hayattan bugüne dek öğrenilen en önemli şey

1. yaşamın bir sonu olduğunu bilmek
2. hiçbir şey ölüm kadar ciddi değildir
3. akrabalarına bile güvenmemek adımlarını atarken dikkatli olmak

insan çok sevmekten, kıyamamaktan, kızamamaktan, üzememekten ve hep alttan almaktan kaybeder.

hayat ilk olarak kendini yok sayanları harcar.

kimseye bakıp da kendini yerme
ya da onlara bakıp da kendini yüceltme
her şey tam tersine dönebilir. ak olan kara çıkabilir.
üzüntü ya da sevinç her şey geçicidir. gerçek olan gündür andır ne öncesi ne sonrası bilinmezdir.

kimseyi küçümseme. kendinden aşağıda görme.

sonunun değişmeyeceğine emin olduğun bir şey için uğraşma.

en iyi günler de en kötü günler de geçiyormuş..

gamsız olmak gerektiği

ailenle aran ne kadar kötü olursa olsun bu sende kalmalı.
kimseye sana verdiği değerden, bilgiden, tecrübeden daha fazlasını verme ya da alma.

yanlış düşünebilirsin..
yanlış anlayabilirsin..
yanlış yapabilirsin..
ama yanlış hissedemezsin.

insanları birbirinden ayıran şey, hatalar karşısında gösterdikleri tutumdur. mesela, biri kendine göre hata olarak gördüğü bir şey yaptığında hemen toparlanıp o duruma ajitasyon vs. yüklemeden çözüm bulup yoluna devam edebilirken, bir başkası ise hatayı düzeltemeyecek kadar kendini güçsüz, çaresiz hissediyor, yaşadıklarının altında eziliyor, kendine acıyor, kendini zavallı moduna sokup sonra da hareket edemez hale getiriyor ki ben de ikinci türden biriydim maalesef ta ki bu durumu fark edene kadar... şimdi de tabii ki modumun düştüğü zamanlar oluyor ama daha kısa sürede o moddan çıkabiliyorum çünkü dostoyevski'nin de dediği gibi "yanlış trene bindiğinizde ilk istasyonda inmeye çalışın, çünkü mesafe ne kadar artarsa, dönüş maliyeti de o kadar artar!"

yanlış düşünebilirsin...
yanlış anlayabilirsin...
yanlış yapabilirsin...
ama...yanlış hissedemezsin...

çok büyük konuşmamak, çok sınırlar çizmemek gerekiyor.

insan en kalici dersleri genellikle en sert sinavlardan gectiginde alir. bu ugurda caninin yanmasindan korkma. cunku can acidikca ruh pişiyor. ruh pisdikce, insan olgunlasiyor.

herkesin yeri doldurulamaz.
bazen birisini kaybettiğin zaman onun gibi birisinin asla hayatına girmeyeceğini bilmen gerekir, en azından anılarda seninle kalmaya devam edecektir.

dinlemek istemeyen bir insana hiçbir şey anlatamazsın.

hiç kimsenin umurunda değilsin. maddi olanakların kadar sevilir, saygı görürsün.

kendini hiç sanmaya devam eden biri hiç kalmaya devam eder. sorunlarını, eksikliklerini kabul etmek hem bir yandan sindiremeyeceğin bir yemeği hazmetmeye çalışırkenki yüz ekşiliğini yansıtır hem bir yandan da o yemeği hazmetmeden asla rahat edemezsin. kabul, bu yüzden hem en büyük küfür, acı, sancı ve iğrençliktir hem de ferahlığa giden yolda çekilen lanet olası bir çile.

herkes her zaman her şeyi yapabilir. herkesten her zaman her şeyi bekle. kimse seni yaptığı hiçbir şeyle şaşırtmasın. sonsuz güven yoktur ve kimse senin sandığın kişi değil. ve bunu gözünde büyütme çünkü sen de kimsenin sandığı kişi değilsin.

bir şeye ne kadar yaklaşırsanız o sizden o kadar uzaklaşır, sürekli bir şeyler için çabalayıp peşinden koşmanız gerekir ve bunları yaparken her gun yeni şeyler de öğrenmek zorundasınız. kısaca çalışmaktır. ınsanlar bir amaç için sürekli çalışmak zorundadır.