kendini anlatamamak

bir sonraki aşama: aman kime anlatıcam zaten anlamıyorlar ki. boşver nasıl anlarsa anlasınlar kısmı. boşvermişliğin ihtisasını yaptırır bu durum.

çok yaşıyorum, hislerinizin tam anlamıyla kelimeye dökülemediğini hissettiğiniz oluyor mu hiç...yani ucundan bucağından evet üzgün diyerek yırtabilirsin ama hep bir boşluk kalıyor anlatırken. sadece üzgün olmak için fazla üzgünüm. fazla üzgün olmak için fazla basit bir tabir...

gibi

ben konuşurken başka şeyler düşünüyorum ve konuştuğum konuyu unutuyorum... böyle biriyseniz ve karşıdakinin sizin ne demek istediğinizi anladığını sanıyorsanız yanılıyorsunuz. çünkü siz bile ne dediğinizi anlamıyorsunuz karşıdaki nasıl anlasın? bundan kurtulmanın yolu varsa beni de bilgilendirin lütfen.

anlatamadığım için uzun zaman önce anlatmaya çalışmayı bıraktığım durum. ne görüyorlarsa öyle anlasınlar. *
(bkz: entry nick uyumu)

boğazını düğümler insanın. çok kötü bir histir. bazen siz kaynaklıdır bazen karşı taraf. ama sonuç değişmez. bir sebepten kendinizi ifade edemediğiniz ya da ettiğiniz ama anlaşılmadığınız anlar haksızlığa uğramışlık hissi yaratır.

psikolojik şiddetin çok fazla formu var. konunun uzmanı değilim ancak benim bile bu cümleyi kurabilecek kadar çok ve çeşitli deneyimim oldu. tecrübe formal bilgi kadar güvenilir olmasa da pratik yaşamımızda sıklıkla başvurduğumuz bir kaynak. ne diyorduk? heh, psikolojik şiddet. dedim ya her zaman sizden kaynaklanmayabiliyor bu durum. konunun önemini tespit etmiş bu yüzden de kendini doğru ifade etmek için önce kendini kendine tanımlaman gerektiğini keşfetmiş bir insan olsanız da bazen karşınızdaki insan tarafından özellikle anlaşılmamak istenebiliyorsunuz. bunun adı da dümdüz psikolojik şiddet olmuş oluyor. hiç etrafından dönmenin alemi yok. sonra kendinizi ne istiyorsun kardeşim benden? seni buna iten içsel ya da dışsal mazeretlerin olabilir tabi. ancak mezar taşıma empatiden öldü yazılacak biri olsam dahi bir yere kadar tolere edebilirim (hatta etmeliyim) senin bu yersiz çabanı. çaba ne yaa; direnç. beni anlamamak için direniyorsun resmen falan derken bulabiliyorsunuz. evet.

anlaşılmak, dinlenmek dinlendirir. aksi için uğraşan insanlarsa ancak belli bir zaman süresince sizi yorabilir. gidip ötede egonu tatmin edebilirsin. benden bu kadar.

hiçbir zaman mümkün olduğuna inanmıyorum kendini anlatmanın çünkü karşımızdaki ne kadar anlamak isterse o kadar anlatabiliyor insan. duygular, kelimeler, cümleler o insanın duvarlarına çarpıp geri dönüyor.

temel sıkıntı kimsenin birbirini anlama derdinde olmaması, herkesin kendini anlatma derdinde olmasıdır. maalesef önce anlamayı öğrenmek gerekiyor. sonucunda insanların dinlemeyi bilmeyen bencil yaratıklar olduğunu zor yoldan öğrenip kendinizi ifade etmeyi kendi isteğinizle bırakıyorsunuz zaten.

sosyallikten uzak, araştırma, okuma alışkanlığı kazanamamış insan beyanıdır.

insanlarla yeterince iletişime geçer, kitap okur, ve kendini geliştirecek adımlar atılırsa sorun olmaktan çıkar. tabi karşınızdaki anlama özürlü değilse o zaman sizlik bir sorun yok.

anlattığın karşındakinin anladığı kadardır, demişler.
kendince anlatmıştır karşıdaki anlayamamıştır.
bakış açısı.
ondan susunca anlaşılmamak konuşunca anlaşılmamaktan bin kat daha iyidir.

burada herkes kitap okumak klişelerine girmiş. yirmi yaşında biri olarak on yıldır kitap okuyorum (çoğunluk dünya klasikleri) ama olmuyor kardeş aynı sorun bende de var. tamamen sosyal hayat ile ilgili olduğu kanaatindeyim.

önceleri anlatabildiğim halde susardım. sustukça derinlerime attım kendimi. şimdi öyle duvarlara anlatıyorum

sadece sinirlenince yaşadığım durum. ağzımdan bir şeyler çıkıyor ama ne çıkıyor? değişik değişik anlamsız kelimemsi şeyler dökülüveriyor. konuşmayı unutuyorum resmen.

kelimelerin senin üzerindeki etkisinin yitirmesi.yahut kelimelerin seni anlamlandıramaması..

konuşurken sürekli yaşadığım durum beni anlamanız için yazmam lazım konuşamam

anlamayanlara anlatmayınca anlatamayan olarak anılabilirsiniz.

sebebi çok kez bulunduğun durumun nedenini karşıya söyleyememek olur. aslında karşıdakinin bir davranışı sonucu yaşadığını açıklayamadığın bir konuşma içinde bulunursun ama hatasını yüzüne vurmak ya da üzgünlüğünün* sebebini bilmesini istemezsin. o da düşünmeye tenezzül edip anlayamamış, tahmin edememiştir. anlatamadığın şey sesinle alakalı zanneder, sana yüklenmesi olasıdır. suçlu* değilse de sebepsiz sorun çıkaran konumuna düşersin. o nedenle açıklamaktan çekinmemek gerek. iki taraf da boşuna yoruluyor, sonucunda haksız görünen siz oluyorsunuz. tabii bunu yaparken iletişimin de zarar görmemesi lazım. *

"çok şey vardı anlatılacak, o yüzden sustum. birini söylesem diğeri yarım kalacaktı. sen duydun mu sustuklarımı?"

bunun tek bir çözümü kitap okumaktır. kelime dağarcığı bir kaç cümleden ibaret olan tip olursanız acıların çocuğu muamelesi görürsünüz.

(bkz: susmayı tercih etmek)