kafa dengi arkadaş bulmanın zorluğu

bulduk da ne oldu? pandemi yıktı bizi.

hâlâ bulamadım ben de kendimle kaynatıyorum

cidden ya eskiden ne güzel "arkadaş olalım mı?" diyorduk ya da birinin annesi "hadi kardeşle oynayın" diyordu. şimdi kimse kimsenin yüzüne bakmıyor. yaklaşık 3 aydır oturduğum apartmanda selam bile veren yok.

sınıf arkadaşlarımın en büyüğü ile aramda 10 yaş var. kafalar uymuyor ki en başta dengini seçeyim aralarından.

kafa dengi arkadaş bulmak kadar, kafa dengi olan arkadaşla aynı samimiyeti sürdürmek bile zorlaştı maalesef. lise, üniversite ve meslek yaşamında edindiğim iyi dostluklar zamana, hayat şartlarına ya da politik ayrışmalara kurban gitti. insan yaşamında yol ayrımları kaçınılmaz: kimi iş/eğitim gibi sosyal ve ekonomik sebeplere; kimi de ciddi ilişki/evlilik gibi kişisel sebeplere dayanıyor. hatta 6 aylığına askere gidersiniz, döndüğünüzde diğerlerinden farklılaşmış hisseder, ayrı düşersiniz. politik ayrışmadan kastım ise sadece a partisi b partisi muhabbetinden ibaret değil. türkiye'de hemen her gün yeni bir gündem patlak veriyor ve derhal yakın çevre ile münazarası yapılıyor. ülkeye dair temel değerlerde uzlaşılsa bile bu sefer (misal söylüyorum) futbol, nükleer santral, baraj, restorasyon, aşı/pcr gibi konularda ayrışma yaşanıyor. şu devirde her birimizi tek tek klonlasalar kopyamızla bile ters düştüğümüz bir konu mutlaka olacaktır. işin en acı tarafı, çok değil 5-10 sene önce -moda deyimle- ayrı mahallelerin mensubu arkadaşlarla orta yolu bulabilirken günümüzde şiddetli bir münakaşaya tutuşmak kaçınılmaz. bu durumun asıl kaynağı hepimizin malumu, fazla irdelemeye lüzum yok.

sanırım en iyisi kendi kendinin kafa dengi olabilmek. başkalarından kaçmak, yalnız kalmak mümkün. fakat insanın kendisiyle didişmesi, geçimsizlik yaşaması korkunç bir durum.

zor değildir. sen kafa dengi değilsindir.

insan ve arkadaş sevmiyorum. kendimle mutluyum. size iyi arkadaşlıklar.

hele ki belli yaştan sonra bırak kafa dengini normal arkadaş bile bulamıyor insan. daha doğrusu istemiyor. seçici oluyor . ben öyleyim şahsen. küçüklükten gelenler yetiyor. insanlara genel olarak katlanmak yıllar geçtikçe zorlaşıyor. tahammül eşiği çok düşük olduğu için savunma mekanizması olmuş oluyor baştan hiç kimseye bulaşmamak.

kafa dengi arkadaş bulsanız da; o, sonradan normale döner. kalakalırsınız valla.

allah'ın bir lütfu adeta. tek arkadaşım olsaydı da kafa dengi olsaydı ama olmadı bir gün olursa burayı güncellerim, söz .

gercekten cok zor. bulsan bile bunu sürdürebilmek büyük bir özveri istiyor. zamanla herşeyin değiştiği gibi kafa yapılarınız da değişiyor ve dengeyi yakalamak oldukca zorlasıyor. ayrıca belli bir yaşa geldikten sonra insanlardan bıkmış olduğun icin "ay onunla mı uğraşıcam" moduna giriyorsun.

yaş almak iletişim kurmak ile ters orantılı olduğundan, zaman geçtikçe zorlaşan/zorlaşacak durum.

o yüzden, temelleri iyi veya sağlam atılmışsa en bozulmayacak olan arkadaşlık; çocukluk, gençlik, lise vs olandır.

eskiler "bazı şeylerin değeri sonra anlaşılıyor" derdi, bu da onlardan biriymiş meğer.

cidden çok zordur. ondan dolayı kafa dengi olmasa bile biraz alanlarımın kesiştiği arkadaşlar edinmeye uğraşıyorum. meseleye farklı bakmamı sağlayacak insanlar tanımak istiyorum.

başlığın
normal dengi arkadaş bulmanın zorluğu
olarak düzenlenmesini talep ediyorum.. her kafa değişiyor ya..
ve kafa yazıyor orada.. mazallah silivriye alırlar bizi..

bolca insanla tanışarak aştığım sorun.
en son sanatsal faaliyetler için arkadaş arıyordum, onu da buldum.
örneklemi geniş tutmakta fayda var.
öyle, armudu sapı üzümün çöpü diye bitlemeyin.

benim için bayağı zor. ama soru şu, arıyor muyum. ihtiyaç duyuyor muyum. hayır. gerek yok bence. kendi kendime konuşurum deli desinler.

insanların mal gibi bir şey olmamasından kaynaklanır.

tabii zor olacak oglum. birini bulacaksin, sonra cikip diyecekler ki:

- 'kafa dengi' olmaz o. 'normal dengi' arkadas olacak. kafa kelimesini kullanamazsin.

bu yani.

gerek yok aga onlar da 2 gün sonra gidiyor kitapları sevin onlar 2 günde sizi satmaz