hayatından insan çıkarmak

boşuna bir gayretle süslenmiş laf. selamı sabahı kesiyorsun bitiyor muhtar hayatından insan çıkarma ifadesinin çok törensel bir tarafı var.

yani bu hayat böyle kameranın teki bizi çekiyormuş gibi yaşanmaz, gitmez öyle. şahsı zktr ediyorsun yoluna devam ediyorsun, hayatından insan çıkarmak... doğurmak gibi bir eylem canlandı bak kafamda, yırtınmalı, zorlanmalı bir şey gibi. lakin ki öyle değildir.

kızım gamsız dedim kendi kendime, yolu var çekmeyeceksin. isyan etmenin faydası var, kaderin böyle olmak zorunda değil, yol dikenli, dik tut kafayı, usul usul yürü şimdi.. (masumiyet bekir güzellemesi yapamayacağım hiç. o ne öyle? dram dram. bu versiyonu daha hoş oldu) *

ilişki çemberi üzerinden düşünürsek en içte, kalbimizin tam merkezinde olanlar var hani. duygusal olarak en bağlı olduklarımız, en çok güvendiğimiz, hayatımızda en çok yer kaplayan insanlar. dışa doğru çıktıkça, bağlarımız zayıflar. bazen bir dost bir çember kayar, bazen bir yabancı hiç beklenmedik şekilde içeri girer.
benim için mesele, bu çembere birini almakla başlıyor. çünkü pek kolay değil. * içeri aldığım biri de bir figür değil, kendimden bir parça haline geliyor. bir de biriyle iletişimi keseceğim zaman açıklama yapmak zorunda hissediyorum. o yüzden hayatıma insan almak da çıkarmak da accayip zor.

yine de sene başından beri uygulayabildiğim, çok bir şey paylaşmadığın insanlar etkilemese de götle don gibi olduklarında iş değiştiren, başta insanı mutsuz etse de uzun vadede "iyi yaptın" diye düşündüren eylem.

lüzumsuz insan yükünden daha ağır bir yük yoktur insana.
insan taşımaktan vazgeçin, insan avutmaktan vazgeçin. az ve öz her zaman iyidir.