borç vermek

bugün 4000 tl ile gerçeklestirdiğim eylem.
edit: bugünün anafikri ne olursa olsun arkadaşınıza borç vermeyin.

dün 5bin, bugün 5bin tl ile gerçekleştirdiğim eylem. 10binlik bir teklifi ise reddettim. adamına göre çünkü.

eğer yaptıysanız verdiğiniz parayı geri alamama ihtimalinizi de hesaba katmanız gereken eylemdir.

benim borç verecek kadar param olmadığı için hiç yapmadım ama çok güvenmediğim bir insana da borç vermem.

borç vermek bir çeşit riskli yatırımdır. yatırımlar mutlaka ihtiyaç duyulmayacak parayla yapılmalıdır.
türklerin bilmediği bu kaide yüzünden kimse kimseye 50 lira bile vermiyor. açıklıyorum;

borç vadeli veya vadesiz olarak verilmelidir. iki taraf arasında anlaşma imzalanmalı ve kanuni çerçeve oluşturulmalıdır. borç vereceğiniz kişi, ondan bunu istediğiniz için sizinle olan iletişimini kesiyorsa zaten hayatınızda boşuna yer kaplıyor demektir.

bir iyilik yapmak için kişiye borç para vermek istiyorsanız bankaların kredi faizlerini baz almalısınız. kredi faizlerinden daha düşük faizle arkadaşınıza borç vermek bence büyük bir iyiliktir.

bin lira için akit mi imzalanır demeyin. borsada yükseliş trendinde bist100 şirketlerinden birine bin lira koysanız 1 ayda en az %5 getirisi olur. en az diyorum bak %30 değerlenen şirketler de var.

ya da bin liranızı dolar bazlı bir yabancı borsalar yatırım fonuna koysanız ve küresel haber akışı pozitifse en az %10 kar alırsınız. çünkü hem dolar kurundan hem de şirketin hisse değerinin artışından kar elde edersiniz.

peki bin lirayı bir arkadaşınıza öylece verdiniz. ne de olsa arkadaşsınız, süreyi uzatır durur. siz de ağzına bakarsınız parayı ne zaman geri verecek diye.

ortadoğu toplumlarının bilmediği bir şey var: zaman da bir maliyettir. zaman sınırlı bir kaynaktır.

ortadoğu toplumları görüşmelere geç gelir, saatlerce televizyon izlerler, boş işler peşindedir. tv izlenme oranları ile fakirlik arasında bir korelasyon olduğuna inanıyorum ama ispatlayamam. ehe ehe.

benden borç isteyecek kadar kimseyle yakınlaşmam, bir tek dostlarım isteyebilir varsa eğer ikiletmem, borç vereceğim parayı gözümden çıkartıp veririm ona zaten,sonra da istemem geri olunca kendi verir zaten, vermese de önemli değil, dostuz sonuçta birlikte yiyip içiyoruz. zorda kalsam aynı şekilde gözlerini bile kırpmazlar aynı benim gibi çıkartır koyarlar, darda kaldığım zaman ödeyemecek durumda olduğumu bilerek kredi çekip önüme koyan arkadaşlarım var. borç vermeyi bırak, ne isterseler veririm, elimden ne geliyosa.

edit : ulan ne övmüşüm arkadaşlarımı. olsun iyi yapmışım.

borç verip geri alamama olayını göze alıp,kişisine göre karar vermeniz gereken olay.

potansiyel bir düşman edinmektir çünkü eller der ki birinden nefret etmeden o kişiye borçlu kalamazsın. kimse de alacaklısını karşısında görmek istemez.

benim bu. o paraları geri alamayacağımı içten içe biliyorum. ben kendime acı çektirmeyi seviyorum.

