fakirlerin isyan etmeme sebepleri

kuru ekmek varsa,şükür vardır,şükür varsa isyan yoktur.ezan dinmez,bayrak inmez,beka sorunu bitmezdir.man adası, dolar tıkılı ayakkabı kutuları,gemicikler ve sahte diplomalar 'önemsiz' lerdir.

tek kelimeyle ifade edilebilecek sebeptir.

(bkz: manipülasyon)

böyle bir güçleri olduğunun farkında olmamalarıdır.kendilerini birilerine muhtaç zannediyorlar ya da buna alıştırılıyorlar.

sebebi bu topraklarda devletin kutsallaştırılmasıdır. insanlar devlet denen yapının, en basit tabiri ile halkın maaşını ödeyerek idari ve yönetsel işleri kendileri adına yürütmesi için işe aldığı kişilerden ibaret olduğunu anlayamıyorlar.

ülkenin çoğunluğu hala, hükmetme hakkı bize tanrı tarafından verildi diyerek tüm halkı onlara itaat etmek zorunda olan ve onların saltanatının devam etmesi için var olan köleler olarak gören osmanlının devlet anlayışından öteye gidemiyor.

maaşını ödeyip kendisi adına çalışması için işe aldığı kişiler tarafından gördüğü muameleye ve o kişilerin kendi çıkarları için deforme ettiği sistem içerisinde yavaş yavaş öğütülmelerine de devleti kutsal bir yapı olarak gördüğü için ses etmiyor/edemiyor.

insanların kutsal olan bir şey varsa, onun devlet değil de halkın/milletin kendisi olduğunu anladığı gün belki bu topraklarda bir şeylerin düzelmesi için umudumuz olabilir.

şimdi genel algı toplumun en alt kesimlerinin isyan ettiğidir. fakat tarihe baktığımızda durum öyle değildir. isyan etmeye en meyilli kesimler ya durumları son zamanlarda iyileşmiş kesimlerdir (bu kadar aldıysak biraz daha fazla alabiliriz diye umutlanmışlardır) ya da durumları görece iyi olup da bir anda kötüleşmiş kesimlerdir (bunlar da rahata alışıp sonra durumları bozulunca nefret duygusuna kapılırlar ve eski durumlarına dönmeye dair bir umutları vardır.) ebed müddet fakir olan kesimler bu durumu içselleştirmişlerdir, dolayısı ile ne umutları ne de nefretleri vardır. o yüzden isyan falan etmezler.

isyan etse eline bir sey geçmeyeceğini bilen, tevekkül sahibi. biraz da öğrenilmiş çaresizlik be kardeşim.

kendi adıma zengin olsam da hayattan o kadar zevk alamayacağını bilmem herhalde. dünyada o kadar acı varken çoğu zaman insanların emeklerini ve dünyadaki kaynakları orantısızca sömürerek elde ettiğim zenginliğin keyfini rahatça süremem. insanların yoksulluğuna gözümü kapayamam. maddi durumlar dışında da dünyada birçok acı var bir de. savaşlar, kıyımlar gibi. onu geçtim sıkılacağımı düşünüyorum. çünkü ah şu olsa çok mutlu olurdum dediğim her şey gözümde zamanla sıradanlaştı. tabi ki bir tatmin ve şükran hissi insanın içinde hep kalıyor ama, o kadar.mutluluk o kadar süreğen bir duygu değil maalesef. pekiştirme olayında da aynı pekiştireç zamanla motive etmez mesela. onun gibi.

aza tamah ettikleri içindir. o yüzden insanların rahatlarını bozacaklarını düşünmüyorum.

parasızlık...

“sofradan en fazla payı alanlar,
bize kanaatkâr olmayı öğretiyor.
karnını doyuranlar açlara seslenip, gelecek güzel günlerden bahsediyor.” bertolt brecht

"evinde yiyecek ekmeği olmadığı halde, kılıcına davranmayanın aklından şüphe ederim." hz. ebuzer el gıffari

''din toplumların afyonudur'' demiş karl marx.
ve ''zenginler, fakirlere tanrıdan başka bir şey bırakmadılar.'' demiş nietzche (niçe yazmadım çünkü entel feridun olmak bunu gerektirir ehe)

çok masraflı. napak?

fakirlerin isyan etmeme sebebi kabullenmektir. çünkü daha pozitif bir deneyimi arzu etmenin kendisi negatif bir eylemdir. ve paradoksal olarak , insanın negatif deneyimini kabul etmesinin kendisi pozitif bir deneyimdir.

biz isyan ediyoruz, büyük resmi gördükçe çıldırıyoruz yakında kafayı yicez sancıdan. mesela annem etmiyor. etsem ne olacak kafasında. rahat. günün sonunda ikimiz de fakiriz.

öğrenilmiş çaresizlik. ne yapsın insanlar isyan etse içeri atıyorlar artık.

cennet' le avutulan insanları kolay kolay isyan ettiremezsin. etseler de kimsenin haberi olmadan yaşar ve ölürler boĝaz köprüsünden atlar ve 10 saniyeliğine adlarını duyurabilirler televizyonda.

şükür felsefesi, ahmaklık abidesi.

dostoyevksi yeraltından notlarda yüce olana eriştikçe ve onu bildikçe çamura battım diyor. sanırım insan var olanı elde ettikçe ve daha çok bildikçe mutsuz oluyor çünkü asıl olanı görüyor. bugün bizler belki yemekten sonra tatlı yemenin nasıl bir keyif olduğunu, egede denizin inanılmaz berrak olduğunu ve tatil yapmanın muhteşem keyfini biliyoruz. bu nedenle yokluğu şikayet etmek için bir neden oluyor. özgürlük nedir okuyoruz ve öğreniyoruz. bu nedenle elimizden alındığında şikayet edebiliyoruz.
burda mesele fakir olmaktan çok yoksun olmak bence. insan bilmediği görmediği ve bilgisinden yoksun olduğu bir şeyden şikayet edemez.
zihnin sınırları, kafamızdaki o çitler genişledikçe ve ortadan kalktıkça duyduğumuz huzursuzluk aslında şikayet ettiğimiz şey. bunun da parayla alakası olduğunu hiç sanmıyorum.

isyan edebilseler fakir olmazlardı. oyna devam.

çünkü şükür etmek lazım.