kafa izni

birkaç sefer mecburen (daha doğrusu kendimi mecbur hissettiğim için) kullandığım hak. dönem dönem bazı özel nedenlerden dolayı kullanmam gerekti ama öyle bir dönemine girdim ki hayatımın, sanıyorum bundan sonra buna hiç gerek kalmayacak. dışarıdan bakan bir göz için dengesiz gibi görünmekten de sıkılmıştım zaten.

gidip gidip gelen birçok yazar var benim gibi. demek ki diyorum şimdi, onların da benzer sorunları var ki yapıyorlar bunu. sözlüğün ilk zamanlarında gereksiz buluyordum halbuki bu özelliği ama demek ki büyük konuşmuşum. kafa izninde olduğum zamanlar sözlük ve içindekiler benim için tamamen yok hükmünde oluyor. yazılanları dışarıdan okumuyorum, kim ne yapıyor bilmiyorum. zaten bu iznin anlamı da bu değil mi? yine her gün gelip bakacak olduktan sonra neden izin kullansın ki insan? okuyayım ama yazmayayım diyorsan bunu izin almadan da yapabiliyorsun. bunu yapan yazarlar var aramızda. kafa izninin anlamı farklı. en azından benim için öyle, başkasını bilemem.

bak ekşi'de bunu yapamıyorum mesela. ülke ve spor gündemindeki gelişmeleri takip edeceğim diye illa ki her gün giriyorum. girince de yazmadan duramıyorum. o yüzden sosyal mecralar içerisinde sürekli aktif olduğum belki de tek yer ekşi. instagram'a bile haftalarca girmediğim oluyor zaman zaman. twitter zaten pek hitap etmiyor bana. dolayısıyla beni arayan ekşi'de bile bulamıyorsa depresyondan falan ölmüşüm demektir.

kafa izni dönüşünde yokluğunun fark edilmediğine acı bir şekilde tanık olan genç inthr girişiminde bulundu..
normal sozluk özetidir

2.5 sene sozlugu biraktigimda dahi ne kada iznine ciktim, ne hesabimi silin dedim, ne hesabi dondurdum.

gereksiz trip bu bence.

bu aralar ihtiyacım olan izin ama şöyle bir iki hafta değil bir sene şöyle hiç bir şeye dokunmasam sadece oyun oynasam harika olur. hatta tüm arkadaşlarımda izin alsa beraber online oyın takılsak. yada çalışmasak mı? en kesin çözüm bu olurdu.

çıkmak zorunda hissettiğim izindir. bazı insanlara dokunuyor sanırım yazdıklarım, ben inanmadığım hiçbir şeyi yazmadım, herkesin karakteri kendi dinamikleri var hayatında, sadece kafa dağıtmak için kalıyordum burada zaten, bunu buraya yazdım çünkü konuştuğum sevdiğim insanlar var burada beni merak eden hergün nasıl olduğumu soran. diğerlerinin canı cehenneme.

eskiden daha hararetli kisiliklerimiz vardı. genclik atesi.
buyuk buyuk soylemlerle giderdik sozluklerden.
sonra olgunlastık. daha aklı selim olduk. daha az kırılganlastık belki. ya da hala hassasız da iki dusunup bir konusacak olgunluga eristik.
boyle buyuk soylemlerle gitmiyoruz artık. gereksiz buluyoruz boyle hareketleri. o hararetimiz gecmis.
insanın ben biri bana tartısmak amacıyla bi sey soylediginde 2+2=5 mi diyorsun, oyle diyorsan oyle olsun, tamamen haklısın vurdumduymazlıgındayım. hic kimseyle tartısacak bir enerjim yok. yılgın bir hosgoruyle her seyi kabul etme halindeyim.
velhasılı bir tribim mribim yok. oyle yogun duygular hissetmiyorum artık.
biraz kitapları bosladım su sıralar. bir bir hafta sosyal medyadan uzak kalıp sadece kitap okumak istiyorum.
bir hafta yokum.
ben yokken birbirinize iyi bakın, kavga etmeyin, kardes kardes oynayın.
beni de ozleyin biraz olur mu? guzel seyler ozlendigini bildigin yere donmek cunku.
cumleten openzi. kalp.

izin kalsın, kafam yerinde güzel.

şu ara çok meşgulüm, bitirmem gereken işler var elimde. ve böyle zamanlarda aşırı stresli olduğum için oyalanabileceğim her şeye sarıyorum. sözlük de şu an bu görevi ifa ediyor benim için. ama kafa izni için zaman sınırı koymak nedir gözünüzü seveyim ya. devlet dairesi gibi niye çalıştırıyorsunuz sözlüğü, bırakın millet uzaklaşmak istediğinde gidebilsin. öff

ed.:#3271532 beni merak eden olmuyor ki ben merak ediyorum. sorun da bu ya zaten*

30 günlük sürenin hissettirdiği

bence fuzuli bir işlev.

kendim için; sözlüğe girmeyeceğim diye bir kutucuk işaretlememe gerek yok; girmeyeceksem zaten girmiyorum.

''aa ama merak eden olur beni'' gibi komplekslerim de haliyle yok; beni merak edecek kadar muhabbetim olan biri ile zaten tek iletişim kanalım burası değildir.

velhasıl imhası uygundur.

oldum olası "sözlüklerde neden böyle bir şey var lan" diye sorguladığım ama kıymetini, denemek istememi gerektirecek kadar zaman kaybettiğimi fark edince ve iki günlük aradan sonra kendimi yine titreyen ellerle sözlük şifresini girerken bulduğumda anladığım fasilite.

sözlük ortamı başlı başına bir bağımlılık haline gelmiş resmen. hiçbir şey yazmadan, anlamlı veya okumaya değer hiçbir şey okumadan, hiçbir etkileşime girmeden sinsice tarayıcının sol üst taraflarını mesken tutmuş bir sekmeden ibaret. giriyorum, bakıyorum, sayfayı yeniliyorum, biraz daha bakınıyorum sonra başka sekmelere geçiyorum. birkaç dakika sonra yine aynı döngü. kendimi iyiden iyiye mapus damında volta atar gibi hissettiğimden pazar günü bir denemek istedim. sözlük yalvar yakar tutmaya çalışsa da ("emin misin? son kararın mı? bak bi yürüyüşe çık düşün gel istersen" diye ısrar edince korktum biraz ama) dondurdum hesabı. beklemediğim bir şekilde iyi de geldi. dün akşam epeydir ertelediğim bir işle uğraşmaya zamanım oldu mesela. arada yapmak lazımmış. gerçi onun için de 1 ay bekleme süresi konmuş olması tadımı kaçırdı ama neyse.

irademin kudreti de dosta korku düşmana güven veren cinstenmiş, vesilesiyle bunu da öğrenmiş oldum. kendi isteğimle katıldığım, geçirdiğim zamana dair hiçbir denetleme olmayan yerden zorla uzaklaştırılmak için izin ister hale geldim lan. admin abilere ablalara para karşılığı kendimi kırbaçlatsam daha gururlu hissederdim sanırım. allah beterinden korusun, amin.

hic cikmadigim ve cikmayi dusunmedigim izin seysi. evet.