çocuk ruhlu olmak suç mu sorunsalı

ciddi ciddi soruyorum suç mu. büyüdügünüzden beri hiç cocukkenki gibi içten gülebildiniz mi.

kesinlikle suç değildir. yadırganacak bir durum da değildir. lakin insan ilişkilerinde çocuk gibi davranmak hoş değildir.

çocuk ruhlu olmak neden suç olsun ki? içindeki çocuk hala bu çağın kötü insanlarına kurban gitmemişse niçin suç olacakmış?

çocuk ruhlu olmak değil, çocuk gibi davranmaktır asıl problem. o meraklı, hevesli, kıpır kıpır ruhunuzu kaybetmeyin ancak olur olmadık yerlerde, yetişkinlerle kurduğunuz ilişkilerde çocuk gibi davranmayın bir zahmet.

yoo. değil.

çocuksu bir tipim. ciddiyetten yoksunluk olarak algılanmasın, ciddi bir tipim aslında ama çocuksu bir tarafım var. sokakta top oynayan çocuklara bakıp ah ah eskiden ne oynardım diye düşünecek ya da bu durumu sıradanlaştıracak kadar büyümedim. çocukların hâlâ arasına katılıp topu atın diye bağırabilen bi kafa yapısındayım. dans etmeyi seviyorum, ne bileyim hayat güzel, çiçekler, renkler falan. içimde beni sürekli koşturan ve eğlenmemi söyleyen biri var. sahiden eğleniyorum da. boyle mesleki hırslara, çok para kazanma sevdasına, her şeyin en güzeline sahip olabilme isteğine daha erişemedim. onun sanırım zamanı gelecektir, şu an gelmiş değil.

hâlâ hayatımda olan insanlar bundan 5-6 sene önce büyümemi söylüyordu. bu çocuksu taraf sahiden bazen tepkiyle karşılanıyordu. şimdi ne değişti bilemiyorum ama konuş diye çağırdık diyorlar, nefessiz anlatıyorum, öyle mal gibi dinliyorlar. her yere davet edildiğim bir dönemdeyim. ne oldu paşinyan yol çekiyordun cebrayil'e de diyemiyorum, bedava içki, yemek falan ikram ediyorlar. daha az para harcadığım için davetlere icabet ediyorum.

yani özetle çocuk ruhlu olmak bir donem suç ve ayıp gibi algılanıyor ama sonra birbirlerinin sıkıcılıkları bunları boğuyor, o zaman senden iyisi olmuyor. böyle çocuksu tipler varsa bir dernek çatısı altında toplanıp aşırı olgun tipler ile özenle ve sistematik olarak alay edelim arkadaşlar. çünkü niye yapmayalım?

galiba lisede suçtu. çünkü millet çok laf ederdi ve aşağılamaya çalışırdı bunun yüzünden:(

suç değil tabiki ama keşke olabilsek. çocuklar küçücük şeylere sevinebilir mutlu olabilirler. bu bazen bi gofret bazen oyuncak bazende bi kıyafet olur. ama yaş ilerledikçe istemlerimizde büyür ve çoğalır. mutlu olmamız dahada zorlaşır. o yüzden çocuk ruhlu kalabilmek dahada zorlaşır.

bi tarafımız yaşlanmış diğer tarafımız çocuk. bence suç değil aksine harika bir duygu. küçücük şeylerle mutlu olmak, maneviyata daha çok değer vermek ve sürekli heyecan yaşamak. bundan daha güzel bir şey olabilir mi?

sanırım suç. yada yetişemediklerinden kızıyorlar illa herkse üstten mi bakalım. illa mesafe mi koyalım hareketlerime. istediğim gibi yaşamayacaksam yaşamanın anlamı ne ?

yetişkin birey olmak içindeki çocuğu öldürmeden çok güzeldir. suç yok, ceza yok.

asıl hayatın tadını ve zekini yaşayan kişlerdir çocuk ruhunu yitirmeyip gömeyenler.
sen hiç taslanama kardeşim sen çok özel bir insansın.
keşke çevremde çocuk ruhlu insanlar olsa.

çocuk ruhlu olmak bu çağda hele hele bu toplumda zaferdir! zafer!

“ben ille de inadına inadına tozpembe bakıyorum hayata.”

değildir oyna devam.

suç değil bir yaşam tarzıdır.

sana o çocuğu içinde saklama zorunluluğu verenler utansın. sen o çocuğa sahip çık.

değildir ama çocukları sevmem. ona göre yani...*

hayır asıl içimizdeki çocuğun katili olmak suç olmalı.

#1713354
suça eğilim de bir yaşam tarzıdır.
suçtur devam.

bence tamamen büyümek istememekten kaynaklanıyor. büyüdükçe acı çekiyorsun ve sürekli çocukluğa bir özlem duyuyorsun. ben kendi adıma yetişkin olmayı hiç sevmedim

tarihi incelediğimizde hep çocuk ruhlu olanlar bir seyler icat ediyor veya keşfediyor. hatta çağ açıp çağ kapatıyor. cunku çocuk ruhlular en imkansız olayları çözümü için imkansıza eşdeğer hayaller kurar. eger elinde imkanları da varsa bunu gerçekleştirir.

sonra "biraz büyü artık" diyen bireyler ise ancak oturup izlerler. bunu söyleyenlerin de bir numarası yoktur. çok da takmayın size bunu soyleyenleri