fakirlerin isyan etmeme sebepleri

beş bin lira maaş alınca kendini ingiliz dükü sanan arkadaşların yardırdığı başlık

garibanın yüzü güler mi ?hiç

dine, zengin olmaya, yarına inanmasıdır.

cahillik ve korkakliktir

öğrenilmiş çaresizliğin tanımındaki olguları dahi düşündüklerini sanmıyorum. yani genellikle fakir halk, içinde bulunduğu durumu, geleceğinin nasıl şekilleneceğine dair umutlarını ve bunlar için neler yapılabileceğini adam akıllı düşünmemiştir. dolayısıyla bu döngüye çomak sokacak düşünce, yoktur. bana göre temel sebep, mevcut durumuna alışmaktır.

fakirlikle mücadele çok zor, bütün enerji fakirliğe rağmen ayakta kalmaya gidiyor. tabi cahillik ek faktör, düşünmeye engel. burada gerçek fakirlikten bahsediyorum, örneğin garapa adlı belgesel filmdeki gibi.

böyle birşey düşündüklerini dahi düşünmüyorum.

eğer dinse, gerçek islam bu değil diyorum. ebuzer gıfari der ki " geceyi aç geçirip de kılıcına davranmayanın aklına şaşarım."

cem yılmaz'ın hint fakirleri üzerinden "bir dahaki sefere kralsın be oğlum!" sözüyle özetlediği gerekçelerdir.

korku korku ve yine korku. tarih başından beri kölelere diz çöktüren antik kırbaç: korku. ailesini geçindirememe, bilinçsizce üreyip sokaklara saldığı çocuklarını besleyememe, işsiz kalma, aç kalma, kıçında donu yokken binlerce liralık çektiği kredileri ödeyememe... sofrasına koyacak eti yok gidiyor iphone almak için kredi çekiyorlar bunlar. bunlar isyan etse bile daha çok kemik ve mama için isyan eder, verene de yaşasın yeni kral derler. fakirlerin çoğu hakettikleri için fakirdir.

kendilerinden daha da fakir olanları düşünüp düşünüp sevinmek bence. ben niye fakirim demek yerine şükücülük.

fakir isyan etmez çünkü şükretmeleri öğretilmiştir.

din kitlelerin afyonudur. bunu kanıtlar nitelikte bir söz alıntılayalım bir de. “dünyada, üst sınıf yaşar, orta sınıf şikayet eder, alt sınıf şükreder… üst sınıf paraya, orta sınıf lidere, alt sınıf tanrı’ya tapar…” ve bu iyiyi örnek almak yerine kötüye bakıp şükretme dürtüsü içinde olan halka aşılanmış durum. biz isveçli bilim adamlarını örnek almak onların refah düzeyine gelme amacıyla çalışmak yerine neden savaş ülkelerine bakıp şükür edebiyatı yapıyoruz anlamıyorum yahu.

ayrıca maddi başarısı ve sosyal konumuna rağmen hayatını anlamsız bulan lev tolstoy'un kendini ve dini anlamaya çalıştığı denemeleri itiraflarım'ı da okuyup fikir sahibi olabilirsiniz.

şükür kültürü.

"niye etsin ki? adam zaten fakir.en fazla daha da fakir olur ama zaten o şekilde yaşamaya alışmış. siz zenginleri fakirleştirin bak o zaman nasıl isyan çıkıyor."dediğim başlıktır.

çünkü biz toplum olarak şükür et bunu bulamayan var dikteleri ile büyüyoruz,otoriteye tam itaati ogreniyoruz..sonuç emeğini savunamayan bireyler..

bunun din ile bir alakası yok. sandığınızın aksine din; tarihsel süreç incelendiğinde görülecektir ki, fakirlere haklar tanıyan yapıdadır. islam en basitinden, bir yönüyle köle hareketidir.

düzene isyan edecekseniz, daha iyi bir alternatifinizin olması gerekir. mevcut düzeni yıkmak, daha iyisini kurduğunuz anlamına gelmez. bu noktada ortak bir bilinç geliştirilememesi sistemin sürekliliğini sağlamıştır.

kabul edilmiş çaresizliktir

karnını doyuran insanın yaşadığını zannetmesi. bunun sebebi dinin getirdiği azla yetinme refleksi olabilir.

fakir insanların isyan etmemelerinin başlıca iki nedeni vardır.
1) din, onlara azla yetinmesini, ellerindekilere şükretmesini empoze eder.
2) çocuklarının olması. çocuklarının daha kötü duruma düşebileceğini düşünerek mevcut bulundukları konumu korumaya çalışır.
fakirlikleri de yavaş yavaş arttığı için buna sindire sindire alıştırır kendini. alıştıkça fakirleşir, fakirleştikçe de alışır.
bazen sol yumruluğu sıkar, havaya kaldırmak ister ama o zaman da çocukları tekrar aklına gelir. daha tam kalkmamış o sol yumruk sağ yumrukların da indirdiği kroşelerle önce iner, sonra da parmaklar gevşeyerek yumruk olmaktan çıkar.
bir gün bütün fakirler sol elini demir gibi yumruklara çevirip de inmeyecek şekilde havaya kaldırırsa işte o zaman fakirlikten kurtulacaklardır.