iş hayatı

yakışıklı ve zeki iseniz diğer erkekler tarafından mobbing uygulanır. yine sabretmek mücadele etmek gerekir.

söylemek istediğim tam olarak bu…

stresli, dedikodulu, karakter fakiri tiplerin çoğunluğu oluşturduğu bir hayattır.

yolda gördüğünde selam bile vermeyeceğin yüzüne bile bakmayacağın insanların mecburi şartlar altında birbirine yalandan samimiyet kurduğu bir mapushane.

verdikleri maaş kadar çalıştığım için devam ettiremediğimdir.

kurumsal firmalarda türlü entrika ve dedikodularla doludur. ama yan haklar açısından güzeldir. sürekli meetingler set edilir, strongly presencelardan bahsedilir, feedback’ler yapılır.
patron şirketleri daha samimidir ama patronla her gün muhatap olmak zorundasınız. ayrıca burada daha dikkatli olmak lazım zira insanlar birbirinin kuyusunu kazmaya çalışır.
kendi işin en güzelidir, en azından millete efendim demek zorunda kalmazsın. ama iyi çalışanlar bulmak lazım. ayrıca iyi bir meslek koluna girmek lazım ki para kazanabilesin.

insanlardan ve saçmalıklarından uzak kalmaya çalışsanız da olmuyor, özel hayatınız dahil her şeye burnunu sokmaya çalışan tipleri görmezden gelemiyorsunuz. gerçekten nefretlik bir şey iş hayatı. sabah mutlu şekilde işe gidebilen insanlara çok hayranım…

övropalarda çok rahat ve güzel olandır. bir allahın kulu özel hayatını işe getirmez, işi özel hayatına getirmez. işi işte yapar. tr bir cehennemdir. tez zamanda hepinize güzel ve insani iş hayatları dilerim.

“dans ederek işe gitmek.!”

içi boş bir kişisel gelişim söylemi ama şöyle revize edebiliriz.

“çalışmak zorundaysanız, sevmediğiniz işi de, sonsuza kadar yapmayın veya yapmamanın yollarını arayın.”

sanki böyle daha iyi oldu.

sahalarda mühendisken, masaya finansçı olarak geçmiştim. tüm beyaz yaka işlerin, genel olarak, iyi bir maaş vermiyorsa veya gelecekte iyi bir maaş vaadetmiyorsa, boş olduğunu düşünüyorum.

evet her şey paradır. ama para her şey değildir. lojistik, treasury, ithalat vesaire gibi zaman kısıtının çok önemli, bir dakikalık gecikmelerin bile yüksek maliyetinin olduğu veya kritik olduğu işlerden zaten koşarak uzaklaşın derim. (eğer stres yönetimi bilmiyorsanız.)

örneğin özel doktorsunuz işinizi çok sevmiyorsunuz ama ayda 300-500 bin tl kazanıyorsunuz. o zaman “sevmesem de yaparım.” deme lüksünüz var.

ama böyle, asgari ücretten hallice bir ücretle falan çalışıp, bir de işiniz boş bir işse yani geleceğe dair size bir know-how vermiyorsa ve bu işi değiştirmek için bir adım atmıyorsanız, kusura bakmayın.

asla yapamadığım, evden ilerlediğim bir hayat türü. mantıksızlık görünce dellenen bir birey olarak, koordinatörüne de başlarım, ona buna da, dedikoducu officeboyuna da, laf taşıyanına da, patronuna da. 3 kez denedim, olmayacağını anladm. freelancer olmak en süperi. pijama ile dişillerimize yazıla yazıla çalışabiliyor insan. @noir yengem dün evde olduğumu yazmıştı. bu vesile ile @noir babaya da yanıt vermek isterim. sokakta mı çalışim noir eniştem dskjdh? iş evde canım, benim suçum yok. internet olan herhangi bir yerde çalışırım. iş hayatı, iş neredeyse orada olur. benimki kanepe mesela. yoğundur iş hayatı. ne bayram dinler ne seyran. 9-6 dostlarımıza imrendiğim olur. onlar bilahare tartışılır "pros-cons" olarak. yine de çekemedim ben, çekemem sığırın birinin egosunu. asla çekmem. dalarım ona orada. imkanı olan çekmesin. bir kere geliyoruz dünyaya. çabalayalım, sığırlardan uzak bir yaşam kuralım upwork'te falan.

oldukça monoton ve 40 yaşında insanların bile çocukça davranıp salak saçma trip attığı gittiğim her gün lanet okudugum hayattır.
seçimi bekliyorum. iktidar değişir ekonomi belli bir stabiliteye bağlanırsa kendi işimi kurucam. yok degismezse kötüye giden ekonomiyi de göz önüne alıp emekliler için kahvehane açabilirim. ama kesinlikle sabit maaşla devam etmeyi düşünmüyorum. 27 yaşında saçım döküldü amk.