birinden vazgeçme eşiği

fark etme anıdır.

2 yıldır ben o eşiğe hâlâ gelemedim..

fark etmek + kabullenmek.
çünkü kabullenmediğin sürece fark etmek hiçbir halta yaramıyor. kabullenmedikçe o farkındalık seni harekete geçirmiyor.*

örneğin birinin artık seni sevmediğini, ilgisinin başkalarına kaydığını ya da seni aldatarak değerini hiçe sayabileceğini kabullenmek zor ama bu aşamada, aslında o vazgeçme eşiğini geçiyorsun. geçtiğinde ise çok daha güçlü bir versiyonuna ulaşıyorsun.

bazen de eşiği fark etmek zor olabiliyor tabii. o zaman da o eşiğe çarpa çarpa öğrenmiş oluyorsun.
ne olursa olsun, günün birinde aşmayı öğreniyorsun.

birazcık büyüdükten sonra insanları daha iyi tanıyorsun. tahammül seviyen düştüğünde içinde bulunduğun eşik.
bazen kendin için vazgeçersin bazen karşındaki için.
hem zaten herkes herkese birazcık vazgecilebileceğini hissettirmeli.
kimse vazgeçilmez değil.

çok sancılı acılı bir süreç. fazlaca hissedilen korku vardır o eşikte. hem bir daha onun olmayacağı düşüncesi hem de onsuz sana ne olacağı düşüncesi yıpratır seni.

sevdiğin birinden vazgeçiyorsan onsuzluğun yoksunluğunu atlatması epey sürüyor.

artık sevmediğiniz birinden vazgeçmek ise iyileştirir sizi . tekrar hayatı hissetmek için güç verir.

gelince dönüşü olmaz.

ufacık bir şey bile o eşiğe gelmenize sebep olabilir bazen.

o biri kendiniz olmadığı sürece atlayın, zıplayın geçin, bir şey olmaz.

her işin kendine göre zorluğu olduğu gibi bunun da zorluğu var... ilaç her hastaya olmaz, bazısına yan etki yapabilir diyerekten şifasını diyemiyorum...

ama insanın vazgeçemem dediği ne varsa minimum düzeyde tutmalı...

dort temel elementi anlatan buda animasyonunun adi neydi?
orda kucuk buda nirvanaya ulasacak. etap etap ilerliyor. etaplardan biri: kaybetmekten korktugun her seyın gitmesine izin ver.
yillardir bunu anlamaya calisiyorum. hala anlayamadim. benim kaybetmek istemedigim insanlar, canlilar, seyler vs olmadan hayatin ne anlami olur?

bu eşiğe kolay kolay gelemiyorum, hatta bazen kendime zarar verdiğini bilsem bile tolere etmeye çalışıyorum. ama sanırım bu zarar görme hissi bir şekilde rutin haline geldiğinde insan geri planda kendini vazgeçirmeye başlıyor ve sonra tek bir kıvılcım bile yetiyor... bu sadece gönül işi için değil bir arkadaşınızla olan ilişkinizde de böyle.