hayvanların insanlardan farkı

doyunca durmaları.

yemek yedikleri kaba ihanet etmezler, arkanızdan konuşmazlar, dedikodunuzu yapmazlar hayatları pahasına sizi korumaya çalışırlar. hayvanlar kadar olamayan insanlar var...

dişi aslanın ceylanı avladığı sırada hamile oluşunu fark edip yavrusunu çıkarıp yalaması ama öldüğünü anlamasıyla birlikte uzağa bırakması.
sonra annesinin yanına gidip oraya uzanıp ölmesi. aslanı veterinere götürdüklerinde kalbinin patladığını öğrenmeleri (acıdan).
bakın bu yırtıcı hayvan. ama ben bundan tatmin olabilecek insan"lar" biliyorum.
hayvanlığı, vahşilliği, acımasızlığı bu yırtıcılarında üzerinde olan insanlar(!)...

bir yılan beni sokmuştu gazi olduğumu öğrenince gelip başıyla yaramı okşayıp zehri sihirli sözcüklerle vücuttan uzaklaştırmıştı. sonra uzaklara gitmişti. giderken 5-6 kez özür dilerim dercesine arkasına bakmıştı. 3-4 yıl sonra mektup yazdı itliği haylazlığı bıraktığını kpss’ye girip atandığını yazıyordu mektubunda. halen arada konuşuruz... hatalarından ders almayan vahşi ,hayvanoğlu hayvan, insan müsveddesi aşağılık insanlar var hayatta (! ) tanrım bu dünyayı yok et ve insanları ağzından kanlar ve organ parçaları gelerek gebert. sevgiyle (?) kalın(!)

hayvanlar kendi aralarında da homojen değildir ve onlarında aralarında ciddi farklar vardır dediğim durum.
bazı hayvanlar çok zeki ve organizeyken bazı hayvanlar son derece aptaldır.
insanları diğer hayvanların üzerine yerleştiren en önemli şey bence zekasının yanında karmaşık aletler yapma ve kullanma becerisidir.

yuval noah harari'ye göre kurmaca yaratamıyor olmaları.

örneğin bir insan başka insanları, düşman geliyor diye korkutmak için yalan söyleyebilir. fakat bir ceylan gerçekten bir aslan yoksa sürüyü bir aslan tehlikesi var diye uyaramaz.

derken bu mevzu ile ilgili kafa açacak bir de film önerisi bırakayım şuraya;
(bkz: invention of lying)

hayvanlar oluşumsal ötekileşmenin esiridir. bu su anlama geliyor; hayvanin doganin bir parcasi olmasi kendi tercihinin disinda gelisen bir durum. ne varligini, ne yoklugunu yonetebilecek turden bir iradeye sahip degildir. onu yoneten doganin sartlari, olaylar ve nesnelerdir. dolayisiyla hayvanin yasantisi kendinden kaynakli degildir ve bir o kadar da “kendi” kavramindan uzaktir dememiz mumkundur. sozun ozu kendi olamadigi icin otekilesmistir…

ama insan oyle mi dimi? cogu zaman karar mekanizmasi bizzat kendisidir (yersen). cevresiyle, esyalarla, hatta sosyal medya araclariyla bagini ve sınırını kendi belirleyebilir*. kendi varligi ve hayatinin denetiminde mutlak bir secim sahibidir (onda o yurek varsa tabii)…

başka hayvanların mama kabına izmarit atmıyorlar.