iş hayatı

çok çalışırsın göze batmaz, bir tane yanlış yaparsın istenmeyen kişi ilan edilirsin.

günümün 16-17 saatini kapsayan bölümü olarak adlandırılabilir.

muhtaç olunduğu ve/veya ciddiye alındığı ölçüde insanı özel hayat denilen kavramdan uzaklaştıran düzen. nadiren adil, çoğu zaman yıpratıcı, ama yokluğu hepsinden beter olgu.

özel sektörse ve insanla uğraşıyorsan,insanı kendi olmaktan çıkarır günün ortasında sanki bir makinanın dişlerinden biri gibi ,merdiven gibi,ağlama duvarı gibi hissetmenizi sağlar, s.ksocuların kazandığı ve yükseldiği bu mecrada kendinizi sürekli sorgular bir süre sonra ulan bende mi var bir mallık demeye başlarsınız. çokça keriz hissetmişliğiniz olabilir. ama aynı zamanda cümle mühendisi de olursunuz. ayak uydurmak pişmek mi bilmiyorum ama yapamıyorum tercih edemiyorum. 18yaşından beri çalışıyorum okşamazsanız ve diliniz uzun olmazsa burada silahsız oluyorsunuz. marabalığa devam ediyorsunuz,sevilmiyorsunuz. ayy kinliyim, yazık hepimize.

işinizi keyifle yaparsanız belli oranda keyifli olan yaşamın büyük bölümü.
evet yaşamın büyük bölümü deme sebebim de eğer sıkıntılı bir iş hayatınız varsa başa beladır.
zaman mefhumu min. günümüzün %40'na tekabül ediyor işimiz için.
(herkesin farklı çıkabilir tabi)
işinizi seviyorsanız ve sevdiğiniz bir meslek ise bir şekilde rayına girer her şey. sıkıntılar da olsa aşarsınız ve kendinizi heba etmemek için de akıllı ve düzgün kariyer ve de karakter harekatı yapmalısınız, ki buna "hayır" demeyi bilmek de dahildir.
her şey para değildir, onun önünde olan bir kaç nokta kesinlikle vardır, iş hayatınızı bu şekliyle hizaya sokun, sokmaya çalışın.
her zaman söylerim işinizi iyi yapın, bunu başarmak için iyi öğrenmeniz lazım ve de ciddi çalışmak şart.
deli gibi bir hafta geçirdim dersem yeridir, 4 ihracat, biri numune ve hatta yeni bitirdim en sonuncusunu, ki onlardan daha önemli olan yeni bir ürünün devreye alınmasına dair toplantılar, fiyatlandırmalar ve diğer rutin ürünümüz için yeni çeyrek* fiyatları konuşulurken uzun zaman sonra bir haftayı neredeyse zaman mefhumunu yok sayarak geçirdim dersem yeridir, zaman resmen aktı.
ve bugün akşam eve gittiğim zaman gerçekten huzur içinde olup, haftasonunu kendime ve aileme ayıracağım.
hatta kocaeli'nde havalar bugün itibariyle düzeldi, kendime balkonda muhtemelen güzel bir filtre kahve ısmarlayacağım yarın akşam.*
herkesin işi güzel gitsin.

çok sıkıcı ve yorucudur. evet.

üniversiteden mezun olunur. büyük hayaller, güzel umutlarla olmasa da çalışmaya başlanır. daha önceden çok kez duyulmuştur iş hayatı bu, herkes herkesin kuyusunu kazar diye.
inanılır, anlaşılır daha doğrusu anlaşıldığı sanılır. sudan çıkmış balık misali mezunumuz iyi niyetli yüzüne gülen bir insanın arkadan kuyu kazmayacağını düşünür ki kendisi çok büyük bir yanılgı içerisindedir.

bir bakar ki herkes herkesin kuyusunu kazmakta... her gün yeni haberlerle şoktan şoka girer, üstlerinin, iş arkadaşlarının arkasından söver. yalnız ortam öyle bir hal alır ki bu insanların yüzsüz olduğunu düşünen yeni mezunumuz da aynı şekilde onların yüzüne gülümsemek, onları ara sıra pohpohlamak zorunda kalır.
her şey böyle başlar, iş hayatı herkesin yüzsüz olduğu, olmayanların da kısa sürede oldurulduğu, insana kendini kirlenmiş hissettiren ortamdır. kaçılasıdır ama en kaçılamayacak olandır.

sabah akşam çalışıp bin bir türlü eziyet çekmektir.

