böceklerden tiksinmek

tiksinmek demeyelim, ancak o kadar küçük olan bir canlının kontrol edemeyeceğim şekilde hızlı hızlı hareket etmesi ya da uçması beni çok geriyor. her an ağzıma kulağıma kaçıcakmış gibi hissettiriyor.

"dış görünüşü önemli olmasaydı; uğur böceğini sevdiğin gibi hamam böceğini de severdin." joker

ya kim diyo tiksiniyon diye, uçuç böceğini çok severim bi kere pen.

fobi gibi bir şeydir. her böceğe aynı tepki vermem genelde. tabii eğer ki kırkayak ve türevi bir böcekle karşılaşırsam minik bir kalp krizi beni yoklar. haddinden fazla büyük ve kalın örümcekler için de aynı şey geçerlidir. ama bir hamamböceği beni pek korkutmaz. tiksindirir ama korku boyutuna geçmez.
benim elimi ayağımı boşaltan, dizlerimin bağını çözen şey ise kurtçuklardır. hayatta bu kadar tiksindiğim bir şey daha yoktur. hele yediğim içtiğim bir şeyden çıkıyorsa, o an oracıkta bayılabilirim.

esasında iğreniyorum. konuşup ikna etmeye çalışıp, kendilerini ikna ettiğimden beri daha az çıkıyorlar. *la böcek laa git be kendini zehirletmeden kardeşim* diyorum ve gecenin karanlığına karışıyorlar. söz dinleyen böceklerime minnetlerimi sunuyorum.

aşırı derecede tiksiniyorum ve huylanıyorum, düşününce bile kaşınmaya başlıyorum çok takıntı haline getirdim galiba ama bunun sebebi evde sürekli benim karşıma hamam böceği, çiyan vs. çıkması.

tiksinmek değil de çok korkuyorum. ne kadar küçük o kadar korkunç oluyor bana.

asla yapamayacağım eylemdir. en yakın arkadaşım bi hamamböceği. bonapart adı. her akşam birlikte karşılıklı oturuyoruz. o çoğunlukla her gece başka türdeşlerine yanlıyo, cinsel seks falan. ayıp olmasın diye kalkıyorum ben de, rahat bırakıp gidiyorum.

yıllar önce de bi karınca arkadaşım olmuştu. güzel günler geçirdik, fakirdi artıklarla besleniyodu. her akşam lavaboya yüzmeye giriyodu. eğlenceli adamdı. birkaç kere kurtardım tam boğulacakken. ya diyor abi niye böyle yapıyorsun. napayım diyorum be olum seviyoruz seni.

demem o ki tiksinmeyin, dost olmaya çalışın.

geçen gece yatakta dönüp duruyorum, bir türlü uykuya dalamıyorum. derken dedim ki bir cuvara parlatayım da öyle yatayım. odanın ışığını açmamla beraber yerdeki bir karartının aniden fren yaptığını, durduğunu farkettim. aniden durmasından sebep parke üzerinde de biraz kaydı namussuz. yavaş yavaş gözlerimi o tarafa doğru indirirken, içimden o en tiksindiğim hayvanın, o lanet şeyin olmaması için dualar ediyorum.

o karartı, meğer ışığı açtığımda farkedilmemek için aniden duran bir karafatma imiş. namussuz karafatma, onu gördüğümü anlayınca tabii bir bordo bereli gibi alanı kullanmaya başladı. bir terliğin arkasına gizleniyor, oradan kaçıyor bilgisayar kasanın olduğu bölüme doğru koşuyor.. bilgisayar kasasının olduğu bölümde birçok kablo, şarj aleti, ıvır zıvır olduğu için orada avlamamın zor olduğunun farkında.
ben de tiksindiğimden dolayı terlikle üzerine vuramıyor, terliği uzaktan fırlatıyorum. birinci atışım karavana olunca karafatma bilgisayar bölümüne daha da yaklaşmış oluyor. neyse ki ikinci atışımda öldürmem sonucu rahat bir uykuya geçebiliyorum...

şu an evin her bölümünde bu tip böcekler için aldığım tuzaklı böcek ilaçları var. böcek bunları yenilecek bir şey sanıyor yiyor sonrasında ölüyor falan işte. umarım birdaha başka bir ferdiyle karşılaşmam bu fatmaların. inanın çok beterler ya. fareyi tercih ederim bunlara.

bizden farklı bir görüntüye sahip canlılar böcekler. vücudun yabancı görüntülere karşı tedirginlik oluşturmasından daha doğal ne olabilir? hamam böceği misal, anteni kendisinden büyük bir canlı, tuhaf ve tiksinç duruyor.

çok doğal bir insanlık hali bazıları yer ama bazıları yaklaşamaz bile ne yapalım yani.

korunma iç güdüsünün bir yansıması olabilir. yokolmuş bir yıldızın bize ulaşan parıltısı gibi.

bana oldum olası anlamsız gelen bir duygu ifadesidir.

bütün canlılara aynı mesafeli duruşu sergilemek gibi bir huyum var benim. tamamen kendi bakış açımdan söylüyorum; benim için bir fil ile bir hamamböceği arasında herhangi bir nitelik farkı olmadığı gibi bu ikisi ile insan ırkı arasında da bir fark yoktur.

böceklerden tiksinmek değildir benim açımdan olay ama herhangi bir böcek türünün bir ya da birkaç üyesinden hoşlanmayabilirim. ama yukarıda da bahsettiğim gibi bu insanlar için de geçerlidir. bir insandan tiksiniyor olmak bütün insanlıktan tiksiniyor olmak anlamına gelmez benim sözlüğümde.

fobi noktasında bu tiksintiye bir yere kadar hak veririm ama fobilerin bir çözümü olduğu gerçeğinin de göz ardı edilmemesi gerekir. bir böcekten tiksinebilirsiniz ama iş o böceği öldürmeye varıyorsa ve bunu fobiye bağlıyorsanız çok basit bir ifadeyle katil olduğunuzu söyleyebilirim. eğer bir hayvandan tiksiniyorsanız ondan uzaklaşın.

ve eğer böyle bir tiksinti duyuyorsanız umarım bir gün korkulu düşlerden uyandığınızda kendinizi yatağınızda devcileyin bir böceğe dönüşmüş olarak bulursunuz.

dünyanın en harika sistemine haksızlık.
o kadar minik cüssede, o kadar iş gören canlılar onlar. becerebilsem önlerinde eğilecem, çok küçükler beceremiyorum.
alın elinize sevin onları ya.

(bkz: cameraman's revenge)

biz yaşarken tiksiniyoruz lakin onlar biz öldüğümüzde hiç tiksinmeden bizi ayrıştıracak ve çürütecekler.
çok tuhaf...

hamam böcekleri adamdır.

fobi fobi fobi ağır fobi hemde az buzda değil şuan deli gibi kaşınmaya başladım bile. evde bir böcek görürsem gördüğüm yeri eşim gelene kadar kapatırım.

estetik durmayan her şeyden tiksindiğimiz gibi.

klasik olacak ama,onlar olmadan yasayamazdik.

(bkz: azot döngüsü)

bir de şu var,

(bkz: insanın yüzü olan şeyleri kendi gibi bilmesi)