kitap yazmak

sanıldığı kadar basit olmayan,
sanıldığı kadar önemli olmayan
bir ukde.
halbuki yap geç.
3 günlük dünya, içinde kalmasın hiç bir şey.

ilk şiirimi ve öykümü 7 yaşında yazmıştım, heyecanla şiirler ve öykülerin bulunduğu sayfaları kartondan bir kapak yapıp zımbayla kitap algima uygun şekle sokmuştum. ilkokul öğretmenime götürdüm, şöyle bir baktı ve benim yazdığıma inanmadı.
bu olaydan sonra yazmak veya okumaktan nefret ettim, lise yıllarına kadar bütün kompozisyon ödevlerinden ve sınavlarından orta notlar aldım.
lisede, duygu durumumda yaşanan değişimler, kalabalık içinde yalnız olma, anlaşılamama hissi, gerçek ilk aşk, edebiyat ve şiir aşığı bir okul müdürü, alışılmadık bir edebiyat öğretmeni kağıt ve kalemi en iyi iki dostum haline getirdi.
o zamandan beri kaç tane şiir, yazı yazdım, bilmiyorum.
artık belli bir olgunluğa erişmiş, yine kalabalıklar içindeki yalnızlığımı üzerine çaldığım, var oluş kavramını irdelediğim bir kitabım çıkmak üzere.
sadece ve sadece anlaşılabilme kaygısı insana neler yaptırıyor. belki kimse okumayacak, belki de bir uyanma sinyali olacak bir çok insana bilmiyorum ama en azından bu dünyaya somut bir şey bırakmış olacağım.

sanıldığı kadar kolay ve sanıldığı kadar zor olmayan eylem.

hayalperest insanların en büyük hayali

uzun zamandır aklımda olan ama hiçbir zaman cesaret etmediğim eylem. kafamda yazmak istediğim onlarca duygu varken hep zorlandım kağıda dökmekte. son birkaç gündür yapmaya hazır hissediyorum, galiba bu gece başlayacak gibiyim. belki bir gün geriye dönüp okurum ve gözümde bu günlerim canlanır.

"herkes bir kitap yazmış olmak ister,ama kimse bir kitap yazıyor olmak istemez "demiş bir düşünür .

her gün zihnimde 15 kez hikaye yazıyorum, hatta bunları yayımlamak da istiyorum ama bakıyorum kime sunacaksın. benim eserlerim öylesine bakılıp geçilmeyecek kadar değerli. okuruz diyen bir azınlık çıksın söz bastırıcam.

bazen sıradan bir iş. hatta 9-6 ofis işi. popüler serilere fabrika gibi kitap yetiştiren pek çok pulp yazar var. goodreads'e bakarsanız 100'lerce kitabı olan 30-40 yaşlarında yazarlar bulursunuz.

her yazara bilge kral muamelesi yapmaya gerek yok.

her sözlük yazarı bence bunu k*çıyla yapar. biz zaten duygularımızı, düşüncelerimizi kelimelere dökme konusunda sözlüklerde fazlasıyla staj yapmış insanlarız. kıytırık bir konu bulup da onu kitaba dönüştürme konusunda neden zorlanalım ki ?

kendimi, olabildiğince çok kitap okuyarak ve daha önemlisi okuduklarımı anlayarak hazırladığım hayalimdir. bence kitap okuma alışkanlığı olan herkesin içinde "ben de mi yazsam ya?" diye gıdıklayan bir dürtü vardır. bendeki o dürtü büyüdü ve en büyük hayallerimden birine dönüştü. etrafımdan, kalemimden çıkanlarla ilgili iyi dönütler alsam da kendimi henüz yetersiz görmemden kaynaklı daha aşacak çok yolum var. umarım bir gün nitelikli bir eserle ölümsüzlüğü yakalayabilirim.

hiçbir zaman yazmayı bırakmadım. terk etmeyeceğim yegâne eylem olabilir. düşüncelerimi, planlarımı, duygularımı hep mürekkebe, dijital mürekkep de olsa hep bir yere döktüm.
denemeler ve şiirler yazıyorum. geçmişte kurgu denedim, bir distopya. fakat ilerletemedim.
şimdi ise bir zarifoğlu ideolojisinde bakıyorum yazıya. hem söylemek istediklerimi söylediğim, hem düşüncelerimi döktüğüm bir araç. bir amaç. her şey.
belki zarifoğlu'nun yaşamak kitabı gibi bir şey yazmış olurum sonunda.
çok güzel cümlelerim var. yazdıklarımı seviyorum. dönüp bakmayı, onları okumayı seviyorum. onlara güveniyorum.
sayfalarca deneme yazdığım da oldu, seslendiğim insanlar da... ses tellerim ile iletemediklerimi büzüp yazı haline getirmiştim. getiriyorum. onların haberi olmasa da insanlara böyle sesleniyor, söylemek istediklerimi söylüyorum.