sabah akşam çalışıp bin türlü eziyet çekmek olayına, ben de katılıyorum ama insan, sevdiği işi yaptığında, çalışmış gibi hissetmiyor ki bilakis kendini tatmin ediyor ve hayat yolunda kendini gerçekleştirmiş hale geliyor.

bakın etrafınıza, hayat kendini gerçekleştirememiş, yaptığı işten memnun olmayan büyük bir çoğunlukla dolu. peki ya memnun olanlar. onların sayısı neden bu kadar düşük? elbette ki meslek seçiminde yapılan hata ve salt para kazanmayı öncelemek yüzünden. halbuki insan, sevdiği işi yaparsa bi zana sonra para, ona akacaktır. kainatın kanunu bu.*

monoton ve stabil olanın belli bir süre sonra depresyone ve sıkılmışlığa neden olması
interaktif olanın ise belli bir süre mobing vb enerjisinin tüketilmesine neden olan durumdur. her iki durumunda sonu iyi değil.

23 yıllık devlet memuruyum. sırf meraktan ve kendini geliştirme arzusundan işletme masteri yaptım. bu master bana hayata karşı daha analitik düşünme becerisi katti. işte bana dönüşü ise sıfır oldu.
avrupa kalite kontrol eğitimlerine katıldım. bunu iş yerine uygulamak istedim. müdürümle konuştuğumda işi takıntı haline getirme dans kursuna git diye geri dönüş yapıldı. tabi sözlü olarak.
şimdi reçete kontrol ederken yapay zeka chat cpt3 ü kullanmaya başladım. galiba iş yerinde bunu kullanan sadece benim . işi yaparken doğru ve titizlikle yapmaya çalışıyorum. uzun zaman beni angarya işlerde yani potansiyelimin altında işlerde çıştırdıkları için iş yaparken yavaşım. belli bir süre sonra zamanında işi bitiremediğim için yine angarya işe verildim. sinir oldum.
şunu söylemem gerekiyir işin niteliği niceliğinde daha önemlidir. yalakalık ile çevrenize doldurduğunuz yeteneksiz insanlarla kötü bir yönetişim yapıyorsunuz.
devlette salla başı al maası çalışani olmadım. olmayacağ hiçbir xaman.

tekrar o işe geri döneceğim. şimdilik buradayım. daha yazacak çol şeyim var ama bekle diyorum.

bir şey bilmenin bile dert olduğu yer.

biliyorsun diye yanlış yapmaya hakkın kalmıyor.
biliyorsun diye bütün işler sana yıkılıyor.
bilmeyen de sen öğretiyorsun aynı zamanda işlerin de aksamasın isteniyor. öğrenmek istemeyen çalışanlar sürekli aynı soruları sorup can sıkıyorlar.

çok vasat ya.. her iş yerinin kendine ait sorunları var. birinde çektiğimi diğerinde çekmiyorum. birinde olan diğerinde yok. hep bir şey eksik kalıyor hep tadı yavan.. her gün tatsız tuzsuz yemek yiyorum gibi hissediyorum. bedenimi de ruhumu da dolduramıyorum. sürekli hayatı sorguluyorum ve tutunacak bir dal arıyorum. dallarım sağlam değil kırılıyor. yani nasıl olacak bu yaşta sinir stres değersizlik duyguları ile baş edemiyoruz ilerleyen yaşlarda nasıl olacak bilmiyorum. işsizlikte başa bela onda da evde kafayı yiyiyorsun. of .... ilk defa piyango falan bir şey çıksın diye dilekler diliyorum. hayal kurmaktan nefret ederim olmayacak dualara amin demek istemem ama ben bile artık dilekler, adaklar falan adıyorum. yani bu kötü o kötü artık çekilmiyor be kardeşim. nereden tutarsan leş gibi bir şey geliyor elimize. bari bir şeyim düzgün gitsin. bir yerden bir kazanımım olsun valla sesimi çıkarmayacağım ama yok. elde sıfır ve ben artık tahammülsüzüm. güzel şeyler olsun artık lütfen çok rica evren mevren neyse, duy, gör bul beni..

