kendini sevmek

insanın kendine hayran olması kendine değer vermesi sonuca ulaşılan durumdur. bir insanın hayattan zevk alması için kendini sevmesi çok önemlidir. başkalarına ihtiyacınızın olmadığını bilmek size kendinizin yeteceğini bilmek sizi mutluluğa ulaştırır.

egomuza çalışır, ona riayet eder, başını okşarız.

sonra döndüm dedim ki; hani benim sevdiklerim?

kişinin kendine katlanabilmesiyle doğru orantılı olan, aynadakiyle barışabilmektir.

çoğu insanın yapılması gerektiğini düşündüğü lakin nadiren başarılı olunan şeydir.

hala yapmak için uğraştığım şey. insan kendini severse başkasına zarar vereceğini, kötülük yapacağını sanmıyorum. çoğu kötülüğün ardında kendini sevmemek var bence.

kendinle barışmak, kendini her halinle kabul etmekten geçer. yapması gerçekten zordur. kendini sevmeyen insan, başkasını da gerçekten sevemez. içindeki o sevgi boşluğunu doldurmak için bazen insanları daha çok sever. daha çok severse daha çok sevileceğini düşünür. her insan sevgiye muhtaçtır. kendi sevginizi kendinizden esirgemeyin.

kazanması zor bir farkındalık. yaşadığım çoğu problemin kendimi sevme konusunda eksik olmamdan kaynaklandığını farkettiğim günden beri bu eksikliği gidermek için çabalıyorum. bugün bu konuda iyi bir noktada olsam da daha fazla çabalamam gerektiğinin farkındayım. bizim bizden başka kimimiz var ki sevgili yazarlar?

birinci dereceden narsisizm.

insanın kendini sevmesi güzeldir lakin fazlalığı narsistliktir.

olması elzemdir. çünkü sen kendini sevmezsen kimse seni sevmez.

kişi kendini sevmezse kimse onu sevmez, o yüzden ille de sevmesi gerekir.

sen kendine değer vermezsen kimse vermez.
sen kendine saygı duymazsan kimse duymaz.
sen kendini sevmezsen kimse seni sevmez .

kendimize verdiğimiz değer ölçüsünde sonuç alırız.

yaklaşık 5-6 sene önce kendimin farkına varıp sevdiğim şeyleri yapmam gerektiğini ve öncelikle insanın kendini sevmesi gerektiğinin farkına vardım. o zamandan beri kendimi sevip kendimi değerli buluyorum. sevmediğim şeyleri kimse bana yaptıramıyor, ben istemedikçe olaylara aşırı üzülmüyorum, yeri geldiğinde ego yapıyorum. bunların hepsi kişide olması gereken ve bizi biz yapan şeylermiş. tabiki abartılmadan. canım kendim

egoistlik ile sıklıkla karıştırılan, oldukça gerekli olan ama aşırısı narsizme gelen bir durumdur.

aşırısı narsist kişilik bozukluğuna denktir. uzak durulması gereken insan modelidir.

kendini sevemeyen, başkalarını da sevemez.

sanıldığından çok daha az insanın yapabildiği eylemdir. çoğu insan kendini sevmediğinin farkında bile değildir, ki bu insanların bir gün kendini sevebilme ihtimali, kendini sevmediğinin farkında olan insanlara göre çok daha düşüktür.

insanın kendisine yapabileceği en büyük iyiliktir. ve hatta çevresine de yapabileceği en büyük iyiliktir. insanın kendisiyle ilişkisi aynı zamanda başkalarıyla ilişkisidir. başkalarıyla ilişkisi de kendisiyle ilişkisidir. en önemli ve sağlam saygı çeşidi öz saygıdır. bu sayede kişi çevresine duyacağı bütün duyarlılık, erdemli yahut erdemsiz davranışlara karşı daha doğru bir empati geliştirebilir.

biz toplum olarak kendimizi sevme konusunda sağlıksız bir toplumuz. egoizm, nariszm ve kendini sevme mevzuları tarihsel olarak çok karıştırılan biçimlerdir bizde. mutlaka zaman ayırıp benliğimizde bunların tasnifini oluşturmamız gerekir.
toplumsal dayatmalardan biri de sevginin koşulsuz bir olgu olduğudur. kanaatimce bu da sağlıksız bir sevme çeşididir. hatta sonu histeri krizleri, ankisiyete kişilik bozukluğuna kadar gider. emek temelli olmayan sevgi çeşidi mutlaka yüzeysel, kisvelere dayalı bir sevgidir. hatta sevgiden çok güdü veya dürtü de diyebiliriz. kendimizle kuracağımız sevgi ilişkisi de mutlaka, kendimize, çevremize gösterdiğimiz özen ve emek temelli olmalıdır.

en çok kimi seviyorsun? hayatında ki en önemli değer verdigin kisi kim? gibi sorulara hep kendimi-kendim diye cevap vermişimdir, soru bitmeden pat çıkıyor ağzımdan, başka kimse gelmiyor aklıma.

her şey önce kendini sevmekle başlar. kendini sevmeyen başkasını sevemez.çünkü en çok kendimize haksızlık yapıyoruz, en çok kendi hakkımızı yiyoruz.