kitap ayracı olarak kullanılan en tuhaf şey

antep fıstığı kabuğu

alışveriş fişi.

bugün okulumun kütüphanesinde kitapları incelerken dan brown'ın dijital kale kitabının arasından 2 tane fotoğraf çıktı. bir annenin ve bebeğinin fotoğraflarıydı. acaba gerçekten kitap ayracı olarak mı kullanıldı?

peçete tuhaf sayılır mı çantamda sadece peçete bulunca yırtıp arasına koymuştum.

çantam. nasıl diye sormayın bende bilmiyorum.

kedi patisi.

tiyatro, konser biletleri

kuş tüyü kullanıyorum ben. sokakta tesadüf bulduğum tüyler şans getirir diye alabiliyorum. biraz temizlik sonrası ta tam, harika bir ayraç.

bozuk para

kimliğim.

tuvalet kağıdı, peçete

öğrencilerimin mektupları.
beni çok sevdiklerine dair bir şeyler yazar genelde üstünde.

kitabin arasina birakmistim bi kere...

kullandığım not kağıtlarını çok kez ayraç olarak kullanıyorum, sonra bir gün bir kitabın arasından bir not düşüyor vay be dedirtiyor bana.

peçete

l koltuk... böyle söyleyince tuhaf durdu ama.

kitabı okurken ters çevirip, kapağı yukarı bakacak şekilde, açık olarak koltuğun üzerine bırakıyorsunuz. taa taaaa.

hatta bunu o kadar içselleştirdim ki, aslında o en başından kitap ayracı olarak imal edilmiş bir eşyaymış da sonradan biz onun üzerine oturmak gibi bir misyon yüklemişiz gibi. uzun süre oturduğumda bazen birden bir kitap ayracının üzerinde oturuyormuşum hissi gelir, irkilirim. gerçekte bir l koltuğu kitap ayracı olarak mı kullanıyorum yoksa bir kitap ayracını l koltuk olarak mı kullanıyorum ayırt edemiyorum. kavramlar birbirine giriyor. bazen ev temizliği ile ilgili konuşurken kitap ayraçlarının altlarına kadar süpürdüm filan diyorum.

yo ne alakası var, sensin deli.

bıçak.

kutu tuborg'un üstündeki alüminyum ... güzelce sıyıra sıyıra düzleştireceksin ama...

karar vermesi zor; abur cubur ambalajından bir parça, biber sapı, saç telim...

rahmetli dedemin kartvizitleri, muhtemelen 80'lerde falan kullanılmışlar en son. çok beğendiğim kitapların sonunda okurken kullandığım kartviziti bırakıyorum, aşağı yukarı 200 adet falan var elimde. düz beyaz zeminin üzerinde basit ve yalın bir tasarımla ismini ve mesleğini görmek hoşuma gidiyor baktığımda.

dedemi az bir zaman tanıdım, o esnada da kıymetini bilemeyecek kadar küçüktüm. ömrünün son 15 yılında zamanın kullanışsız kaynaklarından ingilizce öğrenmeye çalışmıştı, öyle ki "kurşun olsa kafama sıkardım şu ingilizceyi" derdi. özellikle ingilizce bir kitap okuduğumda onun hatrına da okuyormuş gibi hissediyorum.