insanı yavaş yavaş öldüren şeyler

psikolojik şiddet. spesifik bir örnek olarak değersiz hissettirilmek.

şüphe.
ağır ağır öldürür ikna olamazsın.

ümitsizlik, belirsizlik,stres.

yokluğudur.. kimin yokluğu?
kendi yokluğu. var olamamak acı, çok acı.
yeter ki yokluğunuz başkalarını üzmesin, çünkü bunun affı yok, günahı çok...

bana göre yine insandır.

(bkz: radyasyon zehirlenmesi)

hem ruhsal olarak yasanan zorluklar, hemde fiziksel. bazi seylerin gercekten cozumu bir ilac, bir ameliyat kadar kolay degil. zaten ruhsal sorunlarin caresi sak diye yok. iki tane celme yemis oluyorsunuz. bazen boyle yasarken kendimi surungen gibi hissediyorum ve biri gelip ustume basip oldursun istiyorum.

(bkz: düşünmek)
ben bu problemlerden nasıl kurtulacağım diye düşünmek. tek başına düşünmek.
çözümsüz kalacağı inancı baskın geldiği için elden de bir şey gelmeyince içini yer bitirirsin.
kahır böyle bir şeymiş.
değer mi? bilmiyorum.

keder

aklıma bu dizeleri getiren başlık;

ağır ağır ölür alışkanlığının kölesi olanlar,
her gün aynı yoldan yürüyenler,
yürüyüş biçimini hiç değiştirmeyenler,
giysilerinin rengini değiştirmeyenler,
tanımadıklarıyla konuşmayanlar.

ağır ağır ölür tutkudan ve duygulanımdan kaçanlar,
beyaz üzerinde siyahı tercih edenler,
gözleri ışıldatan ve esnemeyi gülümseyişe çeviren ve yanlışlıklarla duygulanımların karşısında onarılmış yüreği
küt küt attıran bir demet duygu yerine
“i” harflerinin üzerine nokta koymayı yeğleyenler.

ağır ağır ölür işlerinde ve sevdalarında mutsuz olup da bu durumu tersine çevirmeyenler,
bir düşü gerçekleştirmek adına kesinlik yerine belirsizliğe kalkışmayanlar,
hayatlarında bir kez bile mantıklı bir öğüde aldırış etmeyenler.

ağır ağır ölür yolculuğa çıkmayanlar,
okumayanlar, müzik dinlemeyenler,
gönlünde incelik barındırmayanlar.

ağır ağır ölür özsaygılarını ağır ağır yok edenler,
kendilerine yardım edilmesine izin vermeyenler,
ne kadar şanssız oldukları ve sürekli yağan yağmur hakkında bütün hayatlarınca yakınanlar,
daha bir işe koyulmadan o işten el çekenler,
bilmedikleri şeyler hakkında soru sormayanlar,
bildikleri şeyler hakkındaki soruları yanıtlamayanlar.

deneyelim ve kaçınalım küçük dozdaki ölümlerden,
anımsayalım her zaman: yaşıyor olmak yalnızca nefes alıp vermekten çok daha büyük bir çabayı gerektirir.

yalnızca ateşli bir sabır ulaştırır bizi muhteşem bir mutluluğun kapısına.

pablo neruda
izdiham

umutsuzluk. mutsuzluk bile geçiyor ama insan umutsuz olunca düzelemiyor. erkenden çöküyor. genç yaşta ölüyor ama gömülmüyor. bedeni çürümeden önce ruhu çürüyor.

diyaframın 2 3 cm üstüne sokulan bıçak. öldürmez ama saatlerce hayvan gibi bağırtır.

sinir eşliğinde sigaraya bağımlıysanız plus üyeliğiniz oluyor

hızla öldürmeyen her şey yavaş yavaş öldürüyor olmaz mı mantıken ?

oksijen

hırs ve kin. fiziki olarak ne kadar sürede öldürür onu bilemem de insanın içindeki güzel duyguları ağır ağır boğar ve sonra da farkına varamadan nefeslerini keser bu iki karanlık duygu.

duygusuzlaşmak.
insan nihayetinde bir duygular bütünüdür ve o duygular olmazsa bir bitkiden farkımız kalmaz.

zamanla bastırdığımız tüm olumlu/olumsuz duygular bize küsüyor bence. lazım olduklarında ulaşmak istesek de ulaşamıyoruz. bunun için de yıllar geçmesi lazım aslında. o geçen yıllar ölüm fermanı işte. yavaş yavaş yazılıyor hepsi. kelime kelime.

başta aman yaa ne olacak kafam rahat böyle durumu var. kanmayın. gün geliyor o bastırılan duygular bir vuruyor, ölmekten beter oluyorsun. her defasında da yavaş yavaş ölüyorsun. içten içe, çürüye çürüye.

sigara tabi ki çok sinsidir.

yaşamın kendisi.

türkiye'de 'ki eğitim sistemi
sağlıksız yemek yemek
aile baskısı
stres