kitaplardaki cümlelerin altını çizmek

her kitap yeni bir hayattır ve onu okuyan kişi o hayatı yaşamıştır . altını çizdiği yerler ise yaşamından kalan hatıralardır .

ikinci el kitapları sevme sebebidir. ampirik okur çok olduğundan herhalde insanlar en olmaz denilen kitaplarda bile kendilerinden bir şey bulup çiziyorlar altlarını. insanların mutluluklarını, umutlarını, telaşelerini, hüzünlerini ve fikirlerini ya da en basitinden beğenilerinin bir parçasını yakalamak çok keyifli oluyor. iyi günümdeysem bazen artık ulaşılamayan telefon numaraları, kurutulmuş çiçekler, katlanıp araya konulmuş mektuplar ve fotoğraflar da çıkıyor içinden. ismet özel gücenmesin ama belki de bazen başkalarının düşünceleri ile başlıyordur hayatın bazı yerleri. saltuk abi vardı bizim, benim sevdiğimi bildiğinden ikinci el kitapları ayırırdı kenara hep. özellikle altı çizili olanları seçerdi huyumu bildiğinden. beraber karıştırırdık bazen sayfaları, o gür kaşlarını çatar sigarasını üfleye üfleye söylenir dururdu. peh derdi, çize çize bunun mu altını çizmiş. ben bazen benim sevdiğim yerleri çizenlere laf ederdim de omzumu dürtükleyip sartre'lık yapma derdi, ondan takılı kaldı ağzıma ne zaman biri benimle aynı fikirde olduğunda rahatsızlık duysam sartre'lık yapıyorum yine diyorum. çaka abi vardı yine sahaflardan biri, adamın adını çakabey koymuşlar o yumuşak görünümüne rağmen el pençe divan dururdum yanında adamcağızın. ganimet bulmuş gibi sevinirdi kitaplardan bir şeyler düşünce. sanki yapboz tamamlar gibi altı çizili yerlerden bir şeyler arar dururduk. uzun lafın kısası çok büyütmemek gerek bazı şeyleri, güzeldir sevdiğin bir yerin altını çizmek. yok kitabın orası katlanmış yok şuraya mürekkep dağılmış diye diye kafayı yemeye gerek yok.

yapmadığım, yapamadığım eylem. kitaplarımı isteyenler oluyor korkuyorum yaralarımı göstermeye.

kitabı sana özel kılan yazarının üstüne senin de düşüncelerinin eklenerek kitabın ruhunun çoğalıp yüceldiği eylemdir.( bkz: terapi)

asla yapmadığım eylem, ben ki kitapları okurken tam açmıyorum bile yıpranmasın diye.
bunun yerine hoşuma giden cümleleri kara kaplı bir defterim var oraya not ediyorum.
bütün kitaplarım hiç okunmamış gibi yepisyenidir ben de buna tutuluyorum.

anlar, izler, tutkular.

cok kitap okuyanların fazlasıyla yaptığı eylem.
araya bir çok kitap girdiğinde,geri dönüp eline aldığın anda sana kitabın büyük bölümünü hatırlatan şeydir.

tehlikeli oyunlardan kitabın tamamının komple altını çizdim. iki kalem bitti. o zamandan beri sadece okumakla yetiniyorum.

artık şöyle düşünüyorum, bir kitabı çizmenin tam vaktidir diye. hiç iz bırakmadan, okuduğunu kitaba göstermeden, bak ben burayı aldım demeden kitabın son kapağını kapamak biraz hayaletçilik hareketi. kanımca kitapla olan ilişkinin bir göstergesi, yıpratmadan yaşamak lazım.

