hayatın anlamını aramaktan vazgeçmek

biz aramayı bıraktık. onlar bizi bulsun.

son bir aydır farkında olmadan yaptığım eylem. gerçekten de bıraktım. saldım tüm mevzuyu ya! sadece yaşıyorum. çalış, oku, izle, eğlen, takıl modundayım. ve kafam çok rahat. sadece kafamın rahat olmasını istiyorum hayatta. en azından bir süre.

vazgeçtiğinde anlam kazanacak belki de.

bulsanız ne olacak ki sanki?

aranan şeylerin aramaktan vazgeçince bulunduğunu geç de olsa anlamış insandır.

hayatın anlamı korktuğun şeydir.
yani mezar.

ondan korkarsın, ama en sonunda o olursun.

hayattan zevk almasını bilen insanların yapabileceği eylemdir.

hayatın anlamı sensin kendinsin başka şeyler arayarak zaman kaybetme hayattaki en değerli şey sensin kendin için birşeyler yap sadece seni sev.

yorulmaktır bu. belki çabalarımız boşa gitmiştir. belki artık elimizden hiçbir şey gelmiyordur. belki yanında kendimiz gibi hissettiğimiz tek kişiyi kaybetmişizdir. belki fazla mantıklı düşündüğümüz için her şeyin boşa olduğunu anlamış tüm umutlarımızı yitirmişizdir. ve geriye tek bir umut kırıntısı bile kalmamışsa bitmişiz demektir. umut yok, hayal yok, mutluluk yok, üzüntü yok, hüzün yok, hiçbir şey yok. biraz duygu zerresi bile... işte o zaman hayattan vazgeçmişiz demektir fakat ölmek için bile değerli görmeyiz kendimizi. değersiz, anlamsız hayatımızı sürdürmeye devam ederiz. ne için peki? değersiz gördüğümüz bu dünyada daha da değersiz gördüğümüz hayatımızı neden sürdürürüz? çünkü içten içe biliriz, hissederiz içimizde kalan o son umut tanesini. belki görmezden geliriz, belki tutunuruz ona ama belli etmeyiz hiç kimseye kendimize bile. utanırız hâlâ umut etmeyi kendimize hâk gördüğümüz için. belki de suç işliyormuşuz gibi hissederiz. o son kalan umudun varlığını ise nadir insan kabul eder. çoğu reddeder ve kendilerini buna inandırırlar. fakat o uçsuz bucaksız okyanusta tutunabileceğiniz tek şey o umut zerresidir. ve en sonunda ya vazgeçeriz ve amaçsızca, faydasızca yaşarız ya da çabalarız. çünkü bir şey için çabalamadan önce o şeyin nasıl sonuçlanacağını bilemeyiz. yalnızca çabalamamız ve biraz umut etmemiz gerek. eğer boşa çıkarsa da neden üzülelim? bir anımız daha oldu, bir deneyimimiz daha oldu, anlatacak bir şeyimiz daha oldu.

bir eşyayı gün boyu ararız ve allah'ın belası eşya hiçbir yerde yoktur, sonra aramayı bırakırız ve o eşya ona ihtiyacın olmadığı bir an ortaya çıkar ya. umarım hayat da öyledir.

onu aramaktan vazgeçtiğimizde gelir

zaten her şey aramaktan vazgeçince, artık ona ihtiyaç duymadığımızda bulunmuyor muydu?

doğru olana; kendine, özüne, içine odaklanmaya ilk adım olduğunu düşündüren eylem, karar.

sanırım "anlam" da sonradan kendi kendine bünyeye yerleşecektir.

bulunduğum durak.

vazgeçeli uzun zaman oldu.bu başlığı görünce gülümsedim.

ölmekle eş değer bence.
insanı, hayatın anlamını aramaya iten yegane güç hayatta kalma güdüsüdür. ve ne kadar berbat bir hayat da yaşıyor olsanız, bunun farkında da olsanız, hayatın anlamını aramaktan vazgeçemiyorsunuz. çünkü hayatta kalma içgüdüsü.

zaten yok ki hayatın anlamı .

aslında gelinen büyük bir noktadır. çoğu insan hayatı'nın anlamını amacını sorgulamaz düşünmez bile.

hayatı sorgulamayı bırakmak amacını bulamayan insan'ın kendisini boşluğun dalgalarına bir nevi akışına bırakmasıdır. ama beyin'e düşen o kurt bir ömür ölmez.

başka işiniz mi yok arkadaş.. hayatın anlamı senin yaşadığın ve yaşattığın şeylerle paralel.. yormayın güzel kafanızı böyle şeylerle.. yaşayın o hayatı, heba etmeyin zaman kayıplarıyla

herkesin hayatı tek ve biricik olduğu için mutlak bir anlamdan bahsedilemez.

kimisi için vardır, kimisi için ise her şey anlamsızdır. anlam, kaybettiklerimizin bize öğrettiklerinde saklıdır, kim bilir.

kedinin kuyruğunu kovalama hikayesini duyduktan sonra ben gibilerin kaçınılmaz olarak denediğidir. e bi de böylesini deneyelim.

bulduğunu yitirdikten sonra bir daha aramaktan vazgeçmektir.