kendini anlatamamak

var olmayan birini zaten anlatamazsın ki.

kendini anlatmak istememekten kaynaklanır. konuşarak anlaşma, kendini ifade etme imkanlarına inanmayan insanlarda bilinçli ya da bastırılmış olarak iletişimden kaçınma eğilimi görülür.

konuşmanın yalan söylemek olduğuna inanıldığı tarikatlar bile vardır.

çok sık yaşıyorum.

ifade eksikliğinden çok karşı tarafın anlamaya çalışmamasından kaynaklanan durum.
çünkü hepimiz en çok kendimizin anlaşılmasını istiyoruz.

nedenini sözlük profilinizden çıkarım yaparak bulabilirsiniz.

çok sayko profillere denk geliyorum bu ara sözlükte. sosyopat mı xanaxlı mı bilemediğim bir takım yazarlar türemiş. korkunçlu.

erkekleri hobi olarak engelliyordum sitede. şimdi bir de gereğinden fazla anonim manyak hanımlar türedi. ihbar etcem fatih bilişime.

herkes bir yerlerde bir şekilde kendi anlatıyor mühim olan anlayanı bulmak birileri anlamadıkça anlatamıyoruz sanıyoruz hayatın bir köşesinde anlayanlarla karşılaşmak dileğiyle

kendini anlatamamak kötüdür ama daha kötüsü anlattığı halde yeterli gelmediği hissidir. ben çocukluktan kaynaklandığını düşünüyorum. sizi en çok anlaması gereken insanlar anlamadıysa, buna bağlı olarak özgüveniniz kırıldıysa en doğru kelimeleri bulmuş olsanız dahi hayır daha iyi olabilirdi, daha iyi anlatabilirdim demektir.

eğer kendinizi anlatamıyorsanız karşıdaki sizi anlamaya çalışmıyordur. gerçekten dinleyip de anlayamaması (bir tık) saçma olur çünkü. en azından anlamaya çalışır bu da hareketlerinden belli olur.

kendinizi suçlamayın. anlamak isteyen insan siz tam olarak ifade etmeseniz bile aklınızdan neler geçtiğini azda olsa anlardı. o yüzden çok zorlamayın

2- 3 sene öncesine kadar çocukluğumdan itibaren muzdarip olduğum hastalıktı. kimsenin beni anlamadığını, bütün insanlardan farklı garip biri olduğumu düşünürdüm. iki düşüm vardı bununla ilgili: o beni anlayacak "biri" bir gün çıkıp gelecekti. ( aşk fantezisi) ya da bir gün bütün insanlar gözünde önemli bir iş yapacak ve anlaşılacaktım. (büyüklenmeci fantezi)
aslında önemli anlaşılmaz biri olduğum falan yoktu. kendi öykümü anlamlandıramadığım için, insanlarla yeterince kaynaşamadığım için toplumdan kendimi ayrıksılaştırıyordum. sonra da sıradan olmadığımı ya da garip olduğumu sanıyordum. ne zamanki bütün bu anlaşılamama duygumun çocukluğumda yeterince aynalanamamış duygularımdan kaynaklandığını anladım, o zaman dünyadaki en önemli şeyin sıradan bir insan olmak olduğunu anladım. sıradan bir insan, yani orijinal, kaliteli, hem herkesle aynı, hem de o her insana özgü yanıyla herkesten ayrılan. herkesle bir araya gelebilecek kadar aynı, bir grupta sivrilip eğlendirecek kadar özgün.
anlaşılamıyorsanız, sizi anlayacak bir terapist bulmanız şart.
bu hayat böyle geçmez.

yanlış ifade edebiliyorum kendimi bazen, ama son zamanlarda çok oldu bu ifade edememe, yanlış ifade etme durumu.

sevdiğimin kalbini kırdım istemeden. böyle anlarda diyorum ki keşke bilerek kırsaydım kalbini keşke isteyerek kendimi yanlış anlatsaydım ona.
beni bir kerecik dinlese, kendimi ona anlatsam şiirlerimdeki gibi.

kim bilir o güzel kalbinin hatrına dinler belki sevdiğini...

benimdir. kendimi anlatmak istemem, anlatmam, anlatamam. şarkı yollarım en fazla.

kendimi açıklıyorum. anlatamadığında ya da karşındaki anlamadığın da kendimi tekrar açıklamaya çalışırken en sonunda ben de kendimi anlayamıyorum. (bkz: mesela şu an)

kendini ifade edememek kötüdür. işte özel hayatta her zaman problem olabilir iyi ifade etme ilişkileri istekleri daha kolay hale getirir.

onca kelime arasında uyun sözcükleri bulamayip cümle kuramamak.

aslında anlatırsın. bazen kelimelerle bazen davranışlarınla bazen gözlerinle. ama anlamak istemeyene anlatmaya çalışmak düz duvarı yumruklamak gibi bişey... sen yumrukladıkça sadece ses gelir ama duvar değişmez, sen yumruklarıkça elindeki her kemik kırılır ama duvar değişmez, sen naparsın yap o duvar değişmez. o yüzden sen yönünü / yolunu değiştir ki o elini anlayan biri tutsun.

psikologa da anlatırsın ya diye her gittiğimde kendime kızarım. ama o kadar beceremiyorum ki şu işi kadın az zamanda sorunlarımın düzeleceğini sanıyor hatta boşuna gittiğimi. sen iyisin deyip deyip gönderiyod oysa ben her gün sorunlarımın acısını çekiyorum kimsenin haberi yok

dört yanı çaresizlikle kaplı bir adanın ortasında gibi hissettiğiniz andır. artık kendinizi anlatmak için neye ihtiyacınız olduğunu dahi bilemezsiniz, sadece anlaşılmak istersiniz.

anlatamayacağımı anladığım an susarım. kalabalık etmeye gerek yoktur çünkü, anlatabileceğim biriyse gözlerimden anlar zaten.