dünyadaki zeki insan sayısının azalması

birinci ve ikinci dünya savaşlarından sonra meydana gelmeye başladığını düşündüğüm acı gerçek. savaşlar,salgınlar , hastalıklarla dolu bir dünyaya zeki birisi çocuğunu getirmek istemez, doğal olarak zeki insan sirkülasyonu sekteye uğramış oluyor. ne yazık ki gelecek yıllarda daha yoğun bir şekilde hissedilmeye devam edeceğini düşünüyorum bu konunun ki hali hazırda hissediliyor. biraz çevreye göz gezdirmek bu kanının doğru olduğunu düşünmenize yeterli olacaktır sanırım.

herkes zeki olsaydı sorun olurdu zaten.

ben bir üreyebilsem... sorun çözülecek ama.

çünkü zeki insanlar şuursuzca üremiyorlar.

acı patlıcanı kırağı çalmaz

(bkz: kaynak gözüm)

ekranda geçirilen sürenin, şehirlerde alınan nefesin, içilen suyun, yenilen katkı maddelerinin sonucudur.
eskiden ineklerin daha çok süt vermesi, balıkların daha büyük olması, meyvelerin meyve kokması, insanların daha pratik düşünmesi...

nüfusun artış hızına bağlı olarak katılabileceğim tespittir.

bu konularda çok bilgim olmamakla birlikte; kalıtım yoluyla genetik mirasın aktarılmasında, dünyaya her gelen bireyin bir önceki neslinden daha sağlıklı ve gelişmiş bir insan versiyonu olması beklenir. yani iki zeki kişinin çocuklarının onlardan daha zeki veya çeşitli konularda yetenekli olması gibi. bu perspektiften bakıldığında, ilk insandan bu yana giderek zekileşen ve yeteneklerini geliştiren bir canlı olma yolunda ilerliyoruz. ancak...

günümüzde, doğal seleksiyon dediğimiz kavramın insan yaşamıda doğadaki gibi olmadığı gerçeği var. yani hastalıklı genlerin elenmesine izin vermiyoruz veya doğada normal koşullarda hayatta kalabilecek zekaya sahip olmayan kişilerin de çoğalmasını destekliyoruz. hal böyle olunca yenidoğanlar arasında sadece zeki ve yetenekliler değil aynı zamanda zeka bakımından yetersiz diyebileceğimiz nesiller de yetişmiş oluyor.

üstteki bir yazarın dediği gibi, zeki kişilerin üreme hızı ile görece* aptal kişilerin üreme hızı da bir olmayınca bu tespite katılmamak elde değil.

biyolojide kullanılmayan organlar körelir diye bir yasa vardır. işte bu durum beyin içinde geçerli. teknolojinin sürekli işimizi kolaylaştırması bizi bir düşünme tembelliğine götürmektedir.

telefonlar ekseninde düşünürsek bu cihazlar her şeyi bizim yerimize uyguluyor ve bize bir şey bırakmıyorlar. not defterinden, araştırmalarımıza kadar bunların hepsini kapsayan bir süreç söz konusu. bir süre sonra bu bizi aptallığa kadar götürecek gibi hissediyorum.

nispeten katildigim tanımdır. şöyle ki, mesele zeka düzeyindeki düşüş değil, odaklanma problemidir. günümüzde insanı cezbeden o kadar çok uyaran var ki aklı toplayıp bir işe odaklanmak kolay değil.

zeki insan sayısı azalmamıştır ama aptal insanlar organize olup demokrasiyi kullanarak, zekileri bastırmışlardır.
aptallık facebook, twitter, instagram, tik tok gibi uygulamalar, youtuberlar sayesinde hayatın her alanında görünür kılınmış ve övünülecek bir durum haline gelmiştir.
yoksa dünyada tüm zamanlardan daha fazla zeki insan yaşamaktadır.
ama aptallık tarih boyunca hiç bu kadar cesaret bulamamıştır.

(bkz: idiocracy)

akıllı elektronik ürünlerin artmasıyla doğru orantılıdır. yapacağı şeyleri yapan bir alet bulan insanoğlu tembelliğe ve rahatlığa alışmaya, kafa yormaya gerek duymamaya başlamıştır.

örneğin, eskiden neredeyse tüm ailenin telefon numarasını ezbere bilen ben, bugün sadece babamınkini biliyorum..

dünyadaki zeki insanları bilemeyeceğim ama türkiye'de yaşayan yaşlılar öldüğünde zeki insanların bir anda artacağını düşünüyorum.

(bkz: ben varım ustağ ben varım ölmedim daha)

aslında dünyadaki zeki insan sayısı azalmıyor. sadece tembel beyin sayısı çoğalıyor. aklımızdan 4 işlemli bir matematik hesabını bile yapmak istemiyoruz ve hemen telefona yöneliyoruz. yani zeki insanlar azalmadı beynimiz tembelleşti.

evet. sonra hepsi normal sözlükte toplandı. birbirlerine kulak memelerini atmak için. yaaa, öyle işte.

bizim sözlükte bile bir elin parmakları kadar.

cok guzel bir söz var bu durumu anlatan.

zor zamanlar zeki insanlar yaratır, zeki insanlar kolay zamanlar yaratır, kolay zamanlar aptal insanlar yaratır.

su anda kolay zamanların aptal insanlar yarattıgı bir dönemdeyiz ancak tüm dünyada zor zamanlar başlıyor.

entelektüeller, neredeyse tarih boyunca bir zümre olarak var olmuşlardır. internetin icat edilmesi ve bilgisayarların, akıllı telefonların yaygınlaşmasıyla beraber “entelektüel zümre” dediğimiz şey de ortadan kalkmıştır.
meseleye biraz daha açıklık getireyim. takriben 150 sene öncesine kadar “polimat” olarak adlandırılan entelektüel tipi öne çıkıyordu.
yani pek çok alanda yetkinleşmiş “allame-i cihan” diyebileceğimiz aydın tipi. bu kişiler, yazdıkları bazı eserlerle dünya çapında şöhrete kavuşabiliyor; küresel siyasete ve bilim anlayışına yön verebiliyorlardı.

bu durum, özellikle 1900’lerin ortalarından itibaren tamamıyla değişmeye başladı.
farklı alanlarda, disiplinlerde yetkinleşen - yetkinleşmeye çalışan entelektüel prototipi yerini “uzman prototiplerine” bıraktı. matematikçi olmak istiyorsanız farklı bir fakülteye gidiyorsunuz, kimyager olmak istiyorsanız farklı bir fakülteye gidiyorsunuz, sosyolog olmak istiyorsanız farklı bir fakülteye gidiyorsunuz şimdilerde bildiğiniz gibi. elbette bazı alanlar birbirleriyle kesişiyor, birinde uzmanlaşırken diğeriyle ilgili çalışmalar da yapabiliyorsunuz. fakat dikkat çektiğim şey bu değil. dikkat çektiğim şey: disiplinlerin, uzmanlık alanlarının genel olarak ayrıştırılmasına ilişkin anlayışın kurumlaşması.

spinoza veya marx günümüzde yaşıyor olsaydı videoların altına şunu yazacaktınız:
bu da “herbokolog.”