hırs

gerçekten de insanın gözünü kör edebilir ama hiç olmaması da kötüdür en iyisi ölçülü şekilde sahip olmaktır.

dozunda olduğu zaman kişinin başarmak istediği hedef için iyi doping oluyor. ama dozu kaçtığı zaman insanı zehirlemekten başka birşeye yaramaz.

bana dostoyevski’nin şu sözünü hatırlatan başlıktır.
“belki de en büyük kahramanlık, insanın hayatta ikincilikle yetinmesidir.”

yer yer gerekli olan duygudur. başarıyla sonuçlanacak olaylarda biraz hırsın zararı yoktur. ama haddinizden fazla olan bir şeye hırslanmak son derece tehlikelidir. hırs insanı vezir de eder rezil de eder öyle bir duygudur kendisi.

tehlikeli bir doping türüdür. insanlar durduk yere hırs yapmazlar. bu hırsı tetikleyen şey açgözlülük, kibir ya da eziklik, kendini beğenmişlik veya öfkedir daha çok. burada asıl önemli şey ne için neler feda ettiğinizin farkında olmaktır. para hırsıyla yanıp tutuşurken daha sonra bu parayı harcayamamak hale gelmek, yaşlanmak veya vaktinizin olmaması aslında kendi kendinizi boşuna paraladığınızın resmidir. bazen başlarıyla rekabete girip zafere hırsla yaklaşmak da böyledir.sonra dönüp baktığınızda hiç istediğiniz bir noktada olmayabilirsiniz. bu yüzden hırslı olmak yerine sağduyulu ve akıllı olmak, azimli olmak gerekir.

“hırs üç köşeli bir dikendir, cebine nasıl koyarsan koy, sana batar.”

dünyanın en rahat koltuğunda bile sizi uyutmayan duygu.

zararlı ve gereksiz eylem. sonunda sadece yıpranmış bir siz kalıyorsunuz. yapmayın, yaptırmayın.

arapça 'harıs' kelimesinden gelir. harıs, bir çeşit dikendir. develer harıs yer ve dilleri kanar, kanla karışık harıs tadını seven develer daha çok yerler, ta ki kan kaybından olana dek.
işte hırs da böyle bir şey; yerken zevk verir, lakin içten içe, yavaşça öldürür sahibini...

fazlası ipe götürür, kararında olanı ipten alır.

hırs için "şeytanidir" derler; doğru olabilir, çünkü hırs gözü karartır, tüm insani duyguları hapsedip vicdanı tatile gönderir. hırs, doğru yanlış demeden, iyi/kötüye bakmadan ve helal haram bilmeden daldırır olaya.

mesela "american pscyho" filminde patrick bateman abimiz (christian bale) çok hırslıdır. "kariyer edinmek için her türlü hırs mübahtır" felsefesiyle balta bıçak kullanmaktan çekinmez. kendince yine kendisinin hak ettiğine inandığı makam mevkiye aday olan herkes yok edilmelidir.

dolayısıyla, kapitalizmin "ilah"laştırdğı yerlerde, genellikle elit iş dünyasında hırs gerekli bir içgüdüdür-duygudur. kin duygusunu da beraberinde taşır. kişi her türlü fırıldaklığı "boş ver" avuntusuyla mübah görür ve yapar.

hırsız kelimesi hırs sözcüğünden türemiştir. insan, hırsı nedeniyle hırsız olur. kelimenin böyle de güzel bir mesajı vardır.

ufak tefek şeyler dışında nasıl bi his hiç tatmadım. hırssız bi insan olarak ölücem muhtemelen.

öğrenilmiş ya da öğretilmiş şeylerden biridir. hırslı bir kişilik olmaya yatkınlık sağlayan genetik yapılar illaki vardır ancak doğuştan hırslı insan diye bir şey yoktur. kültüreldir denebilir.

insanı en çok yoran duygu. seni bir şeyleri başarmak için tetiklese de olaylara fazla kapılmanın sonucunda olabilecek herhangi bir olumsuz sonuçta direk pes etmene sebep oluyor, kişiyi psikolojik olarak yıpratıyor, kendi kendini yiyip bitiriyorsun. gereksiz şeylere anlam yükleyip peşinde koşturmanın anlamı yok bazen eğer ona ulaşabilmek düşük bir olasılıksa.

her insanda biraz da olsa bulunması gereken bir duygudur . bazen insanları güzel bir noktaya ulaştırırken. bazen de kötü sonuçlar doğurabilir. hırsa yön vermek kişilerin elinde olan bir durumdur.

azı zarar, çoğu yine zarar, motivasyon yakıtı gibi bir şey.

arada bir lazım olan şey.

hiç işim olmaz.

kendimde olmasını çok istediğim motivasyon kaynağı.
hayatta iki kez hırs yaptım, ilki veremediğim bir dersi dördüncü alışımda finalde geçmeme sebep oldu.
ikincisi de ehliyet almama.
onun dışında hırsım hiç olmadı.