erkek yazarlar dertleşiyor

ay hadi dertleşin biraz birbirinizle takılın da kızları azıcık rahat bırakın
pusuda beklemeyin

#3526314 aynısını bana türk telekom müşteri hizmetlerinde yaptılar. arayıp 100 lira fazla fatura ödersen hızını 2 katına çıkartalım dediler, bu yetiyo sağolun deyince "ama kopma kasma donma takılma olmadan yüksek hızlı internet..." falan filan demeye başladı.

ablam, canım ablam benim, daha salondaki modem yatak odasına sesini duyuramıyor ne yüksek hızı. bunu düzeltin öyle alayım dedim, trip attı kapattı. numaramı çevirirken çok emindi galiba kendinden satacağına dair *.

p.s fener maçı kaç kaç biter sizce?

o değil de bu başlıkta ne kadar flood varsa uçacak, biliyorsunuz değil mi? *

#3526371 hayali saç beyazlatır.

(kendimden nasıl da emin konuşuyorum futbol biliyormuşum gibi. en son futbol falan takip ettiğim zamanlarda ronaldo deyince herkesin aklına gerçek ronaldo gelirdi. 20 küsür sene olmuş vay be).

edit akbayram. #3526375 uçsun abim. post kasmıyoruz dert paylaşıyoruz nolcak yani *

günaydın agalarım. ne güzel bir pazar günü ya. akşam dortmund maçını izleyelim hep beraber. herkes birasını alsın gelsin.

nasılsınız ey dostlar. ben iyiyim hayatımı o kadar sisteme sokmuşum ki hiçbir aksiyon veya beklenmedik bir şey olmuyor. hiçbir şey kötüye gitmiyor ama çok iyiye de gitmiyor bana yetecek kadar dönüp dolaşıyor.

rahat batıyor efendim kısacası, döt loblarım kurtlanıyor hadi diyor kaos hadi diyor bir manyaklık ama ne enerjim var ne de gerek.

sizlerde durumlar nasıldır

merhabalar efendim biraz iç geçireceğiz, birazcık içimi dökeceğim...

nihai olarak stoik bir karakter olmak isteğim ortaokullarda başladı, kendimi duygularının kontrolünde değil duygularını kontrol eden biri olarak düşündüm hep. yıllar geçti hepimiz hayatında ki temel noktaları tek tek gerçekleştirdikten sonra fark ettiğim bir şey var ''eee ne olacak'' hissi gerçi tam böyle değil ama neler olacağını biliyor olmanın getirdiği heyecan yoksunluğu gibi.

yeni birileri ile tanışmak beni yıldırıyor ve yoruyor artık onu fark ettim ne ilişki ne arkadaş olarak yeni birileri ile uzayan süreçlere enerjim yok.

bir yakınımı kaybettim yakın zamanda o andan itibaren sürekli ölüm sonrasında aslında her şeyin devam ettiği ve ölenin ne yaptığının hiçbir önemi olmadığını düşünmeye başladım...

kendimi soktuğum bir türlü yalnızlık ve düşünce sarmalının içinde dönüp dolaşıyorum biliyorum ki bundan çıkabilirim ama neden çıkayım. bir şeyleri düşünmemenin rahatlığının yanında getirdiği külfetleri de biliyorum şu anki hislerimden farklı değil gibi bu yüzden de buna harcanacak bir enerjim de yok bir hevesimde.

sadece ayakta olmak için ayakta durulan ve sonuçların değişmeyeceğini bilmenin getirisi altında eziliyor gibiyim

arkadaşlar uzaydaki kozmik radyasyon astronotlarda ereksiyon bozukluğuna sebep oluyormuş. benim astronot olma planı iptal, siz de tekrar düşünün…

bütün insanlar özellikle kadınlar sürekli bir şeyler talep ediyorlar
bir şeyler istiyorlar
şöyle olsun böyle olsun bunu yapsın bu olsun bundan olsun
ama
bunun bi sonu yok
bu sadece enerji tüketiyor başka bi şey değil
o yüzden kendimce çözümler buldum yalnızlığım azalsın diye
bu çözümleri öyle 2-3 yıl önce değil
ilkokulda buldum
random chat kanallarıyla başladım önce
random insanlarla konuştum
çünkü onlarda benim gibiydiler aslında
yalnızlık azaltmak maksat
sonra sözlükler
sonra yayın siteleri yaygınlaştı
az izlenen yayınlara gidiyorum
max 4-5 kişinin izlediği
o yayıncının tek isteği birinin onunla konuşması
benim de isteğim konuşmak
ikimizde mutluyuz
işin güzel yanı çok fazla insan var

