insanı duygusuzlaştıran şeyler

ınsanlar ve yaptıkları.

mantığın işlemediği yerde huzurun olmadığını anlayacak kadar yaşanmışlık hissi, hissizliği doğuruyor.

ne tavuk yumurtadan.
ne yumurta tavuktan.
hokus pokus.

normalde zor durumda olan bir kisinin hali, içimi acıtır, yardım etme arzusu taşırım. ama bana duyarsizlasana ben de taşlaşıyorum.

kısaca bana acımayana ben de acımıyorum.

her şeyin aşırı bir gereksizlikten ibaret olduğunu bilmek.

ölüm.

15 yaşımda okula giderken camına başıma koyduğum otobüste farkına varmıştım annemin ve babamın öleceğini. o dakikadan sonra sürpriz değildi, öleceklerdi, ve büyük ihtimalle bu ben hayattayken olacaktı.

babam, dünyada en sevdiğim, en çok saydı duyduğum, yanlışları da olsa idolüm olacak biriydi. babaydı. ben de öyle olmalıydım.

iyi kötü birçok yanı vardı. iyi yanları o kadar ağır basmış ki, kötü yanlarını öldükten 10 sene sonra ancak görmeye başladım. aşkım gözü körmüş.

babam öldüğünde 3 gün yemek yemedim ve hiç kimseyle konuşmadım, 10 paketten fazla sigara içmişimdir.

o gün sadece babam ölmedi a sözlük. bir yanım da öldü. ardından elinde büyüdüğüm anneannem öldü, ağlayamadım bile. ardından dedem öldü, yine ben indim o çukura, ama göz yaşı akmadı.

her ölende biz de ölüyoruz, şanslı olanlar biraz daha yaşıyor. eğer hayattaysa babanıza "babam olduğun için çok şanslıyım" diyin, benim için, gerçekten hiç zararı yok size.

insanlar.

adeta bir virüs gibi insanlık. insan olmak da, olmayı anlayamamak da sıkıntı. bu dünyaya gönderilmiş en büyük ceza biziz. kanser gibiyiz.

duyguların ta kendisi. yani demek istediğim tüm duyguları en uçlarda yaşamak. birini çok severseniz bir daha kimseyi öyle sevemezsiniz. birine çok sinirlenirseniz onun yanında başka tüm her şey aslında o kadar da sinir bozucu gelmez. bir gün çok üzülürseniz kolay kolay bir daha üzülmezsiniz.
uzak bir çağrışım olabilir belki ama "bir gün en sevdiğim öldü. ben neye üzülsem hep onun ölümüne ağladım." sözünde de olduğu gibi bir duyguyu çok derin yaşayıp tek bir olaya bağlamak o duyguyu hapsetmek ve zamanla yok etmektir

özetlemek gerekirse güvenlikli sitesinde veya muhitinde yaşayan hayatında mücadele etmemiş etmesine gerek duymamış insanlar ile hayatı mücadele ve kavga ile geçmiş insanların duygusuzlaşma süreci bambaşkadır.

dolayısı ile herkesin süreci aynı değildir.