bozcaada

çanakkale'de bulunan, geyikli'den feribotlarla gidilebilen, şaraplarıyla ünlü ada.

zincir marketlerden hiçbirinin bulunmadığı adadır ki bu da, adadaki her şeyin ne kadar pahalı olduğu hakkında sanırım size fikir veriyordur. doksanlı yıllarda dayımların geyikli'ye temelli yerleşmesi ile birlikte her yaz muhakkak adaya giderdik. o zamanlar, böyle şimdiki gibi aşırı kalabalık ve pahalılık yoktu. saf, bakir ve kurtarılmış bir bölge gibi gelirdi bana... günübirlik adaya gidip çınaraltında kavun içi dondurma yerdik. ayazma'da biraz yüzüp akşama dayıma geri dönerdik. geçen yaz gittim, o eski halinden eser yok şimdi...

şarap tabağı satışına bayıldım. bence büyük ticari zeka. 1 halikarnas şarap, 1 şarap tabağı, 2 dandik sandalye, bir sevgili ve muhteşem bir gün batımı. mayıs ayı içerisinde görüşmek üzere.

kisin kimsenin kalmadigi, elektrik hatlarinda problem olan, rüzgari bol, baligi cok bir ada. adada hatirladigim kadariyla tek bir market vardi.
(bkz: ata demirer)
(bkz: feridun düzagac)
gibi ünlüleri cokca görebilirsiniz. ata demirer'in evi bile vardi yanlis hatirlamiyorsam.

başlığı görünce eski bir dosta kavuşmuş gibi hissettiren ada. ola ki yolu düşen olur, naçizane iki tavsiyem olacak;
ilk olarak kapatın o instagramı, polentede mis gibi gün batımı var, millet paylaşım peşinde. etmeyin, eylemeyin. ikincisi, kiralayın bir bisiklet de gezmenin tadına varın.
amme hizmeti burada sona erdi, adios.

adadaki tek akaryakıt istasyonu el değiştirmiş, yeni sahibi de yakıta su karıştırıyormuş. çevremde herkesin aracının motoru bozulmaya başladı, gelecek olan geyikli de deposunu doldurup gelmesini tavsiye ederim.

bir gün mutlaka beni bağrına basacağına inandığım ada. denizine, havasına, şarabına ve diğer her şeyine vurgunum.

adanın güney tarafında, denizde yarı batık bir gemi vardı. halen duruyor mudur. geminin bulunduğu koyun denizi, datça'yla beraber açık arayla ülkemizin en güzel deniziydi. temiz, serin ve derin.
buranın rüzgarı yüzünden damat beyler rüzgar santrali kurmaya niyetliydi bir on beş yıl kadar önce. eyvah demiştm. bozcaada'nın da anasını belliyorlar. ondan sonra gitmedim. umarım dikmemişlerdir o cenabet yapıları adaya.

şimdi, 'sakın arabayla gitmeyin' desem, 'orası bir ada arabayla zaten gidemezsin' diye, bozcaada'nın ada olduğunu yazanlar çıkacak biliyorum. ama siz yine de beni dinleyin arabanızla birlikte sakın gitmeyin. nedenini gidenlerden dinlersiniz. şarapları ve şarap mekanlarıyla ünlü şirin bir ada. benim gibi rakıcı ziyaretçilerine bunu illa da ısrarla hatırlatıp, şarap methiyelerini dinlemek istemiyorsanız da şaraplarını mutlaka deneyin. hoş başkaca ne diye bozcadaya gidilecek o da ayrı bir konu.. (şarap tutkunu dostlarımdan edindiğim bilgiye dayanarak da) bilirim bildiririm ki güzel şarapları var..

gökçeada’nın verdiği huzuru vermeyen ada. iyice kalabalıklaştı. gerçi artık gökçeada da emekli yeri olmaktan çıkmış, keşfedilmiş. üzülüyorum bu duruma.

makyajlı kasa alaçatı*

şimdi canım izmirliler olarak, ülkenin hanzolarını ve sonradan görmüşlerini son 10 yıldır itina ile öpüyoruz.
evet, 2 metre genişliği olan sokağa karşılıklı masa atıp, insanlar yürürken size götüyle çarptığı yerde rakı masasından 10 bin liradan aşağı kaldırmıyoruz.
otellerimiz mi?
70 yıllık rutubetli evlerimize bir boya badana, arka bahçeye bir havuz. hop günlüğü yine 10 bin liradan size iteliyoruz.
he bu arada, sokak arasında duvara bakarak rakı içme keyfinizi biz asla bozmuyoruz.
buranın yerlileri olarak biz size söylemediğimiz çok daha harika, denize sıfır yerlerde takılıyoruz.

bozcaada'da eskiden güzeldi.
alaçatı'nın "kimsesiz" zamanları gibi. sakin, tatlı ve çekici bir tarafı vardı.
şimdi sektörün kalbi olma yolunu seçmiş.
saçma sapan mekanlarla biraz da onlar öpsün.
sizde tarağa sürülecek akıl olmadığı için gidip öpülmeye devam edin*