadırgayan eşyalar gibiydim ya ben hep!
ve inançlı, gitmenin bir şeyi değiştirmediğine.
bilemem, belki bu yüzden
ben sana yanlış bir yerden edilmiş,
bir büyük yemin gibiydim…
beni hep aynı yerimden yaralayan o eve
yine de döneyim, döneyim istedim.
ah benim sesimle;
söylesem de, inanmazlar
benzemiyor çünkü bir dile.
döndüğüm, döndüğüm ama döndüğüm
döndüğüm bu sema sensin, döndüğüm.
sen benim kara ömrüme vuran
suyumu harelendiren sevincimdin…

onu sevebileceğinin en yücesiyle sevdin.
titreme daha fazla kalbim!
bağışla kendini artık onu da…
bırak gitsin, bırak gitsin.
o senin en ezel gününden kaderin.
sen onu nasılsa bin kere daha…
seveceksin."

bu sair bana dokunuyor. pek cok dizesinde sanki yuregime yumru oturtuyor:

-babamin yarattigi cigin altinda kaldim.
birhan keskin

soyadının hakkını dizeleriyle veren 1963 doğumlu türk şair ve yazardır.

ba
soğuk kazı
fakir kene
delilirikler
kim bağışlayacak beni başta olmak üzere pek çok kitap yazmıştır.

şiirlerinin gönlümde bir yerlere dokunup acı verdiği kesin olan şairdir.