intikam almak vs bağışlamak

iki seçenek, tartı ne tarafa ağır basarsa o tarafa yönlenir insan.

ramiz dayının dediği gibi kim ne derse desin intikam güzel şey yeğen lakin birisi benden intikam almak yerine beni bağışlasa şahsen bundan daha büyük hicap duyardım.

zira bağışlamak yüce gönüllülük belirtisidir, sıradan değildir mânâsı vardır. hâl böyleyken bu büyük tavır beni küçültür bu sebepten dolayı bağışlamak diyorum.

ha bu demek değildir ki, yeniden sırnaş oynaş ol yaptıklarını unut ama bunu yapmasan bile hiçbir karşılık vermeden yola devam demekte yeteri kadar asil bir davranıştır.

intikam almayı beceremediğim için kendimi hazır hissettiğimde bağışlayarak kalbimi hafifletiyorum.

bir tür paradoks ama içinde sıkışmamak gerekir.

bağışlamak asildir ama ramiz dayının da dediği gibi kim ne derse desin yeğen intikam güzel şeydir.

ben genelde bu ikisi arasında kolay seçim yapamayanlardanım, o yüzden kendimce ara bir yol buldum. şöyle ki; ne yapılanı görmezden gelecek kadar asil ne de intikam peşine düşecek kadar kindar değilim.

o halde geriye ne kaldı? içsel bir bağışlama yok ama intikam peşine de düşmemeye gayret ederim. uzaklaşır ve uzağımda tutarım.

zannımca bu duruş beni ne asil ne de kindar birisi yapmaz.

kendi yolunda giden bir yolcuyum, ben de ikisi de yok ve böyle mutluyum.

tıpkı eve giren bir karasineği kovalamak gibi. öldürebilirsin ancak camdan dışarı kovalamak için zamanını, sabrını kullanabilirsin de.

çık camdan dışarı at sineği.

tabii bazen sivrisinek de girebilir camdan içeri.
o durumda önce candır ve elbet o da terliği yemeli.

düşmanına dönüşmek düşmanınla dövüşmekten daha korkunç birşey, sal gitsin!

bağışlamak intikam almaya göre daha kolaydır, tek taraflıdır. intikam almaya kalktığınızda karşı tarafın vereceği tepkiye gene kendinizi bağlamış olursunuz gereksizdir.

bağışlayın kendinizle barışık hale gelin, boşverin zaman içinde her şey gelip geçiyor.

kimseden intikam alabilecek bir karakterim yok ama bağışlayamıyorum da. özellikle çok sevdiklerimden yediğim kazıkları unutamıyorum, affedemiyorum. intikam alabilenler acaba mutlu mudur… böyle olunmuyor çünkü. yaşadıklarımı unut hapı falan olsa keşke ama hangi anı olduğunu seçebilmeliyiz, lütfen bunu yapın bilim insanları.*

insan bağışlaya bağışlaya kendini bağaışlayamayacak duruma gelmemeli...

c şıkkı hiçbiri. konuya bağlı tabii. ebeveynler çocuğuna ciddi zarar veren kişiyi öldürüp katil oluyor. diğer türlü şahsıma iyi gelmeyen, bana zararı dokunmuş hiç kimseyi bağışlamam, intikam da almam. kendi mental sağlığım için yok sayarım. hiç hayatımda var olmamış gibi devam ederim. size de tavsiye ederim. sonrasında kuş gibi oluyorsunuz.

affetmek isteyip de kendine yenilen biri olarak ne yazık ki intikam almak, aynı büyüklükte bir kötülükle karşılık vererek karşı tarafı cezalandırmak daha çekici geliyor. ancak bir yandan da birinden intikam almak için uğraşmak ona hak etmediği halde değer vermek, değmeyecek bir kişi için boşuna kendini yormak oluyor.

"ne gelişigüzel ve sıradan ne de aşırı bir hoşgörüye sahip olunmalı; çünkü kimseyi bağışlamamak kadar herkesi bağışlamak da zalimliktir.”

seneca, hoşgörü üzerine – ruh dinginliği üzerine