çok güvendiğim ve muhtemelen bir daha hayatım boyunca göremeyeceğim kişiye 700 lira verdim. tabii ki ödeme gününde önce mesajlarımı görmezden geldi, sonra da engelledi. iyi dediğiniz insanlar ufak paralar için her şeyi yapabiliyorlar. en iyi arkadaşınız da dahil kimseye borç para vermeyin.

aldığım risktir. şöyle ki,

20 senedir yüz yüze görüşmediğim arkadaşım whatsapptan yazdı. tapuda olduğunu, harç vs. doğru hesaplayamadığı için eksiği olduğunu, beşbin tl havale edip edemeyeceğimi sordu. iyi çocuktu, kabul edip hemen verdiği ibana bir ay sonra geri ödeme kaydı ile yolladım.

sonrasında bir daha konuşmadık. bir ay sonra kredi kartı borcumu öderken aklıma geldi, mesaj yazdım. söz konusu borcu ödemesini kart ödememde bir faydası olsun vs. diye ekledim. gelen cevapta ise yurtdışında olduğunu, banka yazılımının yurtdışı interneti ile çalışmadığını bu sebepten yollayamadığını dönüşte göndereceğini söyledi. tamam, olabilir deyip meseleyi kapadım.

aradan iki hafta daha geçti. tekrar mesaj yazdım, halen yurtdışında olduğunu, işinin uzadığını vs. deyip dönüşte ödeyeceğini belirtti ve görüşmeyi bitirdik.

aradan iki hafta daha geçti. bu sefer sert bir tonda yazıp, yaptığının ayıp olduğunu, bir akrabası/arkadaşı vasıtası ile parayı havale etmesini istedim. bu durumu çok alındı, yok beşbin tl için bu laflar olur muymuş vs... 2 gün daha zaman istedi, türkiye sınırına yakın bir şehire gidecekmiş, oradan türk operatörleri çekiyormuş, oradan gönderecekmiş.

işin garibi sözünü tuttu, ben beşbin den esasında umudumu kesmiştim.

buda böyle bir anımdır.

hiç param olmamasına rağmen arkadaşım için gidip 50 bin kredi çektim. o da zamanında benim için yapmıştı ama. bazıları kardeş gibidir. yoksa kimse kimsenin enayisi değil.

ünide de bir eleman var 6k istemişti benden. tekin birisi olmadığı için 3 bini oflaya puflaya vermiştim. kumar oynuyormuş herif ama paramı geri aldım.

içinizin rahat olmadığı durumda borç vermeyin, verdiği sözü tutamayacak adamların ağız kokusunu siz çekecek değilsiniz.

en nefret ettiğim eylemdir. sanırım çevremde isteyenlerin, genelde kıçlarından daha büyük yumurta çıkarmaya çalışan tipler oldukları için.

herkesle girilmemesi gereken, yuvarlak olmayan bir top. yıllar yılı aranızda derin ve sağlam bir borç hukuku gelişmiş insanlar bile borca harca battığında veya çok çaresiz hissettiklerinde "para lazım, arkadaş zaten gırla var" mentalitesiyle size kıyabiliyorlar. oysa siz o yüklü meblağ sizden istendiğinde karşıdakine verirken "ya nasıl olsa yıllardır borçlaşıyoruz, eksiksiz ödüyoruz da hatta. elbet verecektir" motivasyonundan cesaret alıyorsunuz. sonuç? her zaman bir risk var. gerçekler.

hayatta bildiğim tanıdığım güvendiğim insanlar iki elin parmağını geçmez. hangisi paraya sıkıştım dese ne zaman ödersin diye sormam ne kadar lazım diye sorarım. bilirim ki ödemese bile o kişi benim dostumdur yarasını bana açmış, en çok bana inanmıştır başkasından değil benden istemiştir.

öyle durumda verdiğim para borç değil, dostumun yarasına bir merhemdir. minnet borcu yüklememek adına geri istememek koşuluyla 1-2 haftalık maaşımı aşmayacak tutarı gönderir helal ederim. geri istemem.

insan suresi 9. ayet:
(ve derler ki:) “biz size ancak allah'ın yüzü (rızası) için yedirmekteyiz;
sizden ne bir karşılık istiyoruz,
ne de bir teşekkür.”