çocukların büyüdükçe babaya benzemesi

1 gercek. karakter olarak ayni babam gibiyim, tipim de benziyor sayilir. tek fark babam 182 130 kilo adam. ben 87 kiloymusum. daha ona ulasmama 40 kilo var herhalde oyle 1 sey.

benim ki daha yeni doğdu ama babasının kopyası. siniri, açlığı, inadı, kaşı, gözü.. hee böyle olması için ben çok dua ettim o ayrı. hiç pişman da değilim.

ay yok almayayım ben.
ama genetik olarak ya da çevre olarak benzeme ihtimali çok yüksek

çocuklarında olumsuz gördükleri özellikler konusundaki, kimi anne kadınların dile getirdiği bir savdır.. ( muhtemelen duymayanımız da yoktur. ama başarılı ve olumlu durumlarda da, sizi gösterip, etrafa gururla "tabi ama kimin çocuğu.." demeleri, olayı eğlenceli hale getirir.)

benimkinin boyu posu bana, tipi anası tarafına çekti.

yaşlandıkça ikinci el cümleler ile konuşmaya başladığımı fark ettim, babamdan satın aldığım. devrik cümle kurunca anlattığım şeylerin daha havalı olduğu düşüncesini uzun zaman önce bıraktım sanıyordum. yazının girizgahı nasıl da kendimi kandırdığımı gösteriyor hem babama benzeme konusunda hem de yazıya bakışım açısından. farklı biri olacaktım ben.

hani ben de wayne malikanesinde doğmuş ve ailesinin aristokrat yaşam tarzından sıkılıp kendini topluma bırakmaya çalışan bir adam da değilim, küçük bir şehrin en küçük ilçesinde doğmuşum ama işte izlediğim amerikan filmlerinin etkisi ile babamdan farklı biri olma hevesine tutuldum. vurup kapıyı çıkacaktım iki oda bir salon malikanemizden.

zaman geçip babama en kızgın olduğum zamanlardaki babamın olduğu yaşa gelince bir durup düşünmeye başladım. yaş problemi gibi kurduğum bu cümlenin altından kalkabilmiş olmanın haklı gururunu yaşadım az önce zira yaş problemlerini ben hep şıklardan giderek çözerdim. kendi yazını yazmaya başladığın zaman sana yol gösterecek şıklar olmuyor ne yazık ki, klasik sınav işte her zaman zordur.

kim olmaya çalıştığımı düşünerek geçirdim bütün hayatımı, bir dönem serbülent abi gibi mahallenin bıçkın delikanlısı olması hevesine girdim. çenemi sıkarak yürüdüm sokaklarda tıpkı kenan imirzalioğlu gibi hala ağrır zaman zaman çene kemiklerim. sonra neden benden de bir entelektüel olmasın diye düşündüm, şimdi enteller kızmasın ama entel olmak serbülent abi olmaktan daha kolay. ben üniversite hayatının tamamını okumadığım kitapları okumuş gibi anlatarak entel olmuş biriyim aynı taktiği serbülent abi olmak için denerseniz ilk kavganızda kafanızı yukarı doğru tutarak burun kanamanızı kesmeye çalışırken bulursunuz kendinizi. inanın çok zor olur oluyor o yüzden serbület abi olmaktan vazgeçtim zaten.

entelektüelite bir yere kadar bana bir kimlik sağladı hani şu doktor'un psişik kağıdı gibi bir kimlik, aslında kimlik boş ama karşınızda onu dolu görüyor. boş olduğunu bildiğim bir kimliği daha fazla taşımak istemediğim için başka bir arayışa girdim. ne olmalıydım ben, bu hayata ne yapmak için gelmiştim. beklentim düşük aslında ne beyaz tavşanı takip et desin biri bana ne de nübüvvet mührü taşıyayım sol omzumda.

babama sordum bunu benim görevim ne dedim ne yapmalıyım baba. arabanın rengi ruhsatta farklı görünüyor dedi muayeneden geçemezmiş öyle. lan tabi ya, neyse yarın ruhsata araç siyah diye işleteyim de sonra miraca çıkarım artık.

şurada bizbizeyiz açık olalım.. annelere dair bir kuruntudur ve aslında çocuğa yönelik bir eleştiridir..

babası kılıklı, aynı babası, ne olacak armut dibine düşer diye diye ister ister istemez oluyor tabi.