hayattan öğrenilen şeyler

büyük konuşmamak gerektiği

hayattan 1 sey ogrenmemen gerektgi.

ihtiyaçlar hiyerarşisine erişmek için; hocaların, imamların duğaya başvurmadıklarını, olayı real anlamda çözdüklerini gördüm.

agaca yaklasmakla baslayan butun bu hadiseler, insani insan yapmak, onu varlik derecelerinden en yuksek mertebeye yukseltmek icin sıkıntıda gizlenmis lutuflardi..

kendi kanimdan olusan kan havuzundan bileklerime bakarken nasil da gordum artik yasamadigimi.

yaşanması gereken hiçbir şeyin öylesine yaşanmadığına inananlardanım. her karanlığın bir gündüzü oluyor, gün ağarınca gecenin sana öğrettikleri gününü aydınlatmış oluyor. anlamak ve kontrolü kaybetmemek kaydıyla hayatın acısı da hüznü de insana çok şey katıyor ve can sıkan her neyse bir gün kendiliğinden geçiyor.

bu hayat bana "rüyamda görsem inanmam" dediğim her şeyi yaşattı. hani kahinin biri çıkıp deseydi başıma gelecekleri inanmaz güler ya da korkup kesmesini isterdim.

fazla mı anlam yüklüyorum, olabilir. hayata ve her şeye kalbimle bakıyorum. hoyratlığa ve kötülüğe olan şaşkınlığım da belki bu sebepten. bilemiyorum.

başka birinin güçlenmesine neden olan bir kişi kendi sonunu hazırlar.

hatırlamak her şeydir. söylenen söz, seçilen davranış, gösterilen duygu, savunulan fikir, verilen tavizler, alınan insiyatifler, edilen fedalar ve layık görüldüğünüz iyi kötü her şey. bunları daima hatırla.

kendimiz adına yaşamak için var edildik. kimse gerçekten dostun ve sevgilin değil. bu duyguyu size nadir insan verebilir. onu da bulmak veya seçmek ruhani olgunluk gerektiriyor. dünya insanları sahip olduğu tüm kozlarını ileri sürerek kandırır ve dönüştürür.
herkesin maalesef ilk pazarladığı masumiyeti ve erdemleri oluyor çünkü para + statü nedensizce geçmişten beri çok değerli.

bu yüzden hayatın öğrettiği tek şey " kendisinin kaypak, zemininin ise fazlasıyla kaygan olduğudur."

dini inancınız veya felsefi görüşleriniz değişken olabilir ama şunu söylemekte fayda görüyorum: tanrı'nın kutsal kitapları ve peygamberleri göndermesinin sebebi bu'dur. hayatın kuralını ama en önemlisi açmazlarını öğretmek. bize nereden vurabileceğini detayıyla bildiren bir tanrı'mız var. oyunun kuralını bozmanın yolu basit. -> hiç bir yemine ağız açmamak.

yine de söylüyorum şu an ki hayat bir insan manipülasyonudur. kapitalist çıkarlar sebebiyle, bir çok insan çığırından çıktı.

insan başına gelenlerden çok, başa çıkma biçimiyle büyüyor.

bir noktadan sonra fark ediyorsun ki;
huzur, sahip olduğunda değil; vazgeçebildiğinde başlıyor.
her şeyi tutmaya çalışanın elleri yoruluyor.

herkes konuşur ama çok azı duyar; bu yüzden sessizlik çoğu zaman en büyük cevaptır.
çünkü insanlar sözlerini değil, niyetlerini saklayamaz.

ve en önemlisi…
hayat kimseye adil davranmıyor evet ama herkese bir şey öğretiyor.

dersi geçip geçmemek ise tamamen bize kalıyor.

evlat dışında kimse senden değerli değil. aile fertlerin hak ediyorsa...
yüzüne söyleyemeyeceğin sözleri insanların arkasından konuşma. hesabı zor ödersin.
hayır, evet demekten çok daha faydalı.
değer verdiğin insanlarla anılar biriktir. kaliteli vakit geçir.
yalnızlığa alış, ve yalnızlıkla barış.
asla tehdit etme, ama yapabileceklerini söylemekten de çekinme. söylediysen de yap.

dibin dibi var. ve üzgünüm dibe vurup, ardından zirveye yükselmek çoğu zaman neredeyse imkansız.

yanında rahatsız hissettiğiniz kişiyle ilgili evham yapmıyorsunuz; içgüdüleriniz size doğru olanı bağırıyor. gerçek aşk acabalarla filizlenmez bu salaklığı ona anlatmalıyım, o da olmalı ile yeşerir. kimseye kendinizi ispat etmek, takdir etmesi için çabalamak zorunda değilsiniz. sizi gerçekten seven biri zaten sizi destekleyecek, sizi dinleyecek ve şefkatiyle sarıp sarmalayacaktır.

gerçek insanlar çirkinliği de güzellik kadar aynı iştahla kabul eder. herhangi bir konuda bambaşka şeyler düşünebilir, hissedebilir ve hatta sabahına çok saçma bulacağınız şeylere alınabilirsiniz ama günün sonunda haklı olmak değil mutlu olmayı seçersiniz. sevmek bedenin ötesinde ruhlarla sevişmekle bambaşka bir seviyededir. birinin kasıklarına değil ağzından çıkanlara hayranlık duyduğunuzda yanında çırılçıplak olmak; hayattaki en doğru kıyafetle, en muhteşem halinde olmak gibi hissettirir.