kendini insan sarrafı sanan insan

insan birçok şeyi bilmediğini bilecek kadar bilge olmalıdır.

hepimiz öyle degilmiyiz. özellikle 50 yaş üstü erkekler. ben adamı gözünden anlarimla başlayıp bunu gözüm tutmadı ile biten muhabbetler hayatımızın bi parçası. ülke olarak hepimiz insan sarrafıyız ama çiftlik bank ve thodex dolandırıcılığı yaşadı bu ülke. ama dolandırılanlara sorsan onlar hala insan sarrafıdır.

genelde cümlelerini"öyle hissediyorum " diyerek bitiren insandır.

birkaç kişisel gelişim kitabı başlığı gibi konuşabilen insandır. -herkes gibi- birkaç hayat tecrübesi mevcut diye sarraflığa yükseldiğine inanır. gerek var mı böyle ben çok bilirim işlerine? şöyle gıcırından bir hayatı yaşayıp gitsek ya.

kendisini yani kendine ait olan beden ve ruhun sahibinin insan yani dünyada yaşanan bir çeşit canlı olan türün sarrafı olarak adlandırması bütünüdür.

eşittir boş konuşan insan.karakter analizi yaptığını düşünürken itici tavrıyla dikkate alınmayan insan modeli.

cinsiyet gözetmeksizin insan tanımayı seviyorum. kafamda bir profil oluşturuyorum. 'neyi sever, öfkeli mi, güvenilir mi, zeki mi vs..' sonra bir bıkıyorum hoppp ben iyi dürüst demiştim ama adam tam bir pislik cıktı rıza baba.. bu konuda sınıfta kalıyorum ben ne yazık ki hala yapmaya devam ediyorum.

köyden indim şehire filmindeki sarraf ali rıza emminin durumuna düşecek insandır.

şimdilik otuz beş (35) yaşındayım.

hiç okula gitmedim. resmi bir kurumda sürekli bir eğitim/müfredat görmedim. doğuştan sahip olduğum kimlik dışında, sınav sonucu elde edilebilen tek resmi belge olan ehliyetimi almama vesile olan şey ise; askerde, üç hafta sonu zorla yollandığım ali-veli okulu. ilk belgemi zorla aldım/verdiler desem yeridir.* eğitim hayatımın özeti bu. * )

ben, sekiz yaşımdan bu yaşıma kadar hayatın hep "içinde" oldum ve bu durumun; bana, "insanı tanıma süreci" konusunda çok faydası olduğuna inanıyorum. ama, "insanı tanıma süreci" denilen olguyu dramatize ederek "anlatsak roman olur be, biz neler gördük be kardeşş" gibi, varoş övücü arabeskliğin peşinde de değilim. ama.. bir insan, sokakta büyüdüğünde; ister istemez sarraflaşmak zorunda kalıyor bir yerde. ama bu, "ben adama bahtım mı, ciğerini görürüm yigenim" demek de değildir. zira hiç bir insan, başka bir insanı tam olarak tanıyamaz.! zira, çoğu seri katilin normal yaşamlarını; bir tarafta eş, baba olarak sürdürürken diğer tarafta acımasız bir katil olarak sürdürmesi; bir insanı "tam olarak" tanımanın zorluğuna delildir.

bu yaşıma kadar; "insan" denilen mikroorganizmanın! bir çok farklı yerel ve uluslararası modeli ile karşılaştım. aktif/reel/yüz yüze ticaretin içinde büyüdüğüm (seyyar satıcılık, çıraklık-kalfalık-usta vs.) için; bir insanla ilgili ilk intibamda yanıldığım az olmuştur.

bir insanı, ilk bakışta, kısa bir sürede tamamen çözdüğünü iddia eden o kişisel gelişim saçmalıklarından bahsetmiyorum burda. ben, işin daha "real" kısmından bahsediyorum. o yüzden de; bir insanı tam olarak tanıyamazsın, ama.. yürüyüşünden;(dik, kambur, sinik, hızlı, yavaş vs.) konuşmasından; (yüksek, alçak, hızlı, yavaş vs.) bakışından; (uzun, kısa, dik, baygın vs) oturuşundan; (rahat, gergin, kaba vs.) giyiminden; (resmi, rahat, salaş vs.) yemek yemesinden; (hızlı, yavaş vs.) ticaretinden; (sözünü tutma, adil olma, hak gözetme vs.)... yola çıkarak onun kişiliği ile ilgili küçük/yüzeysel ipuçlarını görebilirsiniz.


bakmayı bildikten sonra..

sandığıyla kalır.

ekseriyetle bir bok bilmeyen insandır. güya kafasında kategorize eder insanları. bildiğin kördür kör.

nickaltima beklerim.

tek haneli iq'su ile sizi sınıflar aklınca.bilmediğini bilmeyen "gün görmüş" bir insandır.ivedi hareketlerle kaçın arkadan "notunuzu verecek" :) ama olsun seri kaçın!

insan sarrafı değildir, bu kesindir.

çok iyi karpuz seçtiğini iddia edip, 35 dakika boyunca tezgahtaki karpuzlara vura vura bir tanesini aldıktan sonra seçtiği karpuz kelek çıkan işe yaramaz enişte insanın bir üst versiyonu. daha iddialısı.

yediği kazıklar buradan köye yol olur ama sorsan bir bakışta insanı tanır ve asla tongaya düşmez.

vazgeç artık vazgeç.

20 dk olmadı bu cümleyi kurdum. farkındayım o kadar çok insanla muhatap oldum ki bir noktadan sonra istemesende insanı çözüyorsun. tabii insan değişkendir

yahu yok öyle bir şey. insanın kendisi bile yıllar içerisinde gerek olumlu gerek olumsuz bir sürü değişime uğrayabiliyorsa kimse insan sarrafı değildir.
la daha senin ilerde ne olacağın belli değil.
herkes herkesi tam olarak tanıyamaz ve insan sarrafı olamaz.
nasıl bu kadar rahat konuşabiliyorsun nida? demeyin. konuşurum la tabii. daha ailemin bile benim hakkımda bilmediği bir sürü şey var.
ay şu an tekrardan fark ettim de...
insanlar olarak çok yalnızız la.

iş yerinde vardı böyle biri hakkımdaki tespitlerinin hiçbiri doğru değil. bütün köylüce konuşmalarına karşılık ya susuyorum ya da gülüyorum. bu insanlar zerre aydın değil, hiçbir şeyin farkında olduklarını da zannetmiyorum. genç nesilde böyle olduğunu iddia eden z'ler de çok. bir gün başları belaya girince kendilerine gelirler belki ben normal şartlarda sakin biriyim herkes benim gibi değil ama. hayatı bilmeyen insandır.

onlara güldüklerimizi de biliyor mı acaba

(bkz: davranış analizi uzmanı)