çocukken kendinizi en havalı hissettiğiniz an

lisedeyken babam siemens m55 cep telefony almıştı. öğretmenlerin bile telefonu nokia 3310 iken ben renkli ekran ve google'a giren kameralı telefon kullanıyordum. tabi kızlar çevremde pervaneydi. en havalı hissettiğim an liseli yıllarımdı :)

abimle çocukken dışarıda top oynardık, o şut çekerdi ben de kalede olurdum. iki ağacın arasını kale belirlerdik, çimenler de uzayınca toplara atlayıp uçardık. yine bir gün abim şut çekiyor, bizimle yan apartmandan da oyun arkadaşımız olan laçin diye kız vardı. genelde sevmezdim onu çok uyuz bi kızdı, neyse. abim şut çektikçe ben de uçup kaçıp kurtarıyorum topları, beni öyle görünce laçine de bişeyler oldu, seviniyor zıplıyor falan, resmen ponpon kızlık yapıyordu köşede. o an kendimi dünyanın en iyi kalecisi falan zannediyordum öyle bir andı xd

she-ra olduğum anlar..

pembe bir kılıcım vardı. she-ra ile eş zamanlı olarak kılıcımı sırtımdan alır yukarı kaldırırdım.. ve tabiii..

gölgelerin gücü adına.... haykırışıyla..

1 - lisedeyiz o dönem. sevgilim vardı fen lisesinde okuyan, hop il içi şampiyonada (basketbol) yarı finalde fen lisesiyle eşleştik. tribünler full, hatun tribünde. o zamanlar okul takımında hobi olarak (normalde o yaşta maskot misali bölgeselde oynuyorum) bulunurken maç başında bana sert faul yapan çocuğa hırslanıp maçı 42 sayıyla bitirdiğim an.
2 - yine basketbol : streetball gençler şampiyonluğu. (batı karadeniz)
3 - lisedeyken, üniversiteli bir kızdan çıkma teklifi (o zamanlar teklif vardı gülmeyin) almıştım.
o gün de çok havalı hissettim, vay be dedim arthur...
vaaay be.
işte sonra sonra düşününce bildiğin sapıkmış lan diyorsun...
pis be.