intihar girişiminde bulunan sözlük yazarı

geçmiş olsun sevgili yazara
benim şaşırdığim nokta intiharin adlı bir suç olması şaşırdım açıkçası

açıkçası çok fazla abartılan olayıldır. etmeseydi ne yapalım.

üzüldüm... tanımıyorum yazar arkadaşı. iyi ki geri döndün ve aramızdasın. yapılabilecek birşey varsa (maddi-manevi) buradayım. çok yaşa arkadaş...

30 yaşına mı yaklaşmış.

intihar girişiminde bulunana değil onu intihara sürükleyen insanlara tedavi uygulanmalı bence. kimse durduk yere o raddeye gelmiyor biri sürükleye sürükleye götürüyor uçurumun kenarına.

girişim ' olarak kalması kapitalizme göndermedir . gerçekleşse komünist bir eylem olurdu

şahsen kişilerin tercihlerine veya hayata bakış acılarına karışma haddini kendimde görmem, biri için çok rahat atlatılabilecek bir şey bir başkası zor olabilir bu yüzden yargılamam da yadırgamam da.

kurtulduğuna sevindim umarım o kişiyi bu özeleştiriye iten sebepler bir bir yok olur ve hayata tutunur demekten başka çarem yok.

zamanın da rusya'da felsefeci arkadaşımın söylediği gibi;
"intihar özeleştirinin en somut biçimidir."

birgün hepimiz öleceğiz zaten acele etmeyin kardeşlerim. hiçbir şeyi dert etmeyin, elemden kaçın. sağlığınıza dikkat edin, dünyayı tanımaya çalışın. bitkilerle, ağaçlarla ilgilenin. yapmak zorunda olmadığınız hiçbir şeyi yapmayın. daima sağlığınıza ve mutluluğunuza yatırım yapın.
sağlıklı bir insanın hiçbir dert tasa taşımadan kırlara uzanması kadar keyifli bir şey yoktur. varsın olmasın yatlar katlar. mutluluğu seçin ve ona gidin. fakat zaman zaman üzülebileceğinizi, sıkılabileceğinizi de kabul edin, bu normal bir durumdur.

kimmiş dostlar? yardımcı olabileceğim bir şey varsa hazırım ben.

çok üzüldüğüm olaydır, kendisi ile sadece bir kez konuşmuştum ne yazık ki pek bilgi sahibi değildim bu durumlardan. ne söylesem yanlış olur, hata yaparım diye endişeliyim. sadece neye ihtiyacın varsa mutlaka yardımcı olmaya çalışırız sevgili yazar, lütfen kendini yalnız hissetme. bazen dünya çok karanlık ve zor olabiliyor, bu doğru. ama bir kere vazgeçerek o ipin ucu bir kere kaçarsa bizi kimse kurtaramaz. hayatının bir döneminde intiharı düşünmüş ve yakın arkadaşını intihardan dolayı kaybetmiş bir insan olarak söylüyorum bunu, kendini o kuyudan çıkar lütfen, çok karanlık ve mutsuz bir kuyu o. umarım daha iyi hissedersin.

geçmiş olsun arkadaşım. bu işi becerememene sevindim. hiçbir şey, hiçbirimiz için kolay değil ama seni de bu nedenle bak hepimiz bin dertle uğraşıyoruz biz de mi.... diye yermek de doğru değil. bazen herşey üst üste gelir. rezil de olsa hayat yine de güzel be bro. yaz derdini dök, burdayız işte. dertlesiriz. derdi küçük parçalara böleriz. tekrar hoş geldin bu arada. yapma böyle şeyler bro.

uzucu elbette umarim en kisa zamanda durumu toparlar arkadas.

ulusal medyada intihar haberlerini sansurleyen siyasal islamcilarin ve yandaslarinin burda bile intihar haberlerini sozluk yonetiminden sansurlemesini istendigini gormek ulkenin dustugu duruma bak dedirtti. kim bilir belki sozlukten baska bir yazar arkadas, intihar eylemine kalkisan arkadasa tibbi yonden yardimci olabilir, ya da burada kendini destekleyen insanlarin mesajlarini okumasi bu kisiye olumlu etki edebilir.

