kader

kendim yazarım kimsenin haddine değil.
senin de değil sakallı dede

ele ya da alna çizili modelleri olduğu söylenen allah'a en yakın şirk tanımı kelime.

hiçbir şey hiç kimsenin kaderi değildir, sadece fakirlere yönelik "uslu uslu oynayın çocuğum, bakın sizin elinizden bir şey gelmez, bakmayın siz onlara, özenmeyin de" oyuncağıdır. laf!

kader konusunda en sık içine düşülen yanlış, kaderin boyun eğilecek, kabullenmek zorunda olduğumuz bir şey olduğunun sanılması, kaderi dramatize eden "alın yazısı" "yazgı" gibi söylemler meselenin özünün kaçırılmasına yol açıyor. aslında kader dediğimiz şey levh-i mahfuz da yazılı olanlar tamamen sizsiniz, ne eksik ne fazla. yaratıcı zaman kavramına bizim baktığımızdan çok daha farklı bir açıdan bakıyor (bunu anlamak için "ezel" sıfatını iyi irdelemek gerekir).
basit bir örnek olarak; beraber yürüdüğünüz arkadaşınızın ayağı takılıp düştü, sizde cebinizdeki zaman makinasını çıkarıp 5 dakika öncesine gittiniz ve bir kağıda "ayağın takılıp düşeceksin" yazdınız, ve 5 dakika sonra arkadaşınız düştüğünde kağıdı ona gösterdiniz, arkadaşınız sizin zamanı bu şekilde kullandığınızı bilmediğinden, kağıtta yazdığı için düştüğünü sanması normal, peki arkadaşınız siz kağıda düştüğünü yazdığınız için mi düştü, tabi ki hayır siz zamanı ondan farklı kullandığınız için ondan önce bundan haberiniz oldu, arkadaşınız sizi daha iyi tanısaydı bu yanılgıya düşmezdi, tıpkı bizler gibi o 'nu daha iyi tanımak bizi yanılmaktan korur, velhasıl kelam yani hiç birimiz kaderimizde olanı yaşamıyoruz, zamanı yaratan, yarattığı zamanın içindekilere vakıf, sadece bu.

alın yazısı da denilen özellikle bahtsız insanların mütevazi tesellisi.

aslinda hepimizin -sadece- allah'ın bizim haberimiz olmadan basimiza gelenleri yazmis olması olarak bildiğimiz, fakat asıl anlamı başımıza gelmis, gelen gelecek tüm olayları allah'ın biliyor olması demektir.

şimdi sınav yapıcaz , bu sınavı ahmet , hüseyin , cemil , cemile ve cemal başarı ile geçecekler ihihihihihih , bu soruyu ahmet en iyi çözecek, şu soruyu cemile öyle bir çözecek ki off offf ha orada hamdi var o çözemez zaten sınıfta kalacak saftorik. sahi ben bu sınavı niye yapıyom ki? acaba herkese kağıt yetecek mi? kağıt yetmezse ne yapalım kağıdı olmayan öğrencileri de direkt mezun sayarız hem onların gönlü olur hem sınıftaki diğer öğrenciler arkadaşlarının yokluğuna ses etmez mezun oldular diye avunurlar. zorunlu seçmeli dersleri sevmezdim . adalet yok kader yok.

grup seksen dört adlı grubun ünlü olduğu şarkıda bahsi geçen kelime.

masumiyet filminin ikincisi.

t: başımıza gelen olayların etkilerini azaltmak için uydurduğumuz saçmalık.

eğer defterin sayfaları karaysa ne kaleme ihtiyaç kalmıştır ne de kalemin yapabileceği bir şey kalmıştır.

allahın bilmesidir. sizin kendi iradenizle alıp uyguladığınız kararı allah önceden bildiği için yazar. allah yazdığı için siz yaşamazsınız. saçma bir şekilde 'kaderim böyleymiş' cümlesini kullanıp durmayın.

