kendini ifade etmeye üşenmek

(bkz: anlaşılamayacağını düşünmek)

üşenmek diyor istememek demiyor. anlatacak bir şeyi var ama anlaşılamayacağını düşünüyor ya da bastırmaya çalışıyor haliyle açığa çıkınca acıyı tekrardan hissetmekten kendini sakınıyor.

insan, yarası kendisine yakın, ayni dertten muzdarip olani kendisine yakın bulur. her dert şahsına münhasırdır. olay benzerdir ama kişi de yansıması farklıdır. haliyle hissedilen duygunun kişideki hissiyatını görmek zordur lakin bu duyguya yaklaşmak mümkundur.nasıl? empati yaparak.

yapmak gereken bazen susmak, bazen hissedilen duyguları ona betimlemek. mesela şöyle bir örnek:" canın sıkkın. konuşmak istemiyorsun. hiçbir şey yapasın gelmiyor. kendini yalnız hissediyorsun. bu acı geçmeyecek sanıyorsun değil mi? "
bunu dedikten sonra karşı taraf ilk kilidi açacak bu belki hemen belki biraz daha sonra. aceleci olmamak lazım. bu şekilde yaklaşılırsa karşı taraf usengecliginden kurtulabilir. haliyle iletişim kurulabilir.

şu sıralar çoğunlukla yaptığım eylemdir. maalesef ki sizi dinlemeyecek ya da dinlese bile anlamayacak insanlar olunca alışkanlık haline gelen bir durumdur. ama şöyle bir artısı vardır. iyi bir gözlemci olup, nadiren güveniniz kırılır. :)

kaybedenler kulubundeki adini hatirlamadigim ama her seye "standart" diyen adam geldi aklima.

ifade etsen de etmesen de karşındaki bi bok anlamayacağı için kendini ifade etmek için insanın ne gücü ne isteği kalmıyor

şimdi işin gücün yoksa süslü kelimeler kullan. karşındaki insanın seni anlayıp anlamadığına dair belirsizliğe takılı kal. ondan sonra, acaba o insana koz mu verdim şüphesi işlensin içine ve sonrasında gelen pişmanlıkla uğraş.
ya ben kendimi anlatırım anlatmasına da, ne gerek var şimdi bir sürü tantanaya. insanın insana en güvenmemesi gereken zamanda ben neden ördüğüm duvarları yıkayım.

mevlana' nın bir sözü vardır ya: “sen ne söylersen söyle, söylediğin, karşındakinin anladığı kadardır.” diye. durum biraz böyledir işte. insan doğru sözcükleri bulmak, kendini mümkün olduğunca açık bir şekilde ifade edip iyi niyetini göstermek için çırpınırken; karşısındaki kişi olayları yine kendi perspektifinden yorumlar, bu çırpınış da beyhude bir çabadan öteye geçmez. bu durumu sık sık yaşadığınızı fark etmeye başladığınız zaman geldiğinde ise, bir anda öylece bırakırsınız. "anlamak isteyen anlardı zaten." diye düşünürsünüz. daha da ilerleyen zamanlarda bu düşünceniz, yerini "isteyen istediğini düşünsün, ne yapayım?" a bırakabilir. neticede zamanınız ve enerjiniz, bu küçük dramalar için fazla kıymetlidir.

narsist insanların arasındaysanız muhtemelen mücadele etme enerjiniz bitip, sürekli heves ve hayal kırıklığı yaşıyorsanız bir zaman sonra haline bürüneceğiniz tanım.

yanlış anlaşıldım mı ses tonum yükselir ama istemsizce. heyecanlı bir şekilde kendimi ifade ederim. kimi zamanda bazı insanlara karşı özellikle "bu mal da beni yanlış anlasın" dediğim oluyor.
bazı insanlara kendinizi ifade etmekle zaman kaybetmemelisiniz. hayat kısa biliyorsunuz ve şu kısacık hayatta ara ara mal insanları görmezden gelmesini öğrenmelisiniz.

genellikle yanlış anlaşılan biri olarak artık dert anlatmaktan bıktım.
artık, acaba birileri yanlış anlar mı diye kelime seçmek yerine, ulan alınan alınsın modunda ilerliyorum.
iki lokma ekmek için birlerine yaranmanın alemi yok.

bazen ne kadar çabalarsanız çabalayın, karşınızdakinin kafasının anlayacağı veya önyargıları kadarsınızdır.
bu durumda ifade işe yaramıyorsa görerek öğrenmesi daha makuldur. sonra kendileri gelir size ya siz hiç öyle değilmiş siniz derler.

kendini ifade etmeye üşenmek bile kendin hakkında bir şey söyler ama zaten.

üşenmekten ziyade, bir yaştan sonra fazla gerek duymamak veya daha az gerek duymak gibi de olabilir.

kendini ifade etmenin ultra anlamsızlığına mazhar olduktan sonra oluşur.

bu alanda başarılıyım.
her insan gibi başarılı olduğum alanda istekliyim.

anlamayan insana kendini anlatmak boş iştir o yüzden es geçiyorum öyle kişileri.

seni dinleyen insanın dinlese de anlamayacagini ve empati kurup hislerini bilemeyecegini anladığın an gelen boşa kendini yormama durumu

dilimde tüy bitti denir ya hani tam o seviyede olduğum için sıktı cidden. gelen gelsin giden gitsin.

evet çok.
öf tamam.
bazen kelimeleri bulamazsın ya da yazdığın seni ifade etmez. sonra da üşenirsin düşünüp yeni yeni şeyler bulmaya. bunları üşenerek yazdım. aslında bıraksam kimse bir şey demezdi ama yeni gelen nesillere örnek olmamız ve mümkün olduğunca forum niteliğinde yazmaktan kaçınmalıyız.
üşenmesem ne olacaktı acaba bir dolu yazdım yine. bir de çok sıkılıyorum ama hiçbiriniz bir şey yapamazsınız.
içim de sıkılıyor. nereden geldim ve bu başlığa enerjimi yedi.

muhtemel tükenmişlik sendromu,
iletişimi sorunlu insanlarla yaşamak zorunda kalmanın sonucu gelişen bir davranış kalıbı oluşturma durumu ,
karşıdaki kişiye çok değer vermemek durumunda oluşan boşvermişlik,
çok fazla tartıştıktan sonra gelen "amaaan beee " konuşsam ne değişecek nötrlüğü,
majör depresyon semptomlarından birisi,
ihtimaller bunlar . hangisi durumunuza uyarsa alın bir dal :)

bilgisayar yokken epey zor oluyor telefonla yazmak; bu nedenle, kendi açımdan, kendim için, anlaşılabilir bir durum. diğerlerini ise fazla cüretkar ve iddialı buluyorum.