kitaplardaki cümlelerin altını çizmek

romanlardan ziyade kişisel gelişim kitaplarında ağırlıklı olmak üzere hemen her kitapda yaptığım bir eylemdir.
*
ilerleyen zamanlarda kitaplarımı açıp baktığımda altı çizili cümleleri okumak hoşuma gider.

eskiden minik bir defter tutardım kitap okurken, altını çizmek sanki zarar vermek gibi gelirdi. ama sonraları dedim ki bir yaşanmışlık hissi olmalı, sahaftan aldığım zaman da altı çizili veya not yazılı yerler gördüğüm zaman hoşuma gider bu. onu okuyanda kimbilir ne hisler uyandırdı, ne düşünerek ne hissederek çizdi acaba derim. ben ilk başlarda tükenmez ile çizdim sonra baktım kitapta kötü görünüyor ben de kurşun kaleme geçtim. hem zaten ikisi de aynı aileden geliyor, birbirlerine zararları dokunmaz dedim. şimdi içim daha rahat yazıp çiziyorum. onlar benimse eğer, benden izler taşımaları gerekir.

içinde kendi görmüş gibi hissettiğin cümleleri kayda geçirmek dönüp dönüp hatırlamak için kaydetmek.

turuncu fosforlu kalemle direk cümlenin üzerini çizerim.

kitapta cümlelerin altını çizmek bir bakıma o kitabı kişiselleştirmektir. altını çizmek bir yana bazen notlar aldığım ya da düşüncelerimi paylaştığım da olur...

bu o kitabı benim yapar. sahiplenme duygusu yaratır.

kitap okurken yabancı kelimelerin altı mavi kalem ile, çok önemli detayların kırmızı kalemle çizilmesi anlamayı kolaylaştırır.

ben de altını çizerim ama geçende aynı masada oturduğu tüm erkeklere yanlayan birinin erkek kadın ilişkisinde saygı ile alakalı bir alıntının altını çizdiğini gördüm. sonra da dedim ki çok da abartmamak lazım. altını çizdiğimiz her cümle bizden bir iz taşır, kitabı kişiselleştirmiş oluruz ama bazen de olmayız. öylesine biraz duyar kasmak bazen de gösteriş yapmak için çiziyoruzdur belki de. gerçekten benden bir iz taşıyorsa mesela asla altını çizmem ki kitabı emanet ettiğim kişi bir şey anlamasın, altını eşelemesin diye.

en sevmediğim şeylerden biridir. her zaman kitaplarımın tertemiz olmasını isterim. hele renkli kalemle çizenler fenalık getiriyor bana.

en başlarda sevmiyordum, sonraları mükemmler cümleler bulmaya başladım kitaplarda. aklımda tutyordum da sayfayı açmaya gelince bir türlü bulamıyordum. sonra alıştım satırların altını çizmeye. ama sadece kurşun kalemle ve bastırmadan olacak şekilde.

kitap okuma sebeplerinden biridir.

bu benim ve böyle hissediyorum demek

eskiden kitaba zarar veriyormuş gibi hissettiğim için yapmadığım, şimdi ise sık sık yaptığım hareket. beni çok etkileyen, bazen üzerine uzun uzun düşündüren, kafamda yeni kapılar açılmasına sebep olan, tabiri caizse aydınlanmama vesile olan cümlenin/cümlelerin altını çizerim. o cümle beni o kadar etkiler, o kadar orada kalakalırım ki onu öylece orada bırakıp gidemem. defalarca okuyup mutlaka altını çizerek kafamda ölümsüzleştirmeye çalışırım. daha sonraları o kitabı açıp tekrar tekrar görmek, okumak, hatırlamak isterim.

ayrıca bir kitap aldığımda başta o sadece bir kitap olur. ama ben o kitabı okuyup beni etkileyen cümlelerin altını çizdiğimdeyse o artık benim kitabım olur. özümsediğim, kendi düşüncelerim ve duygularımla harmanladığım, bana özel bir kitap olur. belki o dönem içinde bulunduğum ruh halinden ötürü beni bu kadar etkilemiştir, belki her dönem beni etkileyecek bir cümledir. aradan zaman geçtikten sonra o dönem okuduğun kitapların altını çizdiğin cümlelerini okumak bir nevi günlük okumak tadı da verir. yani nerden baksan verimli, nerden baksan çok sevdiğim bir harekettir.

en güzel hobilerimden. ilerleyen zamanlarda dönüp okumak çok keyifli.

severim fakat kurşun kalemle bastırmadsn hafifçe çizerim. aksi halde (tükenmez kalemle yahut fosforlu kalemle) çizilmesini sevmem. bana göre kitaba zarar veriliyor.

çooook önceleri kitapları asla çizemezdim, hep böyle kalbi kırılır gibi düşünürdüm...
incinirmis gibi.
şimdilerde ise o kadar rahat çiziyorum ki...
yaşanmışlıklar barındırıyor, acaba hangi psikolojiye sahipmişim, şimdi olsa yine orayı çizer miyim diye düşünürüyor...
kitapları okumuyorum artık üstüne yaşıyorum.

artık kitapları çizmeden okuyamıyorum, bana ait olan ve benim kalacağını bildiğim yegane şey onlar çünkü.

kitaplarımın bana ait olduğunu hissettiren bi ritüel. gerçektende sevdiğim ve benim için anlam ifade eden her sözün altını çizer gerekirse ; deftere not alırım. böylece ölümsüz hale gelirler.

yapmak istediğim halde asla yapamadığım eylem. bunun yerine şeffaf post-it yapıştırıyorum o satırların üzerine veya sevdiğim sayfalara. kaldı ki katlayarak bile okuyamıyorum, canlı gibi davranıyorum galiba kitaplara ben.

delilik midir bu? belki, biraz, kesinlikle evet.

asla yapmam, yapamam diyenler kitaplarımı görse kalpten gidebilir.

kitap okurken sayfa yırtarım, kalınsa cildinden ayırırım, çizmek karalamak ne?
biten kitaplarımın tipi kayar hiç de biriktirmem, sağa sola dağıtırım.
ayda 3-4 kitap bitiriyorum
kitaba saygısız olabilir miyim?