çocuk ruhlu olmak suç mu sorunsalı

suç değildir ama cezasını gençlik çeker.

suç değil de yeri var zamanı var arkadaşım denilmesi gerekiyor. evde oyna ipini topunu ama oyun saati bittiğinde zihnin çocuk kalacaksa ne kendini yetiştirebilirsin ne de yanındakini kaldırabilirsin. onca sorumluluk yük gelir omuzlarına taşıyamaz aile evine kaçıverirsin valla.
herkesin harcı değil mi hiçbir alakası da yok. aile kurmak değil de mesele. siz sevgilinize karşı sorumlulugunuzdan bihaberseniz kendiniz tek başınıza nasıl ayakta kalacaksınız.
kalmadınız büyük ihtimalle işte sorun orada.
ileride yaşanacak pişmanlıklar. saklanacak bir anne baba olmadı mı kalacaksınız meydanda.

çocuk ruhlu insanlar bu dünyanın kanserleridir. tedavisi asla yoktur. elimine edilmelidirler çünkü doğal seçilim içinde bir anomali oluştururlar.

kimseye bir zararı olmayan şey suç olmaz. hem etrafınızdaki insanları da güldürmüş olursunuz.

mutluluğu bir süreklilik haline getirmektir çocuk ruhlu olmak bence asıl suç somurtan suratsız ruhsuz olmaktır çevresindeki insanları da negatifliğe iter ve bulunduğu ortama hiç bir zaman mutluluk getiremez bu insanlar. yani çocuk ruhlu olmak güzeldir ve mutluluk dağıtır...

öyle olsaydı ben müebbet ben çoktan yemiştim.*

suç değil de insanlar sizi ve davranışlarınızı yadırgıyor. yaşının adamı olmamak gibi başlıklara konu haline geliyorsunuz. ne yapalım büyümediysek bizim suçumuz mu?

ya kardeşim her hafta paket paket şeker geliyor. onları ben yemezsem kim yiyecek? yok yani yemem sorun değil de neden ağzıma 8-10 tane atıp aynada tipime gülüyormuşum ki? bu arada bayağı komik bence. yanaklarım kendinden armut. şekerle dolunca iyice sarkıyorlar.

içinizdeki çocuğu öldürürseniz evet, suç.

değil kardeşim.


ama neden 25 yaşında salıncakta sallanınca çocuk değilsin in aşağı der gibi bakıyorlar?

değil bitanem başka sorun var mı?

sokrates'in savunması kısa özet

değil tabii. bak bana hiç büyümüyorum, salıncakta da sallanıyorum, miniklerle de oynuyorum. büyümeye niyetim yok. gerek de yok zaten yıllardır büyük gibiydim de noldu. dünyada çekmediğim dert kalmadı.

hayat aksi yönde sürüklemesine rağmen inatla büyümemek iddiasında bulunmak başka sorumluluklarının haricindeki zamanı diğerlerine çocukça gelen şeylerle süslemek, gündelik hayatta bazı noktalarda masumiyetini korumaya devam etmek başka bir şey sorunsalı.

suç değildir. ayrıca salıncak kırmızı çizgimdir. iyi ki böyle bir şey var.

kesinlikle suç değildir.
"eğer birini seveceksen,olgun ama çocuk ruhlu birini sev. çünkü o seni her koşulda mutlu etmeyi bilir." bob marley

çocuk ruhlu olmak güzeldir. kendimde en beğendiğim özellik budur sanırsam. herkese saf gibi inanırsın, olup olmadık laftan dolayı alınırsın, olayları ciddiye alamazsın ve en önemlisi kötülük düşünmezsin. kısacası herkes çocuk ruhlu olabilse keşke. eğlencelidirler ,ruhu çocuk kalan bir insanın yanında sıkılmanız mümkün değildir. moraliniz bozuk olduğunda bile sizi güldürmenin bir yolunu bulurlar.çocuklarla o kadar iyi anlaşırlar ki, bazen onların arasındaki ilişkiyi kıskanırsınız.onun için klişe güzellik anlayışı önemli değildir. mutlu olabilmek ve mutlu edebilmek için her şekle girebilir. nasıl göründüğünü umursamaz. sevdiklerinin arkasından giderler, onları yarı yolda bırakmazlar. sevdikleri kimseyi kaybetmek istemezler çünkü.onları mutlu etmek kolaydır. küçük şeylerle mutlu olabilirler. mutlu oldukları zaman da, neşelerini gözlerindeki parıltılardan görebilirsiniz.kimseye zarar veremezler.
biriyle kozlarını paylaşması gerekse bile, bunu en zararsız yöntemi tercih ederek yaparlar.ama bu güçlü olmadıkları anlamına gelmez. güçlüdürler. en zor zamanlarda bile dimdik ayakta durmasını bilirler.

belli bir yaştan sonra suç kabul ediliyor.
ben dış görünüş olarak yaşımdan çok küçük gösterdiğim için, kendimi göründüğüm yaşta hissediyorum. bu yüzden sürekli çevremdeki kişilerin olgunlaş artık, büyü artık, sen çocuk musun? gibi laflarına maruz kalıyorum. insanlar şunu bir türlü öğrenemedi gitti. herkes yaşının insanı olmak zorunda değil. kimileri çocuk gibi hissedebilir kendini. hem boşuna denmemiş kişi olduğu değil, hissettiği yaştadır diye. kabul edin artık evet çocuğum, evet büyümeye ve olgunlaşmaya hiç niyetim yok.

hayati başkası ne der diye yasayanlar için suç teskil eder .ama arastirmacilar için öyle değildir. .

eğer suçsa türk ceza kanunu'na göre çocuk ruhunuz 12 yaşını doldurmadıysa ceza almazsınız. mi mi mi mi mizah şov.

siz neyseniz öyle olun. küçüklüğümden beri spor sevmediğim için ya da gruba uymadığım için dışlanılmışımdır hep. ama yurtdışında okumaya başlayınca gördüm ki en önemli şey kişiliğiniz; çünkü siz buna değersiniz (yoldaşım bir reklam alabilir miyim swh, bu arada * tuşu da çalışmadığından şey edemedim)

şaka bir yana kendiniz olmasanız da dışlanacaksınız. yani kendi karakterinizi gizleyerek ulaşabileceğiniz kitle sayısı da limitli. ha belki ben hiç normlara uyamadım başaranı da var pekala ama gerek var mı buna.

dünyaya geldik bir kere. ha bu arada ruh katları vs diye bir kitapta okuyorum ama siz spiritüelseniz de tekten şaşmayın.

sürekli eleştirilme nedenim. onlar gibi ruhum ölü olmadığı için neşeli olduğum için hep dışlandım. hhıh dedim bana daha uygun insanlar buldum. sonuç ben hayatımı yaşıyorum onlar ise geberik bir ev-iş döngüsünde sürünüyorlar.

kendi ayakların üzerinde durabiliyorsan değil.

sorumluluktan kaçmak için bahane ediyorsan, evet suç. misal anana arkanı toplat sonra "çünkü ruhum cici"