kafatasi var ama ici bos olunca iste genis gorememe durumu soz konusu oluyor. sorsan simdi ben magdurum edebiyatina baslar.

kardeşim yapmayın lütfen. gelecek günün sonunda ne olacağını hiç kimse bilemez. bu sözler çok boş gibi geliyor ama gerçekten böyle. yaşadım, biliyorum. bütün atomların senin varlığının devam etmesi için etkileşimde iken bunu göz ardı etmemelisin. gerekli olanın tedariğini sağlamak senin elinde, belki yardıma ihtiyacın var yalnızca. yardım edelim beraberce. "sen ne biliyorsun ulan" diyebilirsin doğru haklısın, bi halt bilmiyoruz biz ancak hepimizin can kayıpları var. bir tane daha olmasına razı gelemeyiz. güneşle günaydın kardeşim. seni seven bir dostun.

bu tip vakalarda, söylenecek bir kelime yoktur.
o yüzden başlığın açılması bile yanlış, kendi başarısız kararı olmuştur.

bununla geçmiş olsun.

bu dünyaya bir kere geliyorum. iyisiyle kötüsüyle hayatı yaşamalıyım. özellikle kötülüğe karşı iyilikle savaş açmalıyım. her şeye rağmen güçlü olmak zorundayım. yaratan beni bu dünyaya gönderdiyse vardır bir sebebi deyip o'nun bana biçtiği süre zarfında sabırla ve teslimiyetle yaşamalıyım.

yazdıklarım bazen çok depresif olduğu için mesaj atıp hal hatır soranlar oluyor, sağ olsunlar. bu yazıyı hem bir insanın intihara olan bakış açısını yansıtmak için hem de arada sırada bu konuyu soran insanlara cevap olsun diye yazıyorum.

obsesif kompulsif bozukluğum var. bu zımbırtıyı yaşayanların beni bir konuda çok iyi anlayacağını düşünüyorum; bir iş yaparken zihnin arkasında ısrarla bizi didikleyen o şey var ya hani, benim için intihar öyle bir kavram. mesela bir şey izlerken ya da bir şey dinlerken gözümüze bir şey batar düzeltmek isteriz, düzeltene kadar sürekli arkadan düzelt düzelt düzelt diyen bir ses olur sanki. onu düzeltene kadar yapılan iş tam olarak keyif vermez. işte intihar kavramı benim için öyle, yaşıyorken hep arkadan kışkırtıcı bir şekilde mırıldanan bir ses.

bu şekilde yazınca çok karanlık bir şey gibi geliyor fakat bu yalnızca bir benzetme, yani intihar kavramı sürekli olarak aklımda olduğu için vermedim bu örneği, yalnızca hayatım boyunca benimle kalacak olan bir "sorun" olduğu için kullandım. ama şunu kesin olarak söyleyeyim: intihar etmeyeceğim, hiçbir zaman. peki neden?

çünkü gerek yok.

eskiden çok depresifken böyle başlıkları açıp okuduğum bile olurdu, okuyan varsa kendi deneyimimi açıklayayım. çok depresifken, depresyondayken, insan sahiden ölmek istiyor bazen. ben de çok düşündüm fakat şu depresyon meredi bir şekilde geçiyor. yani en azından benim için dönemsel bir süreç. birkaç kere epey uzun süren depresyon yaşadım ve o süreçlerde intiharı çok düşündüm. fakat üzerinden zaman geçip depresyonum geçince nasıl o kadar depresif olduğuma bile şaşırdım. bazen eski yazdıklarımı okuyorum da ekşiden ya da notlarımın arasından, çok şaşırıyorum. o kadar mutsuz muydum sahiden o dönemler yahu? dönüp o zamanlara bakıyorum, aşırı mutsuzdum ve yazıyordum bir şeyler. şimdi dönüp bakınca tuhaf geliyor. çünkü gelip geçiyor. zaman her şeyi sürüklüyor. geçmiyor belki ama bir şekilde alışıyor insan. o yüzden depresif hissettiğimde bana şöyle oluyor artık, ulan tamam şimdi depresifsin ama geçecek bir şekilde. mutsuzun tamam ama hemen intiharı düşünme, zaman geçiyor, hayat sana aklının ucunda olmayan şeyler sunuyor, belli olmaz bu iş. sonra bu depresyonda çıkacaksın ve intihar fikri rafa kalkacak bir dahaki depresyona kadar. o zaman hep düşündüğün fakat hiçbir zaman yapmayağın bir fikir olarak seni kemirsin, boşver.

