kendine aşık olur muydun sorunsalı

olmazdım. kendi hızıma yetişemezdim asla. ben sessiz, sakin ve huzurlu bir ilişki istiyorum.. lan? aha wtf? *

zaten aşığım ki

aşık olmadan önceki halime olurdum

aslan burcuna başlık açmışlar konuşun beee

olmazdım, dırzo erkek değilim.

ben kendime zor katlanıyorum bir de gidip çiftimi başıma bela mı edeyim.

aşk temel ve elzem bir içgüdüyse...
ve yaşamak da bir o kadar gerekli bir fiil ise...
nefes alabilmenin en indirgenmiş hali bile bunlara gerek duyuyorsa...
belki ruh dediğimiz şey insanın kendine duyduğu aşkın ta kendisidir...
ruhsuzluk bencilliği alt etmenin bir yoludur belki de...

olmazdım be.
ama bir elrktrik alırdım.

kendimi izlediğim yansımam; , nehir olsa kurur, göl olsa üstüne baraj yaparlar, deniz olsa ruslar ele geçirir.

objektif bakıyorum: kendimi aşık olarak ziyan etmezdim ya.

aşık olur muydum kestiremiyorum ama benim gibi bir kişi daha olsa hayatımda hayatımın kalitesi ve konforu yükselir iş yüküm çok azalırdı ve hiç sıkılmazdım ona eminim.

tabi nan manyak mısın

hastasıyım kendimin, çevrede bunu destekler yaşantılar verdi bana, hep aşık olunan (maşuk muydu o?) bir karakter oldum, bu da kendimin hastası olma hastalığına yol açtı sanırım. ha ben de aşık olmadım mı oldum, çok sevdim hem de ayrılınca acı hissedip ağladım elbet, bana kalan ben oldu sonuçta ve yeminle ben bana yeterim, kendimle pek mesudum.

olmazdım herhalde...

olmazdım çünkü zorum. ha öyle zor gözükmeye çalışan kızlardan da değilim. bildiğiniz zorum. şen kahkahalar, neşeli haller, bol espriler yapar ve gülmeye bayılırım. etkinliklere katılmayı da sahil kenarında usul usuul yürümeyi severim... ama bazen, bazen işte o kıza ulaşılamıyor. çünkü kabuğuna çekiliyor ve hayatı sorguluyor. hayattan daha çok lendini sorguluyor. yüzünüze bakmaz, selam verseniz yarım ağız selam alır belki de sadece kafa sallar bir hale geliyorum. umursamaz oluyorum. yanımda ağlasanız, çırpınsanız da dönüp bakasım gelmiyor... en çok bu hallerimi seviyorum. çünkü beni bu halimde dahi sevecek insanın sadece kendim olduğunu anlamaya çalışıyorum. belki de kendimi sevmeyi geçtim kendime alışmaya çalışıyorum. kendimi olduğum gibi kabullenmeye...

ha tabii bunların dışında güven problemlerim de var tabii... birine ilk sözlerinden itibaren hep güvenmeye çalışır ve kötü düşünmem. ta ki bir yalanı ortaya çıkana kadar. en basitinden aldım denilen bir hastane randevusunun hiç var olmaması gibi... halbuki benimle de ilgili bir yalan değil ama işte.. o kadar basit bir yalan benim tüm güvenimi sorgulatıyor. kaçasım geliyor ama güvenimin kırılmasından dolayı değil. nedenleri düşünmek istemediğimden. karşımdakinin gözlerine bakmak istemediğimden. söylediği her cümleyi sorgulamamak için kaçmak geliyor içimden... soğuyorum. işte bu yüzden zorum.

zorum çünkü güvenimi kazanmak sevgimi kazanmaktan daha zor. zorum çünkü ben daha kendi yeni kabulleniyorum.

(bkz: köpek gibi aşık olmak)

o bana aşık olsun oglim

şu an bile kendimi sevmezken aşık olabileceğimi hiç sanmıyorum.

olurdum tabi. kaldı mı öyle ben 1 seviyim beni 10 sevsin adamı bu dünyada?

yok.

olurdum diyen de kendini yeteri kadar sevmediğini düşünerek kendine değer verdiğini kendine kanıtlamak adına kendini kandırıyordur. insanın kendine aşık olmasını geçtim insan kendini sevmeyen bir canlı. doğalı bu.

ben olurdum. sonuçta kafalarımız aynı, uyuşur yani. güzel olurdu