tüm bunları bir günlük gibi, devam eden bir hikaye, yani hayat hikayemin birer parçası gibi neden biriktirmeyeyim? belki isimleri değiştiririm. ben değilmişim gibi davranırsınız okurken. romanmış gibi yaparım.
veyahut ben ölünce yayımlarsınız.

zirâ zarifoğlu'nun yaşamak'ı, ne de çok kendimi gördüğüm bir kitaptır.. bir tane de ben yazmayı çok isterim. kısa, öz, etkili düşünceler. biriktirilmiş, delişmen cümleler. hesaplaşmalar. dünya ile, kendim ile.
yazacaklarım ancak bunlar olur çünkü tek bildiğim budur.

küçükken yazar olmak istiyordum. şair oldum. iki şiir kitabı çıkardım. ama pek beklediğim gibi olmadı ya. şiir değer görmüyor galiba. düz yazıdan devam edeceğim. burada yazma eylemini geliştirmek için pratik yapıyorum.

çoğu insan aslında satırlarımı okuyor ama benim olduğumu bilmiyorlar..

hayatı eline almanın bir başka yoludur. var olmamış tüm olasılıklar artık ellerinizdedir. yazmaya başlamak zor olsa da (her şey mükemmel olmalıdır) sonrası akıp gider. akıp giderken paragrafların bir süre sonra sizin tarafınızdan değil bizzat yazının kendisi tarafından yönlendiğini, şekil değiştirdiğini fark edersiniz.

eline kalem alanın yazar olduğu şu memlekette çok da anormal bir durum değildir. hemen buluyorsunuz bir mafya, masum bir kız, lüks bir araba sonra da seviştiriyorsunuz ikisini. alın size kitap.

ergenler ıslak rüyalarını yazıyor sonra bir bakıyorsunuz kitap oluyor. ne kadar kolay enayi avlayıp para kazanmak...

bütün klasikleri bitirmiş olayım ve bana yenilerden bir kitap okumam gerektiğini söylesinler size yemin ediyorum yine okumam. gerçekten bazı şeylerin içi çok boşaltıldı ve o yüzden yeni şeylerden okunacak bir tane düzgün bir şey yok...

benim de zamanında çehov'un 'avda trajedi' adlı uzun öyküsünden epey etkilendiğim için denediğim fakat başaramadığım.

bir zamanlar yazarken imkanların hiçbir şekilde onları yayınlamama izin vermeyeceğini düşünürdüm ama öyle bir zaman geldi ki şu an her yazılan basılıyor bu iyi bir şey mi kötü bir şey mi bilmiyorum ama ben olması gerektiği gibi yayınladım. en azından o tatlı tatlı şiir yazan çocuğa borcumu ödedim. şimdi de yazıyorum umarım büyümüş olan alaca harcamaz bizi. yazdıklarımı her zaman elimden geldikçe yayınlayacağım beni zengin etmeyeceklerini bile bile. hatta şu ana kadar kitabıma hep verdim. bana gelen bir şey yok. fakat zaten amaç ondan para kazanmak değil. yukarıda tanımlar okudum kendimi buldum çoğundan bu demek benim gibi insanlar var demek oluyor. aklıma bu insanların hepsini bulup bir örgüt kurmak gelse de onun da olmayacağını da biliyorum. neyse konu o değil.

kitap yazmak bir meslek değildir bana göre bir hobi ve ben bu hobiden keyif alıyorum. dönüp yazdıklarımı okuduktan sonra bazen gülüyor bazen hüzünleniyorum ve çocuk ne yazmış be diyorum her seferinde. bu bana yetiyor.

oluşturduğum karakterin yaşadığı dilemmayla karakteri artık tanıyamamam sonucunda bırakmış olduğum eylemdir

kendi kendime çok yazasım var, sağa sola karaladıklarımı toparlayabılsem. ama sonra yine kendı kendıme ağaça yazık diyorum bana sayfa olacak olan.

meşakkatlidir. yazanlara helal olsun. ben biraz kitapları yarım bırakanlardanım...