arkadaşlar benim derdim büyük.
derdim yok.
hayata karşı son 7 yıldır bir salmışlık içinde bakıyor herhangi bir konuda "olursa ekime olmazsa kısmet" modunda dolanıyorum ve ilginçtir hayat rahat akıyor ama siz dertsiz, hedefsiz olmanın ne demek olduğunu nasıl anlayacaksınız.
adeta içimde bir yerde kuzey avrupa insanı huzuru ve huzurun vermiş olduğu sıkıntı var.

arkadaşlar size iyi dertleşmeler, derman bulasınız. ben dert anlatmak konusunda pek iyi değilim maalesef belki de bu benim derdimdir kim bilir...

sormayın!

hangi hatuna yazdıysam tekmeyi yedim. evli olduğunu öğrendim kart yedim. offfff offffffff!

lan çok sıkılıyorum ya, bu aralar hayatım o kadar stabil ki her şey çok stabil, banka hesabım, telefon bildirimlerim, iş hayatım, yeme içme düzenim. hiç aksiyon yok çok sıkıcı

bi mutlu sonlu masaj salonuna git, peşinden aynanın karşısına gec ve kendine birkaç tokat atıp " kendine gel lan göt s..im belani." de bir şeyin kalmaz.

son dönemlerde kafama takılan bir mesele var. bir çoğumuzun hayatında ''sessizlik'' üzerine inşa ettiğimiz bir karanlık var bu karanlık sessiz kalmak olarak değil yaşanan bir şeyi dile getirmemek üzerine.

herkes yaralı, herkesin sorunları var ve herkesin beyninde dönüp dolaşan bir sorun var. ben algılamakta zorluk çekiyorum bu kadar insan her biri bambaşka hayatlar bambaşka hikayeler ama herkesin içinde taşıdığı tek bir şey var. acı.

mutluluk, hüzün, öfke gelip geçiyor ama orada hep duran birazcık eşeleme ile bile kendini gösteren tek şey acı.

hayatın kendisinin özünün acı olması gibi bir yanılgının içinde olduğumu hissediyorum acı çektiğimden değil etrafa baktığımda sahte gülüşlerin, alayların ve süslü cümlelerin ardından kulağıma fısıldayan şeyin sadece acı olmasını tebessüm ile karşılıyorum

#3653928
psikolojide nasıl bir cevabı var bilmiyorum ama sanırım insan zihni mutlu olmak, her şeyden zevk almak ve huzurlu bir yaşam istiyor çoğunlukla. bu yüzden o yaşayamadığı bir mutluluğun yerine bir acı yerleştiğinde zihin bunu kabullenemiyor. zorlanıyor. ve unutamıyor. sürekli o acının yerinde bu mutluluk olmalıydı diye geçiriyor içinden. takılıyor oraya. çünkü bir şekilde orayı da tamamlamak istiyor. *

gülmek aynı içki içmek gibi. içiyorsun kafan güzel oluyor sonra ayılınca o rüyadan uyanıyor ve ara verdiğin düşünmeye tekrar başlıyorsun.

hep acıları gizlemeye çalışıyoruz. bunun nedeni her halde zayıf gözükmeme çabası.
ama allah'ın bildiğini kuldan nasıl saklayacağız gibi bir sonuçla yine aynı karanlığa park ediyoruz.

acıyı sevmek olur mu demiş sanatçı.
sevmiyoruz, unutmak istiyoruz, kimseyle paylaşmıyoruz belki ama silemiyoruz.
gerçek bu.

mutlu anlarımız var deriz hep. ama acılar hiç an olmak kadar küçülmüyor. onlar hep hayatımıza her an eklenen birer perde gibi. arttıkça karanlık da içinden çıkılamaz hale geliyor.

oğlum bir yıkanın, güzel parfüm sıkın gelin öyle dertleşelim ya...
öf.*