kendi çocukluğunu evlat edinmek

evlat olsam sevilmem. bugüne kadar bana dayanan herkese teşekkür ederim.

çok isterdim. bunlara rağmen bugünüme geldim, kendi çocuklugumu evlat edinsem o çocuğu nerelere taşırdım allah bilir

kaç yaşına geldik hala onunla yaşıyoruz.. kabul edin artık..

terapi sürecimin bir parçası olan durum. doğru şekilde yapılırsa gerçekten tedavi edici özelliği var.
başta yadırgamıştım. ama zamanla çocukluğumu anlamaya başladım. şimdi bazı durumların çocukluğumdan kalan tepkileri tetikleyebileceğini ön görüp o çocuğu sakinleştirebiliyorum.

inat özelliğimi babamdan almış olmam dezavantaj bir durum. kendi çocukluğumla anlaşamazdım muhtemelen. ama yaşadıklarını bildiğimden ötürü ibreyi tam tersine çevirirdim, büyük olmak pusula gibi yön göstermektir neticede.

benim içimdeki çocuk halen yaşadığı için, kendi halimde yaşarken zaten kendimi evlat edinmiş oluyorum.

bana göre hava hoş.

kara kuru suskun bir oğlan idim zaten.

ilk anda "güzel olurdu" diye içimden geçirsem de sonra sonra gözümü korkutan düşünce. aslında çocuk deyip geçmemek gerekir. kendi çocukluğumuzu evlat edinmemiz ve ona etki etmemiz mümkün olmasa da o bizi gerçekten şekillendirdi. bacak kadar çocuk 25 yıllık bir hayatın temellerini attı. kendinden bir parça gönderdi geleceğe. vay kerata.

bence ben kendi çocukluğuma yetebilecek bir ebeveyn olamazdım. belki daha mutlu, huzurlu olurduk ama yine bir şeyler eksik kalırdı. aynı kişinin farklı zaman dilimlerindeki hâlleri olsak da asla aynı kişi değiliz. bir kere sen japonsun, akıllı adamsın küçük yagami.

o biraz asi bir çocuktu, şu halimden daha çok inanıyordu emek vermekle çözüleceğine. etkileşime çok açıktı, öğrenmeye, dinlemeye, tanımaya. dışa dönüktü. küçük hayalleri devasa bir boyuta çıkarabilirdi. sebeplerin peşine düşerdi. eğer o çabaları karşılık bulsaydı gelecekte de aynı kalırdı ve ben de şimdi bu başlığa "çok isterdim" diye başlayan bir tanım bırakırdım. fakat şimdi hayatın birçok alanında yorulmuş bir ebeveyni hak ettiğine inanmıyorum.

derseniz ki "yagami onunla beraber sen de değişeceksin. geçmiş değiştikçe gelecek de şekillenecek" o zaman isterdim işte. daha da bir kuruş inmem. bana gelişi bu.

çok severdim kendimi. bir sürü oyun oynardım. bilgiye aç halimi serbest bırakır istediği kitabı alır istediği kütüphaneye götürürdüm. ama televizyon izletmezdim(çocukken aşırı izlerdim hipnotize şekilde ) düzenli uyutur düzenli yedirirdim. üşenmezdim çocukluğuma bakmaya. sağlığı için küçük teleşlar yapardım. çok ilaç içirmez doğal yollardan iyileşmesini sağlardım. bana yani annesi olan bana sarılmasını ne zaman korkarsa benden korkmadan bana sığınabileceğini söylerdim. daha bir sürü şey yapardım çocukluğuma da üşendim yazmaya şimdi:)

belki kendime mükemmel bir ebeveyn olamazdım ama dövüp travmalarla da büyütmezdim. elimden gelenin en iyisini yapmaya çalışırdım.

iki çılgın bir arada olamazdı olmamalıydı :)

vermezler. bir ailenin, aramayla bulunan tek çocuğuydum. kaldı ki ben, onun sorularını yanıtlayacak kadar sabırlı mıyım, pek emin değilim. aman yerinde dursun.

t: insanların, ilerleyen yaşlarında psikolojilerini toparlamak adına yaptığı deneyimsel psiko-patolojik çalışma. güzel bi çocukluk geçirenler ve travması olmayanların ihtiyacı olmayan olgu.

her baktığımda gülümserdim. zekice açılmış bir başlık.

başlığı görünce uzun uzun düşündüm. hala gözüm dalıp başlığın hayalini kuruyorum. onu karşımda ilk gördüğümde ağlamaktan ne ona ne kendime bakabilirim :')

korkunç ihtimal. 2 günde elimde kalırdım.

benim kadar korkunç çocuk görülmüş şey değil. anacığım ne günah işledi de başına beni verdi allah bilmiyorum ama evlerden ırak!

ben evlatlık verirdim. inan bana sen de verirdin.

bu olmamis der birakip kaçardim heralde.

anam duysa küser benle konuşmaz. benden daha iyi mi ebeveyn olacaksın hayırsız der.

şu olurdu: