gece

uyuyamadım bilinçsizce yataktan kalktım ve evde yürümeye başladım. yürürken, karanlıkta ve gece sessizliğinde aslında vücudumun ne kadar ağır olduğunu hissettim. balkona çıktım nefes aldım. içeri girdim. buzdolabını açıp içine baktım sonra kapadım. yatağa döndüm bunu yazdım

yaz sonuna doğru insanın içine -içini kaplayacağını bildiği ve bazen de görmezden geldiği- özlem, hüzün karışımı bir duygu çapa atar. eylül geliyor. dalgalar aynı coşkuyla kumlara ve kayalara vururken eylül kokularini almış kişi o dalgaları yorgun sanar. halbuki dalga yorulur mu hiç? ınsan yorulur.

ınsanin en sevdigi şeylerin olmasi bi'garip. mesela yaz sonu gelmiş. gunduz sicak ama gece tam kivaminda. hatta usutmeyecek bir serinlik. gunduz yeterince hareket edip ter döküp stres ve kaygi seviyemi azaltmışım. o zaman bir daha anliyorsun iste: bizi öldüren stres ve kaygi. pencere kenarinda yataktayim. bir donla. kocaman bir dolunay ve yildizlar.

ıste gecen gece de boyleydi. hani su fotografcilarin kameralarini kapip fotograf cektikleri gece. ayın, sonunda kendini gerceklestirmis bir insanin mutlulugu gibi neşeli bir ışığı vardı. bulutlar tiftik tiftik serilmiş, hic bilmedigimiz ve hatta isim koymamiza gerek de olmayan renkler türemiş; mavinin, laciverdin, siyahın ve beyazın milyon tane renginin karsisinda insana sadece o anı izlemek yetmiyordu. dokunmak ve hissettigin seye sarilmak istiyorsun. sonra o renge dönusmek, o bulut olmak istiyorsun. artik huzur mu hissediyorsun hüzün mü, bilmiyorsun.

yine geliyor. henuz pencereme varmadi ama geliyor. sonra yine sabah olacak. ıki kardes yavru kedi sabahin kuş sesli serin gölgelerinde kic sallayarak birbirlerine saldiracak. onlari goren biri sevgiyle gulumseyecek. dunyanin herhangi bir yerinde bir masumun kanı akacak. sonra yine gece olacak. ıyi geceler.

ya tamamen yasaklanmalı ya da 24 saat gece olmalı.

böyle olmuyor çünkü.

gündüz yarasaları...
geceyi düşleriz gündüzken,
geceyken de gündüzü,
yitirebileceklerimiz yitiktir
onlardan uzaktayken ama
özleriz, döneriz yeniden
yitirmeden
yitirebileceklerimizi
yitiremediklerimize.
yitirebilirdik, deriz;
ama yalnızca bir fiil çekimi bu
tutsaklıklara bağlamışız özgürlüğümüzü.
gündüz yarasalarıyız biz. '' oruç aruoba''

bir gün daha bitti bak. yeni gün güzel şeyler getirsin olur mu vizyonunu sevdiğim:)

aksamin da ilerisi, kasvetli saatler.

hayatın en güzel, en korkunç, en muhteşem, en ölümcül anlarını* içinde barındıran müptezel zaman dilimi.

şarkılarımdan birinde şöyle diyordu kırıka "şimdi gündüzden de çok seviyorum geceyi"* ve ben şarkının burasına her geldiğimde bunun sonsuz doğruluğuna inanıyor ve şükrediyordum.

sonra gece kelimesi gecelerimiz kıvamına girdi, bir kez daha aşık oldum ve bin kere daha korktum, çünkü geceleri çok farklı düşünüyorduk biz karşılıklı olunca, gecelerimizin içindeki aşk içimizde bağıra bağıra susan düşünceleri güzel saklıyordu yalan yok ama bazen o dayanılmaz olan baskı çatlaklarımızdan sızıyordu karşıya, öyle olunca da sen uykuya kaçmaya çalışıyordun ben ise şarkılarda boğulmaya.

gece, günümün ve senin en güzel rengi, en güzel soluğu, en güzel dokunuşu, en güzel yok oluşum, en güzel gidişim..

insanı daha hüzünlü ve depresif hissettiren, duygusal şarkılar dinlemenin daha hoş olduğu zaman dilimi.

aksesuarı yıldızlar olan zaman dildgshs..

dunyanin usuyup ustune yorgan orttugu 1 vakit.

dostum, sırdaşım, şahitim, evim.

gecenin karanlığı yanıltır - en gizemli gerçekler gece görünür.