eskiden kitaplara zarar vermek istemediğim için, kitaplarım hep yeni alınmış gibi kalsın diye * hiçbir zaman sevdiğim cümlelerin altını çizmez, deftere not alırdım. fakat artık incecik olacak şekilde ve kitabı deforme etmeden beğendiğim yerleri çiziyorum çünkü; o kitabı okuduktan aylar sonrasında, kitabı elime alıp sayfalarını şöyle bir çevirdiğimde gözüme o şahane cümlelerin ilişmesinden inanılmaz keyif alıyorum. zamanla bazı zevklerimin değiştiği gibi bu da değişti. fakat hâlâ kitaplarıma en ufak zarar vermiyor, sayfalarını kıvırmak veya yırtmak gibi hareketlerden kaçınıyorum. ben ne kadar değişsem de sanıyorum ki bu huyum asla değişmeyecek. *
ha bu arada ödünç kitap isteyip de sonrasında geri vermeyen insanlar, sizler iflah olmaz birer pisliksiniz. * *

yapmaya kıyamacağım türden bi alışkanlık. geri dönüp bakmak ve o zaman nelere dikkat ettiğinizi ya da takıldığınızı görmek açısından güzel bir şey ama ben yapamam ya. onun yerine okurken onunlaymışım ve düşüncelerini paylaşıyormuşum gibi hissettireceği için hediye gelen bir kitapta altı çizili cümleler görmek çok daha mutlu ederdi beni.

kitaplarıma kıyamadığım için yapmadığım eylem.

bazı yazar arkadaşların ifade ettiği gibi kitaptaki cümlelerin altını çizmek, kitaba yapılmış saygısızca bir davranıştır. hiç yapmadığım eylemdir. eğer kitapta hoşuma giden bir cümle bir kesit varsa pos-it kağıdına not alır, sayfaların arasına iliştiririm.

gerizekalının biri “kitaplara zarar veriyorsun,” dediğinden beri yapamadığım aktivite. kitaba zarar verdiğimi düşünmüyorum ama içimden bir ses tam en güzel yerin altını çizecekken “emin misin?” diye soruyor.

okuduğum kitaplarda çizik ve sayfa katılamaktan nefret ediyorum. bana dokunan cümleleri fotoğrafını çekmeyi veya not almayı yeğliyorum.

neden yaptığımı hâlâ anlayamadığım eylem. paylaşmak düşüncesi mi açıp tekrar okumak düşüncesi mi ağır basıyor anlamak zor.

hayatımın ilk 20 yılı asla yapmadığım şeydir, son 2 yıldır da her satırın altını çiziyorum. yaşlandıkça daha doğrusu insan bir daha doğmayacağını anlayınca, yapmam dediği ne varsa yapıyor. yapsın da.

t: kitaba metaforik davranmamak, romantik bir nesne olarak görmemek.

altını, üstünü, sağını, solunu her yerini çizerim. "ulan be, cümleye bak" dediklerimin hem altını çizerim hem yanına şekilli şukullu işaretler yaparım. kitabı katlayarak okuyan tip de benim bu arada. affım yoktur.
başlarda ben de masumdum. iki büklüm ederdim kitabı öyle okurdum, aradan aradan. yanlışlıkla bir çizik attım mı kafayı yerdim. sonra bir gün üç saniye falan düşündüm ve bunun mantıksız olduğuna karar verdim.
altını çizmek hatıradır, kitabın içinde anı biriktirmek gibi. dönüp baktığında bazen "ben niye burayı çizdim ki?" dersin bazen de niye çizdiğini hatırlarsın. ayrıca kitabın içinde kısayol oluşturmak için de gerekli diye düşünüyorum. elli saat bir yere yazacağıma ilgili yeri çiziyorum işte.
eğer kitaplarla sürekli haşır neşir biriyseniz, özellikle akademik olanlarla, kötü haberim var: bir gün o cümlelerin altları çizilecek.
haa, kitabın sayfalarını kıvırma olayı var bir de, o hakikaten çok çirkin duruyor.

kitapta yazılanları ne kadar anladığını görmek için yapılan eylem.*

yaralarımı kimseye teslim etmeyeceğim için güzel güzel çizer sonra dönüp bakarım