hatırlanan ilk anı

ben konuşabildiğimi farkettiğim anı hatırlıyorum. şimdi düşününce çok saçma geliyor ama "aaaaa ben konuşabiliyorum yahu" diye düşünüp emin olmak için sürekli "neeee neeee" diye bağırıyordum.

2 yasimdayken gerceklesen bir olay.

dedem vefat etmis. kendisi bir tabuta konmus ve koydeki evin avlusunun ortasinda bir masanin uzerinde bu tabut duruyor. iste hatirladigim ilk ani budur, gerci ani degil de o anki goruntu. daha sonraki anilar 5 yasindan basliyor. 3 sene bosluk var.

birinin kucagindayim, merdivenleri koşarak çıkıyor , avazım çıktığı kadar ağlıyorum. sonra bir odanın kapısını açıyor, yerde upuzun bir adam yatıyor. kucağında olduğum kişi annem , yerde üzeri örtülmüş kişi de onun babası. yaş 3.

hatırlamıyorum..*

sanırım annemle babamın satranç oynaması... tabii net olarak hatırlamıyorum ama böyle bir fotoğraf aklımın köşesinde kalmış. yanımda da abim var, bunu da hatırlıyorum.

kardeşimin doğduğu gün annemin kucağında babamla birlikte eve getirdikleri zamanı hatırlıyorum. 2 yaşındaydım.

3 yaşındaydım.
yeni doğan kardeşimin eve getirildiğini hatırlıyorum.
isminin nasıl konulduğunu hatırlıyorum.

deprem oluyordu çok küçüktüm. annem beni alıp dışarı çıkarmıştı.

anne vardır içinde güzeldir tatlıdır kıymetlidir keşke daha fazla anı olsadır.

evin duvarlarına tutunarak ayağa kalkıp yürümeyi öğreniyordum. o zamanlar zemin komple halı kaplıydı.

şu anda salonun baş köşesinde duran küçük ceviz büfe. hatırladığım en eski hatıra onun kapağını anahtarla açtığımda içi akide şekeriyle dolu şekerlikten buram buram gelen tarçın kokusudur. bu bir kompozisyon zihnimde; dolabın kapağı açık, içindeki şekerliğin kapağı benim elimde, şekerlik ve içindeki kırmızı tarçınlı akide şekerleri.

tabii ben o zaman şeker demiyorum adına * , çok yediğimi düşündüğü için her seferinde beni "bitti kızım" diye geri çeviren annem yüzünden şekerin adı "bitti " imiş dilimde.

avrupa yakasını izlediğim bir gece, hayal meyal ekrandaki burhan altıntop'u hatırlıyorum. bu da 2006 - 2007 gibi demek oluyor galiba, 3 - 4 yaşındayım daha.

yalan olmasın hatırlamıyorum.

zerrin özer'den 'o yaz' caliordu ve biz erdekte bir pansiyonda annem ve dedemlerle aksamin serin ama rahatsiz etmeyen rüzgarinda oturuyorduk.elimde atariyle oyalaniyordum.sonralari yasemin diye bir kizla tanismistim.o yaz hakkaten harikaydi.

epey küçüğüm, hatta hâlâ beşikte yatıyorum. arka arkaya her gece korkunç rüyalar görerek, ağlayarak uyanıyorum. bir gün muska yaptırıyorlar benim için ve korkunç rüyalar son buluyor. gel gelelim bugün inançsız, zındığın biriyim.

oldukça silik bir anı benimkisi, konumdan ve konumu yaşadığım yaşlardan 0-4 yaş arasına düştüğüne eminim, başka net bir ayrıntı veremiyorum.
konum: elbistan/maraş
yıl :90'ların sonu, arnavut kaldırımlı bir caddeden ailecek (annem, babam, ablam ve ben) el ele çarşıya gidiyoruz.

rivayet odur ki hatırladığınız ilk anı şu an ki yaşam biçiminizi şekillendirmekteymiş.

buna bir öğlen molasında kulak misafiri olmuştum. başta burç muhabbeti kadar boş bir şey dinlerken giderek acayipleşmişti.

ilk anısı yaşıtı bir veledi parkta dövdüğünü anımsayan arkadaş profesyonel bir kick boks oyuncusuydu. bir diğerininse odasında gördüğü siyah silüetler ki kendisi terapilerle boğuşuyor.

bana dönüp sorulduğunda çok da düşünmedim. çünkü çok net hatırlıyorum. memlekette ki aile evim dediğim yerin hala yapıldığı zamanı. camlar yeni takılmış, pimapen falan değil tabi siyah sarı metal pencere. ayağıma yapışmış tozlar. yere ne kadar yakın olduğumu bile anımsıyorum. boyum çok kısa ve ev bana çok büyük geliyor. evin yapıldığı dönemi de sonradan öğrendiğim için 2 yaşında olduğumu biliyorum.

"ee?" demiştim. "böyle bir anı nasıl yaşantımı belirliyor?"

"evin tamamlandığını anımsamıyorsun. o yüzden işleri hep kısa sürede eksiksiz yapıyorsun . ve sürekli tamamlanmamışlıkla, yarım kalmışlıkla boğuşuyorsun." diye yorumlandı.

kendi yaşamıma dair en büyük sorunum nokta atışıydı belki de. her şeyden memnunum ama tam da değilim. ya bir arayışta olmak ya da bir bekleyiş hali. ne olduğu belli bile değil. ama öyle. her zaman yetersiz her zaman eksiz hissetmek..

shire gibi bir ormanda uyuyakalmışım ve uyandığımda kimse yok, yapayalnızım ve kaybolmuşum.

anneme sordum pikniğe gitmişiz ve sadece uyumuşum. 2,5 yaşındaymışım.

dut ağacının altına koydular... toprağın nemini hissediyordum. sırtımda ılık bir esinti... ağacın dallarının arasından süzülen güneşin sarı kızları rabbulalemin renginde idi. yüzümü ısıttı, gözlerim kamaştı, allah ile o sahnede tanıştım desem; yeridir.

yaşım belki 2 belki 3...

putperestlik böyle nahif hislerle başladı der dinler tarihi. mümkündür.

ben bu ara insanın adlarını bile unutuyorum. imreniyorum valla hepinize.