boşanmak

ne kadar çok taviz vermek gerekse de çekişmeli değil anlaşmalı olanının tercih edilmesi önerilir, bir kaç yıl sürecek stresin insanı sağlığından etmesi, insanın yeni bir hayata başlamasının ertelenmesi, paranın azımsanmayacak bir bölümünün avukatlara gitmesi vb düşünülünce…

evlenmek kadar doğal bir süreç. imzalı ilişkiler de bir gün bitebilir, her şey aynı his ve ritimde gitmeyebilir. kimse bunu öngörerek evlenmez ama bir vebaymişcasina kaçmak ve korkmak da yanlış.

türkiye'de ölmekten beterdir. boşandıysanız bir katil gibi bakarlar size. bir evliliği bitirmek suçmuş gibi!

inceldiği yerden kopması gereken evlililerin mantıklı olarak yaptıkları eylem.

şeytan arada bir dürtüyor. şaka bir yana üzücü olduğu kadar normal de bir şey.
-neden üzücü oh kurtuldum- diyenlere cevabım sonuçta bu olaya adım atarken mutlu olma hayalleriyle atılıyor ama sonuçta boşanma varsa demek ki mutluluk olmamış bu açıdan üzücü.

bir ara ınstagram'da her gün biri evleniyordu. şimdi kimseden ses soluk yok. birkaçının çocuğu olmuş. diğerleri boşandı herhalde.

öncelikle en zoru bu kararı almakla başlıyor. onca emek, zaman ve yaşanmışlıklar. kendinize kabullendirmeye çalışıyorsunuz artık bitti elinden geleni yaptın diye. sonrasında kısa sürede bitiyor eğer anlaşmalıysa. sonra da yaşanan travmaların zihinden izlerini silmekleuğraşıyorsunuz. zaman geçtikçe her şey unutuluyor ve yolunuza devam ediyorsunuz.

kolay değildir ama herşey bitince bir rahatlama getirir.

bittiyse uzatmanin anlami olmayan durumu resmiyete dökmektir.

benimkisi 10 dakika bile sürmedi.

bir şeyler konuşuldu, yazıldı, çizildi ve boşandık. o güne kadar kafamda kurduğum gibi olmadı, bir ağırlık çöktü üzerime. ağlamak istedim ama ağlayamadım da.

ben küçükken, kar yağdığı zaman bahçedeki köşeye elimden geldiğimce kar biriktirirdim. bir insan boyunu bulurdu kimi zaman. isterdim ki o yığın hiç kaybolmasın, hep dursun orada. sonra güneşin ilk ışıklarıyla karlar erirdi ve benim yaptığım o biçimsiz kar yığını kalırdı sadece. tabi zamanla onun da eriyip yok olduğuna şahit olurdum. işte benim evliliğimde o büyük aşk bu kar yığını gibi zamana dayanamadı ve bitti.

24 yaşımdayım ben, daha çok kar biriktiririm şüphem yok elbette. ama yıpranıyor insan be sözlük ne bileyim.

can yakar..

ortak bir payda da bulusamiyor, sorunlarinizi uzun suredir cozemiyorsaniz bosanin.

mutsuz/huzursuz evlilikten siyrilmaktir. sirttaki yukten kurtulmaktir. hafiflemektir. yeniden yasamaktir... zannedildigi gibi zor degildir bu arada. derinlerde bir yerde coktan bittiyse ozellikle basit bir evrak imzalamaktan oteye gitmeyen bir eylemdir.
eslerin gercek kimliklerinin de bu asamada gorundugu soylenir. galiba dogrudur. bakalim...
(bkz: olsun da bitsin inşallah)

türkiye' de cinayetle sonuçlanan, bir türlü normalleştiremediğimiz, gurur ve namus meselesi yapıp boşanmak isteyeni çocukların gözü önünde öldürdüğümüz, evli çiftlerin yasal yollarla birbirinden ayrılma hali.

para için evlendikten sonra boşanıp nafaka sömürecek asalakları ortaya çıkarabilir.

evliliğe herhangi gayrı resmî adım dahi atmamış bir bekâr olarak, beni evlilikten daha çok yusuf yusuf ettiren, kirpi gibi dikenlerimi kaldırtan, kaplumbağa gibi kabuğuma girmemi sağlayan şeydir boşanmak.

e sevgililikten, sevgiliyle ayrılmaktan ne farkı var canım?
olmaz mı canım.

ben şimdi arada derede kalacak muhteşem güzeller güzeli kızıma mı yanayım, evliliği yürütemedik iki elimizle bir ski tutamadık ona mı yanayım, yoksa ruşen amcanın oğlu sedat gibi olamadığıma mı?

boşanma süreci ve boşanma sonrası süreç, yüreğimizde melhemi olmayan yaralara sebebiyet verir.

peki, ben neden daha şimdiden böyle olumsuz düşünüyorum? çünkü ay bu da mı gelecekti başımacılık bizde aile geleneğidir.

hemen karalar bağlarız daha ortada fol yok yumurta yokken...

maazallah erken boşanma yaşasak, el aleminin yüzüne nasıl bakacağım kayfede?

ben evlenemem, lütfen benimle gönül eğlendirin...

evlenmek kadar normal bir şey tek sorun çocuk varsa illa arada kalıyor. arada eziliyor eksik hissediyor. atlatamayan ebeveynler çocukları çok etkileyebiliyor ve daha neler nelerz hatta bazen tek çocuk bile etkileyebiliyor. 20 yaşımda olmama rağmen anne babamın ayrı olmasına üzülüyorum arada.

evlenmek sünnet boşanmak farzdır.

çok defa düşündüğümüz de oldu, kapıdan döndüğümüz de. alması zor karardır.
biz iyi düşünmeden fevri hareket etmişiz demek ki şükür başımıza gelmedi, yuvamız kurtuldu.
çıkar yolu yoksa bazen kurtuluştur ama bir anlık kapris uğruna yuvayı yıkmaya değmez.
hayat sıkıntıyla dolu, bazen sabır öfkeden daha iyidir.

son zamanlarda sayısı bir hayli artmıştır. boşanmaların manevi yıkıntısını hakkında bir şey söyleyemeyeceğim ama maddi zararı bir hayli çok. keşke evlenmeden önce 1 sene boyunca çiftlerin nikahsız birlikte yaşamaları, 1 sene boyunca birbirine katlanabilip hala evlenmek konusunda kararlı olanların nikahları kıyılabilmesi hakkında bir düzenleme gelse mesela. ama işte bu dediğim türkiye gibi bir yer için oldukça ütopik farkındayım. fak yu sosyal tabular. fak yu telefonunu çıkar diyen amcalar.

zamanla birbirine yabancılaşıyorsun. tanımadığın biriyle aynı evde yaşamak da pek hoş değil. bu nedenle yaşlılarda da yükseldi boşanma oranı. eli ekmek tutan kadın çocuk üniversiteye başlayınca, daha olmadı bitirdiğinde yetti gari diyor. ev kadınlarının böyle bir imkanı yok tabii. onlar adam ölsün diye bekliyorlar. birbirine ilk günkü gibi bağlı çiftleri tenzih ederim ama onlar azınlıkta. kocayı gömdükten sonra on yaş gençleşen yetmişlik teyzeler var. fıtı fıtı gezmeye başlıyorlar.