40 yıldır iş hayatının içindeyim. bunun 20 yıldan fazlasını işveren olarak geçirdim. iş hayatında yapılan en büyük hata tek olmaya çalışmaktır. böylece yeriniz garantide olur diye düşünürsünüz. işte en büyük hata odur...neden mi?
'' ağanın en büyük zevki, kar üzerine çişiyle imzasını atmaktı. kar kalınlaşınca, ahali köy kahvehanesine doluştu. ağa da soluğu köy meydanında aldı. yanında da en yakını kahya. sırtını kahvehaneye döndü, sordu kahyaya;
- ahali bakıyor mu?
- evet ağam, hepsi pencerede!
çözdü kemerini, yazdı karın üzerine adını soyadını. seslendi ardındaki kahyaya;
- hala bakıyorlar mı?'
- he ağam, hem bakıyorlar, hem de çılgın gibi alkışlıyorlar.
her sene aynı tören. yıllar yılları kovaladı. ağa yaşlandı, geleneği yine bozmadı. kar tuttuktan sonra, çıktı yine köy meydanına. döndü ardını kahvehanedekilere. sordu yine ardında duran kahyaya;
- ahali bakıyor mu?
- he ağam. bakıyorlar. kedi köpek bile bekliyor.
ağa çözdü uçkuru, önce adını yazdı. soyadı için ara verdi su dökmeye. döndü kahyaya;
- hala bakıyorlar mı?
- bakıyorlar ağam!
zorlandı. başladı soyadını yazmaya. ama yarım kaldı. prostat kaderin cilvesini oynamıştı. serde ahaliye rezil olmak var. kahya sordu;
- niye durdun ağam?
- gelmiyor. yanıma gel, sen tamamla. ahaliye çaktırma!
kahya omuzunu ağanın omuzuna dayadı. perdeledi imza işlemini. çözdü düğmeleri ama durdu. yazamadı. ağanın kulağına fısıldadı;
- ağam kırk yıldır kafama vurdun; ‘'bildiğin yeter'' dedin. bu kulun daha okumayı yazmayı sökemedi ki! hele ucundan sen tut da devamını sen yaz!''

işadamı cem boyner, çalışanlarıyla ‘'kurumsal ayar" için paylaşmış buhikayeyi. yükselişi devamlı kılmak için. sonuna da ‘'eğitmezseniz, gün gelir tutarsınız'' diye getirmiş mesajının arkasını.
dikkat edin sizde tutmak zorunda kalmayın...

sömestrlarda bekar erkekler olarak çoluga çocuğa bakıcılık da yaptığımız sirk. o kadar coluklu çocuklu anaç, çocuk dilinden anlayan kadın varken neden her seferinde benim omzumdan, kafamdan hiç inmiyor bu çocuklar? bir 28 yaşında barbie oynamadığım kalmıştı, o da oldu. çocukların bile duymadığı bir sesle " abiniji yahatsiz etmeyin" der geçerler, sonra " benim çocuklar sana bayılıyor abisi" derler. bir at olup sirtimda gezdirmedigim kaldı.

girince alışıyorsunuz.

bugün ben yarı aralık kapının önünde müşteriye kendinize iyi bakın dedim diye bizim patron ofisteki kızın birine kahkaha atarak " müşteriye kendinize iyi bakın diyor şuna bak" demiş. o kadar insan ilişkilerinden uzak birisi patron. aklınca ne samimiyeti var ki öyle diyor demek istiyor.bunu bana yetiştiren kıza "benim kinlendigimi, bunu kendime dert edeceğimi bilmiyor musun? bir daha arkamdan söylediği kötü hiçbir şeyi bana söyleme hatta patron dışında biri söylerse de bana anlatma." dedim. lan daha 20 kasım'da meslek odasına ve bakanlığa şikayet etmişim. patronun boğazına sarilmami mi istiyorsun?

bu kız gidip bu kez bizim mühendislik müdürü ablaya ve bir kişiye daha bu olayı anlatmış. müdür de serhat'a böyle şeyleri demeyin demiş. bu kez de kıza gidip benim arkamdan söylendiğini bile ogrenmek istemediğim şeyi neden gidip müdüre söyledin diye kızdım. patronun 2 gramlık beyniyle dalga geçtiği şeyi niye gidip müdüre yetiştiriyorsun, rahatsız olduğumu da biliyorsun, olgun bir insan değilsin, m bu konuda senden daha olgundu dedim. bunları söyleyince yaptiginin vehametinin farkına vardı, bir daha yapmam dedi. bazen kendim de dahil önüme gelen her şeyi, herkesi yakacağım diye korkuyorum. özel hayatında asla taviz vermeyen bir insan için iş hayatında küçük de olsa tavizler vermek çok zor.

bugün şirketteki son günüm olacağıni hissediyorum. bu uykusuz hâlimle patron ters bir şey derse meydan muharebesi çıkar. neyse ki buradan çıksam da işim hazır. akraba yanına geçmek istemiyorum ama mecbur kalırsam yapacak bir şey yok.

üç ayda iki tane iş değiştirmiş biri olarak arkadaşlar sevemediğiniz hiç bir işe katlanmayın ilerisi tam bir hüsran oluyor bilin istedim. bu gidişle buradan da çıkıp kendi ofisimi açacağım