kafanın geceleri daha iyi çalışması

hegel'in "minerva'nın baykuşu alacakaranlıkta uçar" sözünü kanıtlar nitelikteki hadisedir. gün içerisinde olaylar olup biter ve felsefe her şey olup bittiğinde çıkar ortaya. gece, olayları değerlendirebilmek açısından mükemmel bir vakittir. belki de bu yüzden insanları gece boyunca uyutmak, sistem için ideal olandır.

benim kafam gece gündüz çalışmaz.

aklı başında olan bir insan ömrünün üçte birini yastığa bağışlamaz.

- erdal demirkıran

aynı zamanda okurken hem zevkli hem de bilgilendiren bir kitap.
herkese tavsiye ederim.*

sabahları çalışmadığı kesin. en azından benim ki iyi çalışmıyor.

t. geçerliliği olabilecek bir tespit.

benim için gündüzle, gece arasında dağlar kadar fark var. eskiden beri geceleri daha iyi çalıştığımı ve hayal gücümü çok daha verimli bir biçimde kullandığımı düşünürüm. şimdilerde geç saatlere kadar oturmam pek mümkün olmadığından, geceleri uyanık olmayı özlüyorum. tuhaf bir gizemi vardır herkes uyurken uyanık olmanın.

sanki hayatı horul horul uyumakta olan diğer insanlardan daha bilinçli, daha esaslı yaşarsınız. eğer evinizde sizden başka geç saatlerde ayakta olan kimse yoksa düşünmek, iç hesaplaşmalar ve değerlendirmeler yapmak için de elverişli bir vakit olup çıkar karanlıklar dünyası. ancak gündüzleri işe gitmeniz ve başka nedenlerden dolayı erken kalkmanız gerekiyorsa, başa da bela bir durumdur inatla geceleri yaşamak… benim için günün bu zamanı hiç istisnasız zihnimin daha açık olduğu, yaratıcılığımın coşkuya kapıldığı bir zaman. tuhaf ama geleceği de daha fazla düşünürüm geceleri. ne yapsam, ne etsem, gitsem mi, söylesem mi, olur mu, olmaz mı soruları daha sık gelir aklıma. ama üstesinden gelirim sabah olmadan. gündüzleri sorunlarla başa çıkma becerim geceye nazaran sinir bozacak derecede düşük.

gece deyince genellikle akla ilk gelenler karanlık (ve gecenin kendine ait sesi olduğu halde) sessizlik. gerçi çoğumuz çocukluğunda karanlık fobisi yaşadığından, karanlığı sevme durumu ya ergenlikle, ya da yetişkin yaşlarda başlar. çocukların karanlıktan korkmasının, ısrarla ışık açıkken uyumak istemesinin aslında göz ardı edilen basit bir nedeni var. uzmanlara göre, bir çocuk üç yaşından itibaren hayal gücünü kullanmaya başlıyor. bu da gündüz kendisine okunan bir masaldaki canavarları, televizyonda izlediği bir çizgi filmdeki zombileri gece hayal edebileceği manasına geliyor. dolayısıyla, aslında çocukların korktuğu şey karanlık değil, etkisi altında kaldıkları başka etkenler. bir de tabii kültürel unsurlar var. birçok ülkede, büyücülerin, cadıların, vampirlerin ve vahşi hayvanların gece cirit attığına ve güç kazandığına dair inanışların bulunması, yetişkinlikte dahi insanların karanlıktan ve geceden ürkmesine neden oluyor.

geceleri yaşanılan korkular yaratıcı eserlerin de ortaya çıkmasına yol açıyor. alvarez’in henüz tamamını okuyamadığım gece isimli kitabında, gece vakti ve bununla ilişkilendirebileceğimiz birçok şey detaylı bir biçimde incelenmiş. kapsamlı bir araştırma kitabı okumak isteyenlere tavsiye ederim. öte yandan, okuduğunuz çoğu romanı, şiiri, makaleyi bir düşünsenize… gece demek ölüm demek… gece demek iffetsiz demek… gece demek tehlike demek… ne kadar haince yakıştırmalar yapılır geceye, sırf karanlık diye. halbuki sabaha dek uyanık olmanın ne hoş tarafları var. geceyi sevenler, gündüzü hiç mi sevmeyecekler? hayatının değerini bilenler için günün her saati harikulade ama ne kadar uyanık kalacağınız, ya da günün hangi saatinde çalışıp, uyuyacağınız bir tercih meselesi olmalı. bir kere gece yaşayanlar güneşin doğuşunu farklı bir gözle izlerler. evet, gece biter ama bitişini güneşle taçlandırırsınız. hele bir de deniz kıyısında bir yerdeyseniz, hava da hoşaf gibiyse, uykuyla karışık tatlı mı tatlı bir keyif alırsınız. yeni bir güne ilk kendiniz başlamış gibi ayrıcalıklı hissedersiniz. ya güneşin batışını izlemek? geceye an be an yaklaşırken de heyecana kapılır insan. bedenen ve zihnen günün karanlık vaktine hazırlanırsınız bilmeden. algılarınız, düşünceleriniz, hisleriniz değişir kendiliğinden.

geceleri yazamıyorum ben. ancak öğle vakitleri. ne sabah ne akşam ne gece.
olmuyor sizler nasıl yapabiliyorsunuz ya. zeka fışkırıyor mübarek.

sessiz, sakin, huzurlu, kafanı bulandırıcak, seni huzursuz edicek kimse olmayınca dolaylı olarak daha iyi çalışıyor.

işin sırrı sessizlik ve yalnızlık ve sarı ışık. gündüz sessizlik ve yalnızlığı ayarlasan da o sarı ışık olmayınca olmuyor.

kafanın üç biradan sonra zehir gibi olması

kesinlikle katılıyorum, beyin daha yaratıcı oluyor, kelimelerin arasında adeta sörf yapabiliyorum geceleri. *

şükür ki onu da hallettim *

1 gercek. geceleri daha 1 deha oluyorum.

benim kafam gerekmediği yerde daha iyi çalışıyor. gerektiği yerde malım.

benimki mesai bitince başlıyor çalışmaya. butun gun mekanik robot gibi is yetistirdikten sonra, is gündemimden çıkınca duyguları olan bir insan oldugumu anlıyorum.

zeki insanların belirgin özelliklerinden biri olduğu rivayeti var.

anlaşılan kafası sonradan gelmiş. neyin kafası bu?

bu gece bizim kafa

bazen iki kisi olduğumu düşündüren durum. çoğu kişi aksine sabah saatleri daha iyi çalışıyor diyor. akşam çözemediğim durum yok maşallah. gündüz allaha emanet

beynin daha bos olmasindandir

evet, tam olarak bu nedenle şuanda iki duble türk kahvesi içmiş ve bilgisayarımı açıp hafta içi yapacağım işleri yaparken buldum bir anda kendimi. arka planda da göksel çalıyor, neden bilmiyorum.