çocukluktan kalma yara izi

bende olmayan izdir.

kuru yerde sele kapılıp her fırsatta tepe taklak olduğumdan yeni izler oluştu sonradan, sildi geçti çocukluk izlerini.

sol dizimde jilet izi var. dedemin jiletini alıp çekmişim.

sol serçe parmağımda nike logosu şeklinde bir kesik, dudağımın içinde de dikiş izi var

alnımda yarık vardır. özge özpirinççi ve hazal kaya'dakinin aynısından. sıkarfeysim diyorum tehlikeliyim diyorum.

sol avucumda bulunan, ilkokuldayken arkadaşlarımla yerden yüksek oynarken düştüğüm zamandan kalma.

bunun için en tatlı yara izi diyebilir miyiz? ufacık şeyler var, düşüp kaşı vurmalar falan olmadan olmaz. bana sakar bir çocuk olduğum için geniş önlemler alınmış yoksa burada bir sürü izden bahsederdim. bisikletin elimden alındığını hatırlıyorum, paten almıyorlar diye günlerce ağladığımı biliyorum. bir basamaklara engel olamadılar 5'erli 10'arlı atlıyorduk ne güzel günlerdi be..

çocukken çok zıpır olduğum, tabiri caizse "düz duvara tırmanan" cinsten olduğum için bolca olan şeydir. sırasıyla;

-sağ bacak kaval kemiği, sokakta düşüp kaldırıma vurdum.

-sol kol, yanık izi. ütü yaktı.

- sağ kaşımın üstünde, balkonda mermere vurmuştum.

-çenemde, apartmanda düşmüştüm.

3 kaşım var. sağdaki ortadan ikiye bölünmüş vaziyette.

sağ elimin üstünde yanık izi var, çocukken sopanın ucuna poşet takıp ateşe verir onu sallayarak oynardık geldi elimin üstüne yapıştı ben de o panikle çıkarmaya çalışırken deriyle birlikte kalktı bana da ömürlük bir iz bıraktı.

işin komik tarafı birisi bana patlıcan yersem izin geçeceğini söylemişti, çocukluğumun belli bir döneminde 20 kg patlıcan yemiş olabilirim sonuçta iz de geçmedi kazanan manav amca oldu.

kalbimin altından da bıçaklanmıştım, elimde direnaj kovasıyla gezdiğim günleri hatırlattı.

bu kadar.

ne demiş cemal süreya;

keşke hep çocuk kalsaydık da en büyük yaramız dizimizdeki yara olsaydı.

alnımda bir yarık izi var sadece. çok ufakken kafamı sehpaya çarpmışım, o kadar çok kan olmuş ki ortalık, annem çok telaşlanmış. neyse ki ciddi bir şey olmadı; ama alnımda uzun bir yarık izi kaldı işte.

hep uslu bir prenses olduğum için hiç yara izim yok. ben parmağına iğne batsa 1 hafta yara bandıyla gezen bir tipim. bu yüzden çok korkarım bir yerime bir şey olunca. hatta dün daha dün tırnağım kırıldı ağladım biraz.

travmalarımı es geçiyorum.

alnımı yarmıştım okulda, ya bir çocuğun ayağına mı takıldım ayağı mı bana takıldı bilmiyorum. yere düşüp biraz sürüklenip galiba alnımı sıra köşesine geçirmiştim. o gün okulda sağlık görevlileri vardı allahtan dikiş atmışlardı. duruyor izi işte.

3 tane var. bir de minik doğum lekesi.

bi boka yaradığı yok, bakınca da bi bok hissetmiyorum. bunlara aşırı anlam yükleyenlerin de akli dengesinde sorunlar olduğundan emin gibiyim.