çalışmak istememek

"beni bu güzel havalar mahvetti,
böyle havada istifa ettim
evkaftaki memuriyetimden."

*

keşfedildiği günden bu yana kaç yıl geçtiğini bilemediğimiz istek. yüz binlerce mi yoksa milyonlarca mı?!

yani : çalışın asabımı bozmayın benim. herkes çalışacak!

genel olarak herkesin aklına ara ara gelen olay, ama uygulamaya geçilme kısmında olayın hep patlaması..

yeterince para, maaş yoksa çalışmak da yok. herkes para kazanmak için çalışıyor zaten. yoksa kim niye çalışsın? çalışmak iyi bir şey olsaydı üzerine para vermezlerdi değil mi? dolar milyoneri olsaydım asla çalışmazdım, sadece hoşuma giden şeyleri yapardım ömrümün sonuna kadar.

yuov, bu neddir gardaşım her sabah alti buççıh yeddi buççıh biz çalışmak için geldik dünyaya?

ay öf. 3-4 saat yatıyorsun hemen hoop işe git, yok fatura öde yok kredi geldi bilmem ne. kız çocuğum yok bu kadar ne uğraşıyorum ben yav.

doğal bir durumdur.
şöyle bir düşündüm de allahtan bekarım; sevgilim yok, evliliğim yok, çoluk çocuk yok, işletmem gereken bir işletme yok, doğru düzgün borcum yok, mis gibi ya!
tek sorumluluğum kendimim.
kafam eser iş yerine iki yalan atarım, üç gün gider kamp yaparım güzel bir koyda, huzurun dibine vurup gelebilirim. kimseden izin almam bunun için. hayatta herhangi bir şeyi yapmam için canımın yapmak istemesi yeter. ne kadar az sorumluluk, o kadar rahat kafa..

neyse hadi çalışın boş durmayın çok.

akşam "artık çalışmayacağım" dersin sabah alarmdan önce kalkar tıpış tıpış gidersin işe.

mecbuuur.

çoğu çalışanın haleti ruhiyesi bu şekildedir ama büyük bir kısmımızın böyle bir lüksü yoktur maalesef.

bundan mütevellit çalışacağız, kazanacağız gittiği yere kadar.

ben de istemiyorum ama mecbur. 10 sene çalıştım yeter valla, 6 sene sonra emekliyim, hippi hayatına falan geçme planlarım var inşallah. kurumsal hayatı seven cindir.

ben de dahil olmak üzere z kuşağı karşılığında iyi paralar alsa bile çalışmak istemiyor. bunun sebebi net olarak sosyal medyadır.

eskiden instagram yokken insanlar dünyanın geri kalanından bihaber,baska insanların nasıl yaşadığını görmüyordu. bu yüzden calısma motivasyonları vardı.

şu anda zengin bir insan bi tane akşam yemeğine 70-80 bin lira hesap bayılırken kimseyi taş çatlasa 50-60 bin lira karşılığında 1 ay boyunca çalıştıramazsın ki ülkenin çoğu 20 bin liraya çalışıyor.

artık karar verdim evet böyle yapacağım kendi işimin patronu olmaya karar verdim umarım başaracağım

iş verenler şunun farkında değiller.

insanlar daha iyi bir hayat yaşamak adına çalışıyorlar. iş yerlerini daha iyi bir yere getirmek adına yaşamıyorlar...

iş verenler farkında olmadıkları gibi çalışanların hayatlarını ellerinden almaya kalktığı için iş burada bir kırılma noktasına dönüşüyor ve ister istemez insan işinden de gücünden de soğuyor ve çalışmak istemiyor.

- abi ben çalışmak istemiyorum!
+ uzaylı mısın oğlum sen?!

ben, inşallah çok keyif aldığım bir işte çalışırım da çalışmak gibi gelmez. yani saatlerce çalışsam bile çalışmak gibi gelmesin bana mümkünse. benim mutluluk standartlarım zaten uçuk seviyelerde de değil, bu nedenle ana yaşam yapısı daha önemli.

son zamanlarda iyice artan durum.
işimi seviyorum. işime yaptığım yatırımları da, getirisini de, götürüsünü de seviyorum.
ama -ki bu kocaman bir ama- yoruldum. çok yoruldum.
hiç para harcamadan dünyanın en iyi konserini bekleyen organizasyondan, çalışma alanı güvenliği sağlayamayan -ki açık hava konserlerinde ciddi durumdur- güvenlikten, hiç yorulmak istemeyen fakat konser başlayınca instagram hesabından reklam yapmaya çalışan teknik elemanlardan, üslup konusunda hiçbir şekilde seviyesi olmayan, silkindirik bir bilet aldığı için konseri kendi duyum zevkine çevirmeye çalışan seyirciden yoruldum. adım atmadığım şehir kalmadı memlekette. her konser ayrı bir vaka. sanatçıdan da bağımsız.
daha iki gün önce çok tanınan bir sanatçının ses mühendisliğini yapan bir arkadaşım, teknik firmanın sahibi tarafından saldırıya uğradı. suratında 8 dikiş var. tek derdi "daha önceden konuşulan ve anlaşma yapılan" işin, doğru şekilde yürümesiydi. saldırmışlar oğlum adama.
tamam, bazı tipler cidden çok dalyarock, kabul ediyorum. yer yer ben de öyle olabiliyorum. kardeşim ne yapalım ama? hem verilen sözler tutulmuyor, hem de işimizi yapabilmemiz için daha önceden konuşulan asgari şartları yerine getirmiyorsunuz, eleştirince de suratımızda kahvaltı tabağı patlatıyorsunuz.
aktif müzisyenliğimde de böyleydi. istek parça ister, çalmazsın, çıkışta en iyi ihtimalle döverler.
hadi işin eğitim kısmına gireyim, bugüne kadar yapılmış müzik kurslarından farklı bir kafada bir şeyler yapayım dersin, orevladının teki çökmeye çalışır, ailenle tehdit eder. polise şikayet edersin hiçbir halt olmaz. can güvenliğin için silah taşıyayım dersin devlet vermez.
ama bar çıkışında kırdıkları bira şişesiyle boğazını kesebilirler.
çok yoruldum. işimi seviyorum, müzisyenlik yaptığım dönemde de seviyordum, ses mühendisi iken de seviyorum, prodüksiyon amiri iken de.
ama artık çok yoruldum.
benim ekmek teknemin, "eğlence" sektöründen öteye geçememesinden çok yoruldum.
hangi eğlence lan bu, pandemide 30 arkadaşım intihar etti, hiçbirimiz de eğlenmedik.
o dönemden kalan borçları ancak bitirebildim.
neyin eğlencesi? ben hiç eğlenmiyorum ki anoktaküu.
silkeyim böyle işi.
çok yoruldum ben.