intihar etmeyi düşünmek

çok denediğim her seferinde yaşamak için neden uydurduğum hadise

14 yaşındayken iyice düşündüğüm olaydı. bu hayattan başka hayat olmadığını anlayınca, bu hayatı değerlendirmeye baktım. iyi ki de etmemişim.

@2 ile aynı düşüncedeyim.

her akla geldiğinde mehmet pişkin'in son videosunu izlettiren düşünce.

genel olarak hayata fazla anlam yükleyip sonrasında hiçbir şeyin aslında bir anlam taşımadığının fark edilmesiyle oluşabilecek duygudur. zamanla geçer.

çeşitli zorluklar, zorbalıklar yaşayan insanların durumunu ayırıyorum. ancak neticede hiçbir şey kendi hayatını sonlandırmaya değmez. hayatta olumsuzluklar kadar güzellikler de var.

her şeye rağmen düşünülmemesi gereken bir şeydir. hiçbir şeyi düşünmüyorsanız ailenizi düşünün ve onlara bu acıyı yaşatıp, onları da yok etmeyin.

düşünmeyin gençler, gençler diyorum zira ben de gencim daha. hiç düşünmedim ama onlarca arkadaşımın intiharına tanık oldum ve geride bıraktıkları hayatlara da şahit oldum.
siz bir kere, aileniz ya da sevdikleriniz her gün ölmekte.
kafanızı kullanın,en çıkılmaz sorunun bile bir çözümü oluyor. yaşamak güzel, ölüm hakkında yorum yapamam ama ölmekten daha güzel diye düşünün. yaşayın.

düşünmeyin etmeyin diyenlere kulak asmayın. zira önemli olan düşünmek değil eyleme geçirmektir. ama intihar etmeyeceksiniz ! dibe vursanız bile, her şeyinizi kaybetseniz bile , hayattan hiçbir çıkarınız kalmasa bile inadına yaşayacaksınız! niye biliyor musunuz ? çünkü siz intihar edince o uğruna kendinizi üzdüğünüz insanlar sizin arkanızdan gülüyor gençler gülüyor. sen diyeceksin ki “ ben mücadele edeceğim, ben bırakmayacağım “.
her şeye rağmen yaşayacaksınız ve kendinizi mutlu edeceksiniz. çünkü bu sizin kendinize olan en büyük borcunuz.

19 yaşında intihar düşünen adam billurlarından asılmalıdır net. düsebildiğin kadar aşağıya düş ama onun daha altı seviyesi hep var ve var olmaya devam edecek. polyanna yapma ama düştüm öldüm bittim dediğin anda, daha fazla düşülecek en az 10-20 level daha var. sadece kendi hikayelerimiz bize ağır gelir. intihar, aileye ve arkadaşlara zulümdür. sana bir sey olmaz !
not: sansürship

düşünmemek daha ilginç değil mi.?

aynaya her baktığımda aklıma gelen düşünce.

her insanı hayatta en az bir kere ziyaret eden düşüncedir. hüzünlü acı vahim bir çaresizliktir.
ismet özel bu konuda bir söyleşide şunları söyler bence çok değerlidir.

40 yaşıma kadar hep intiharı düşündüm, ama 40 yaşımdan itibaren insanların intihar etmeye değmeyeceklerini düşünmeye başladım. bana göre intihar, geride kalanlara yönelik ağır bir suçlamadır. bu mesajı verebileceğin tıynette insan olmadığını düşününce de intihar etmiyorsun.
allah'tan başka hiçbir şeye değer vermemek var bunun arkasında.bir çıkış sağlayacağını umduğun bir insanla, bir imkanla karşılaşacağını düşündüğün için her gün erteliyorsun intiharını.daha sonra da, bu çıkışı insanlardan beklemenin saçmalığını kavrayıp yine intihar etmiyorsun."

diyeceksin ki
" ne olursa olsun, nerede olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağıma yemin ediyorum".
her şeyin bittiğini düşünsen bile, bütün yolların kapandığını, bütün umutların tükendiğini düşünsen bile inadına yaşamaya devam edeceksin. çünkü hayat aslında alt edilmeyi sever ve onu ancak bu şekilde alt edebiliriz.

başlık tam isabet olmuş. yaptığım şey sadece düşünmek. onu fiile dökme cesaretine sahip değilim. ve tam olarak yaşamaktan korkmak ama ölmekten de korkmak çoğumuzun yaptığı şey. arafta olmak böyle bir şey.

her zaman hayat koşullarından olmayan, bazen de yaptığın şeyleri kendine yakıştıramamaktan dolayı yapılan eylem.
benden başkasına oluyor mu bilmiyorum ama ahlak, etik, doğru gibi kavramlara tezat olduğunu bildiğim bazı şeyleri yapıyorum. üstelik öyle düşünmeden, bir hışımla falan değil. yapacağım şeylerin sonucunu bile bile. o yüzden başımı her yastığa koyduğumda, kendime sen nasıl bi insansın diye çıkışıyorum. dünyayı daha iyi daha güzel bir yer yapmayı beceremiyorsan, en azından daha kötü bir yer olmasına engel ol, bir kötülüğü yok et, dolayısıyla bu da bir iyiliktir diyorum ve sık sık intihar etmeyi düşünüyorum. bir uykuya dalma rutinim oldu artık.

hep düşündüğüm bir şey var. insan ya tam iyi olmalı ya tam kötü. biliyorum doğamız gereği neredeyse imkansız gibi görünüyor ama hem vicdanlı hem de kötü olmak gerçekten çok zor. içimde sürekli bir kavga var sanki. freud'un bahsettiği id-ego-süper ego kavgası pervasızca savaş halinde. insan kendinden kaçamıyor da. içten içe kendini tüketiyorsun.

goethe'nin genç werther'in acıları kitabını okuyana kadar zayıf insanlara özgü bir şey olarak görürdüm. ama goethe öyle cümleler kurmuş ki hak vermemek elde değil. doğrusu intiharın günah olduğu fikri tamamen dinlere özgü bir şey. başka hayat var da burada şükür etmemiz gerek zırvalıklarından başka bir şey değil. böyle yapıyorlar ki bu dünyada sesini çıkarma, onların istediğine uy. aman neyse. derdim bu değil. o güzel cümleleri atıyorum.

düşünmeden 2005 senesinde eyleme geçirdiğim olay. gençliğin verdiği deli cesareti ile kalkıșmıș, akabinde üç gece yoğun bakımda solunum cihazlarına bağlı yaşam savaşı vermiştim. kendime geldikten sonra "ne b*k yedim ben lan" sorularına kendimi maruz bırakmıştım. sebebi bile belli olmayan amaçsız bir eylemdi benimkisi. düşünenler kalkıșmasın; ölmezseniz tramvası ağır oluyor.

lise yıllarımda ciddi ciddi düşündüğüm eylemdir.

elbette kimse bu düşünceye kolay kolay kapılmaz. zaten çok kısa olan ömrümüzde ölüm anımız göz açıp kapayıncaya kadar gelicektir. sonsuz değil hiçbir şey, hayat acı olsada , gün batımını, çiçeğin her bahar doğuşunu izleyerek teselli aramaya çalışılmalı. zaman yaraları sarmazsa da ölüm her gün size geliyor zaten. ölüm en kötü kaderi de, en iyi kaderide sonlandıracaktır.

evde süt olmadığını fark ettiğim anda düşünüyorum ben. tam şu an. efkââârımm biriktiiğ sığmaz içiiğme.