hayatından insan çıkarmak

özellikle belli bir döneme kadar benim için çok zor olan bir durumdu çünkü hayatımdaki en değerli şey insanlardı. kolay değer veren, seven birisi oldum sanırım ama belli bir zaman sonra ilişkilerim iyice bozulunca alıştım bu duruma. genel olarak çıkarılan taraf ben oldum. şunu iyice anladım ki güveni, değeri, sevgiyi hak eden çok az insan var.

kızım gamsız dedim kendi kendime, yolu var çekmeyeceksin. isyan etmenin faydası var, kaderin böyle olmak zorunda değil, yol dikenli, dik tut kafayı, usul usul yürü şimdi.. (masumiyet bekir güzellemesi yapamayacağım hiç. o ne öyle? dram dram. bu versiyonu daha hoş oldu) *

ilişki çemberi üzerinden düşünürsek en içte, kalbimizin tam merkezinde olanlar var hani. duygusal olarak en bağlı olduklarımız, en çok güvendiğimiz, hayatımızda en çok yer kaplayan insanlar. dışa doğru çıktıkça, bağlarımız zayıflar. bazen bir dost bir çember kayar, bazen bir yabancı hiç beklenmedik şekilde içeri girer.
benim için mesele, bu çembere birini almakla başlıyor. çünkü pek kolay değil. * içeri aldığım biri de bir figür değil, kendimden bir parça haline geliyor. bir de biriyle iletişimi keseceğim zaman açıklama yapmak zorunda hissediyorum. o yüzden hayatıma insan almak da çıkarmak da accayip zor.

yine de sene başından beri uygulayabildiğim, çok bir şey paylaşmadığın insanlar etkilemese de götle don gibi olduklarında iş değiştiren, başta insanı mutsuz etse de uzun vadede "iyi yaptın" diye düşündüren eylem.

lüzumsuz insan yükünden daha ağır bir yük yoktur insana.
insan taşımaktan vazgeçin, insan avutmaktan vazgeçin. az ve öz her zaman iyidir.