kişinin kendi yaptığı espriye gülmesi

bakın fuckology ne diyor: "sarkazm* seviyem öyle bir noktaya geldi ki artık ben bile dalga geçip geçmediğimi bilmiyorum." resmen beni tanımlamış, o yüzden kendi esprime her türlü gülerim. **

doğrusu bu değil mi? millet gülsün diye niye espri yapalım, tabii ki ilk önce biz kriz geçireceğiz.

kendime gülüyorum saçma sapan esprimi de kimseye anlatamıyorum boşa kaçıyor üzülüom*

gülmek var gülümsemek var bir de kahkaha atmak var. gülümsemek neyse de ötesi olmuyor yapmayalım.

bence ufak bir sırıtış, kahkahalara boğulmaktan daha utanç verici. sen sulu gözlerle yerde yatarken başkalarının ne düşündüğü çok umrunda olmuyor.

ee normal ilk sen anlıyorsun o espriyi.

yalnızlık budur.

komik olmasa yapmayacağını bizatihi kanıtlama hareketi.

hele bir de gülerken anlatamamak vardır ki böyle boş boş bakarlar size cümleyi tamamlamanız için, oysa siz kendi tepkiselliğinizle sindirip bitirirsiniz olayı. artık gülseler ne gülmeseler ne. mis.

kendi kendiyle mutlu olabilen, hatta kahkaha atabilen insan ne var yani.

ceyda kasabalı.

komik bulmuyorsam neden espri yapayım ki? tabii ki güleceğim.

güzel yapmışımdır kendim kendime katılırım canım kendim

sıkça yaptığım, alışkın olduğum bir durumdur.

kişinin kendisine 'ben anlarım çünkü en iyi ben tanırım seni' demesidir.

gülmezse zaten o espri olmaz.

gayet doğal bir durum. kendi yaptığımız espiriye kendim gülmeyeceksem başkasının gülmesini nasıl bekleyebilirim ki? bir nevi kalite kontrol olarak düşünebiliriz*

espri benim gülüş benim, ellere nesi?

yalnızken kendi yaptığın espiriye kahkaha atmak

(bkz: kendi omuzlarına tırman başka nasıl yükselebilirsin ki)

herkes kadar, çok güldüğüm bir arkadaş anısı falan aklıma geliyor bazen kalabalıkta ansızın.

çat kapı çıkar gelir o anı. tam olarak 5 saniye önce trenin içinde ,koltuğun hemen üstünde asılı duran ekrandan, geri zekalı bir metro yayınına bakıyorduk boş boş. nereden geldiği, nereye gideceği belli olmayan ansızlıklar ne acayip değil mi çocuklar?

dur durak bilmeden kıs kıs güldüğüm o anlar.

gülmeyi engellemeye çalışmak kadar zor bişi yoktur öyle anlarda. bir yere gidiliyorsa toplu taşımada inmemiz gereken durak gelmek bilmez, yol bitmez. gülmenin ertesinde dönüşmüş oluruz artık, bir boşvermişlik çekip almıştır bizi. anlamsız bir ferahlama.. oysa hayat tüm ciddiyetiyle bir sonraki durağa taşıyordur milleti.

millet 'geri zekalı mı len bu' bakışı atar. biz o durakta ineriz. gülmemiz geçmiştir çoktan. en yakın ciddiyeti takınırız yolda yürürken.

hiçbir şey yaşanmamış gibi.