bu bana iyi geliyor, yani her şeyin zamansallık içerisinde eriyip gittiğini bilmek iyi geliyor. mesela 200 yıl sonra dünyada şu an yaşıyor olan kimse yaşıyor olmayacak, hepimiz yok olacağız. hatta öyle bir yok olacağız ki adımızı bile bilmeyecek kimse. biraz zaman geçir işte, hayat sonsuz varsayımlardan yalnızca birinin gerçekleştiği bir olgular toplamı. yarın ne olacağını bilmek imkansız.

bu sahiden inanılmaz rahatlatıcı değil mi? en zengininden en fakirine en entelektüelinde en yüzeyseline en çok çalışanından en tembeline herkes yok olacak. şeylere verilen anlamlar değişecek, bağlamlar kopuklaşacak ve bizler onlara çok tuhaf görüneceğiz. ileride biz ölmüş olacağız, biliyoruz değil mi? soruyorum çünkü biliyor gibi yaşamıyoruz. bunu bilmek beni rahatlatıyor.

intihar etmek korkakların işidir her ne olursa olsun biz savaşmaya devam edeceğiz. aynen öyle.

bu başlığa üç gündür bakıp ne yazacağımı bilemeden çıkıyorum, hayatımın iki yılını hayatını sonlandırmayı düşünmüş biri olarak ben ne diyeceğimi, ne yazacağımı bilemezken, acımasızca ve anlamadan yazan yazarları gerçekten anlamıyorum.
hayatınızda hiç bu duruma düşmediğiniz belli, hiç yaşamamış olan da anlayamaz zaten. ancak hayatında hiç beli ağrımamış insanlar bile karşısındaki insanın beli ağrıdığı için kalkamamasını korkaklık ve bencillik olarak nitelendirmez ki.
psikolojik rahatsızlıklar da fiziksel rahatsızlıklar gibi, öyle ha deyince bitmiyor arkadaşlar, siz hayatımın iki yılını intihar etmeyi düşünerek geçirdim diye üçüncü yıl hiç aklıma gelmiyor mu sanıyorsunuz? yada 5. yılda artık hiç düşünmüyorum mu hayatımı sonlandırmayı?
bu öyle bir şey ki, beynini içten içe yiyip bitiriyor, yok sanıyorsun bitti sanıyorsun, en ufak zayıflığında tüm benliğini sarıyor.
ilk kez hayatımı sonlandırmayı düşündüğüm günün üzerinden yaklaşık 8 yıl geçti, hala kendimi o anı düşünürken bulduğum zamanlar oluyor. hala zayıf düşüyorum.
ben söz konusu yazarı anlayabiliyorum. kendisi anladığımın ne kadar farkında bilmiyorum.
ben söz konusu yazarın arkasında bırakacağı insanları da anlayabiliyorum. çünkü en sevdiğim insanlardan birinin intiharına şahit olmuş biriyim. ve bu tarif edilemez bir acı.
belki benim için ne kadar değerli olduğunun farkında değildi bilmiyorum ama yanında olamadığım için kendimi yıllar sonra bile suçlu hissediyorum.
bütün bunlar benim kendi yaşadığım şeylerden çıkarttığım dersler, asla ama asla kendimi psikoloji anlamında bir uzman gibi görmüyorum, göremem de. tek bildiğim 8 yıl önceki kendime şu anki beni göstersem eminim gurur duyardı.

girişimde bulunmadım ama acaba şuan ölsem ne zaman nasıl haberi olur insanların ve ne hissederler, nasıl davranırlar diye merak ettiğim çok olur.