yaptığımız her seçim ile ağırlığı artıp taşıması zorlaşan, ölüme kadar, belki ölümden de sonra ardımızda sürüklemek zorunda kaldığımız yük.

ya da hiç olmayan, olduğunu varsaymamız daha kolayımıza geldiği için alt bellek tarafından yaratılan toplumsal terapi.

elinden geleni yapmadıgın halde kadere sığınmak mı?
mm tabii ki (bkz: kısmet)e sığdırırız bu işleri canım.

olduğu kadar olmadığı kader yazmak istediğim başlık.

kader - adamım

"hiçbir karşılaşma tesadüf değildir."

kader, insandan vazgeçmiyor. an be an yeniden ve yeniden yazılıyor. öyle anlar geliyor ki yapmam dediğin şeyi yapıyorsun, katlanamam dediğin şeye katlanıyorsun, sevemem dediğini seviyorsun, gidemem sanırken bir anda çekip gidebiliyorsun, öldüm diyorsun ama yine de yaşıyorsun.

her sınavda ve her yolculukta aslında en çok kendine yaklaşıyorsun. karşılaşmalar, kaderin mürekkebine dönüşüyor. bu yüzden her karşılaşma aslında bir sınavın hikâyesini örmek için ilmek ilmek çoğalıyor. olmadık yerlerde, en olmadık zamanlarda birileri geliyor hayatına, birileri gidiyor hayatından. 'bütün bunların anlamı ne?' diye düşünürken, kendini kusursuz bir öykünün içinde buluveriyorsun. bir de bakıyorsun ki kendi öykünün içinde yolcu olmuşsun. gittiğin her yer sana çıkıyor, sevdiğin herkes senden bir parça... yani başkalarında bile aslında kendinden bir parçaya çekiliyorsun.

şarap içiyorum doğrudur
aklı olan beni haklı bulur
içeceğimi biliyordu tanrı
içmezsem tanrı yanılmış olur

(bkz: ömer hayyam)
üstad çok basit bir dille bu konuya da el atmıştır.

olduğu kadar olmadığı kader.
alnımdaki çizgileri okumaya çalıştığım doğru.
mesela kaşlarımın tam ortasında bir çizgi var. ne diyon lan sen çizgisi. özünde empati kurmaya çalışanların çizgisiymiş o.
bu da kader işte.

kadere inanmak bir seçimdir,
fakat kaderi yaşamak bir seçim değildir.

insanın istediklerinin tanrının ölçüsüne göre ölçülüp sürece koyulmasıdır.

poker masasında kartlar karıştırılıp dağıtıldı. sıra kartları açmaya geldiğinde jack arkadaşına dönüp "üzgünüm fabrizio" dedi. arkadaşı ise "üzgünmüş hadi be!" jack arkadaşının konuşmasına fırsat vermeden "üzgünüm çünkü anneni uzun süre göremeyeceksin. amerika'ya gidiyoruz."

işte o anda elindeki kartları poker masasına çarptı. masadaki paralarla beraber titanik gemisine ait iki adet de amerika bileti kazanmışlardı.

gemi yolculuğu sırasında yardımına koştuğu rose'nin nişanlısı tarafından davet edildiği 1. sınıf akşam yemeğinde kendisini aşağılayan sorulara "istediğim ihtiyacım olan her şey yanı başımda, ciğerlerim için hava ve birkaç parça beyaz kağıt. demek istediğim sabahları o gün ne olacağını bilmeden yataktan kalkmayı seviyorum ya da kimle görüşeceğimi nereye gideceğimi. sadece önceki gece köprü altında uyurken şimdi burada dünyanın en büyük gemisinde siz saygın insanlarla şampanya içiyorum." şeklinde cevap vermişti.

rose ile başlayan arkadaşlık tutkulu bir aşka dönüştü. "bir bilet kazandım, rose. hayatım boyunca başıma gelen en güzel şeydi. bana seni getirdi."

kartları karıştıran oyuncu bir tur daha karıştırsaydı. ya dağıtılan poker kartlarının sırası değişseydi. kartlar jack'in kaderi miydi?