çocukken kendinizi en havalı hissettiğiniz an

aynada konser vermek

okul birincisini gectigim andır herhalde.

agladigimda kendimi havali saniyordum depresif hani anlarsin ya

kazandığım veya katıldığım her yarışma ve ben nerdeyse her törende şiir okuyan ya da sunan kızım bunun üzerine hocaların sen yap demesi de güzeldi

bilmediğim bir sokaktan ailem ile geçtiğimde çok havalı hissederdim....

beşinci sınıftayız hoca ders işliyor. yavaş yazdığımız içın "off" diye iç geçirdi ben de durur muyum "of deme oh de" dedim. tüm sınıf gülmüştü o an çok havalı hissetmiştim.

pinokyo bisikletime kendi yaptığım rrüzgar gülünü takıp sürerken

13 14 yaşlarındaydım...

kartal model arabamızın göstergeleri gitti. benzin, hararet, devir saati. tofaşa binen varsa hararetin hayati önem taşıdığını bilir. hatta profesyonelse bir düğme yaptırır kendi fanını kendi açar.

beni çırak verdikleri tamirciye gittik (öğlen kovulmuştum oğluyla dalaştığım için)
ertesi gün bayram, köye gideceğiz ama hararet dalgası çalışmadığı için mecbur tamir ettirmemiz lazım. tamircinn önünde 8 tane araba var ben 9. arabayım. ehliyet mehliyet zaten yok ekstra gerginim. yattım direksiyonun altına soketleri kurcalıyorum, şans eseri soketin biri çıkmış taktım düzeldi. ustayı çağırdım ben bunu yaptım dedim(kovduğun çırağa dön bi bak istedim) borcumuz var mı dedim. o da sen yaptın benim sana borcum var mı dedi. vutttutuu yaparak uzaklaştım ordan. tofaşa binince kekoluk otomatik yükleniyor malesef.

kız olmama rağmen akülü araba, beyblade, silah oyuncaklarım vardı ve diğer kızlar da merak ederdi kfözöfkskfksjfskf

bir botum vardı arkasında uzaylı vardı yanıp sönüyordu, ne zaman giysem kendimi aşırı havalı hissederdim.

bunun tanımı : okul turnuvasında hoşlandığın kız seni izlerken galibiyet golünü atmaktır. net.

okul bahçesinde top oynarken
röveşata ile attığım gol
alkış tufanı kopmuştu bir anda bu kadar kişinin maçı izlediğini bilmiyordum.

yedinci-sekizinci sınıf zamanlarımda yaptığımız okullar arası voleybol turnuvasında gösterdiğim müthiş performanstan sonra beni o dönemin milli voleybolcusu olan natalia hanikoğlu'na benzetip (sarışınım diye kanımca) bi süre bana natalia diye seslenmişlerdi. sonrasında voleybol kariyerimi zirvede bırakıp devam etmedim ama havamdan okulda saçlarımı savura savura yürüdüğüm zamanlardı. façan yansın be natalia.

4. sınıfa gidiyordum. ilk defa fotoğraf makinesi almışız. annem ders esnasında sınıfa girip benimle beraber iki arkadaşımı bahçeye çıkarmak için izin istedi. iki fotoğrafımızı çekti. derse geri girdik. herkesin benim ne kadar havalı olduğumu düşündüğünü sanmıştım. yıllar sonra bunu düşününce sadece "neden?" diye soruyorum.

annemin üye olduğu doğa yürüyüşü kulübünde en küçük bendim ve yaklaşık 23 km yol yürümüştük, yaptığım ilk zirveydi. kendimi koca koca insanların arasında çok havalı hissetmiştim.

ip falan atlarken çok hızlı çevirirlerdi ve yanmazdım falan. evet evet serseriyim bebeğim.

anneler gününde annelerin önünde şiir okumuştum. tek sorun, sesim kısıktı.

23 nisan programı sunmustum.
isin kötüsü o programı sunarken burnum tıkalıydı... suan düsününce cok utanıyorum ama o zaman aşırı havalı hissediyordum, koskoca programı sunmuşum sonuçta!

mahalle maçında ezandan hemen önce gol atmak.

90. dakikada atılan gol gibi havalıdır. atletin ter içindedir ve takımını galibiyete taşırsın.

2. sınıftayım. sevdiğim kız tiyatro oyunu oynuyodu. tiyatroda tren yapıyolardı ve tam arkasına uğur diye bi çocuk gelmişti adını bile hatırlıyorum. oyunun ortasında sahneye çıktım burnuna kafayı bi koydum çocuğun burnundan kanlar fışkırmaya başladı sağa sola. bi 10 saniye kadar öfkenin geçmesiyle çok havalı hissettik tabi ama sonrası kötü..